Hierdie is sonder geen twyfel my gunsteling ‘song’ en lirieke in die wêreld. Elke woord het soveel mening en is so waar. So as jy hom het, gaan sit hom aan en lees saam...
Stille Waters
Gesing deur Laurika Rauch
JY'T GESÊ ONS LIEFDE SAL BLY STAAN
AL TUIMEL AL DIE BERGE IN DIE OSEAAN
DOEN VIR MY 'N GUNSIE VOOR JY GAAN
GOOI VIR MY 'N KLIPPIE
'N KLIPPIE IN DIE OSEAAN
WIE SAL OOIT DIE LIEFDE KAN VERSTAAN?
NADER AS 'N HARTKLOP, VERDER AS DIE MAAN
DAAR IS 'N TYD VAN KOM, EN 'N TYD VAN GAAN
DIT HET EK GELEES MAAR
HOE SAL EK DIT OOIT VERSTAAN?
EN KYK HOE SAK DIE SEKELMAAN
IN DIE STILLE OSEAAN
STILLE WATERS DIEPE GROND
ONDER DRAAI DIE DUIWEL
ONDER DRAAI DIE DUIWEL ROND
MISKIEN IS LIEFDE NET 'N FANTASIE
DIS NIE ALLES MAANSKYN EN ROSE NIE
JY WAS VIR 'N RUKKIE AAN MY SY
WAS JY NET 'N BIETJIE
NET 'N BIETJIE LIEF VIR MY
MISKIEN IS DAAR 'N PLEK VIR ONS TWEE SAAM
ANDERKANT DIE BERGE VAN DIE MAAN
EN AS DIE MAAN WEER OPKOM SAL EK ONTHOU
EK WAS VIR 'N RUKKIE
OOK 'N BIETJIE LIEF VIR JOU
EN AS DIE MAAN WEER OPKOM SAL EK ONTHOU
EK WAS VIR 'N RUKKIE
OOK 'N BIETJIE LIEF VIR JOU
Sunday, October 31, 2010
Saturday, October 30, 2010
Ryno’s ‘how to guide’ for curing a broken heart.
Yes, it is inevitable. We will all suffer from a broken heart sooner or later in our lives. After recently having the pleasure of making a new friend who only just suffered a bad breakup, I realized that no one ever really prepares a person to deal with heartache caused by breakups. There is so much you learn from educational establishments but none of them provides a ‘how to guide’ to help you deal with a post-breakup broken heart. I myself have had the honor of being a guest to dwell the lonely and dark quarters of a broken heart. Thus I thought it well to share a few pointers on what got me thru these dark but also very enlightening days.
• First of all, cut all connections with whatever caused you the heartache in the first place. By dwelling around the cause you will constantly be reminded of it thus making it hard to move forward. This means to not speak to, wonder, or ask about the cause.
• Take time to forgive. This is so much harder than you can imagine. It is important to first get rid of all the hate you possess. Hate is a very intense emotion which leads to revenge. Both might seem like solutions at the time but they will only delay you from starting to forgive. And by forgiving you let yourself to be positive again. Forgiveness should also go both ways. It is not only important to forgive others but also yourself. Everybody makes mistakes and you only grow more mature by making them.
• Crying is a wonderful diversion. Allow yourself to cry as much as possible. You’ll soon realize that there are many different variations of crying, each one with a different purpose. There is the ‘passionate cry.’ It comes fast and unannounced and causes your face to automatically crumple up. So much so that some snot will reach your mouth within seconds. It allows you to release all the built up stresses and angst caused by heartache. Next is the ‘self pitying cry’ which can be triggered by your own reflection (whether it is from a mirror, spoon or a photograph). This cry allows you to take a few seconds to first berate then pity yourself. This is then followed by thoughts like, ‘boy that was a bit dramatic’ and you then realize you’re not half as bad as you imagined. This then boosts your confidence. Then there is the ‘sincere cry.’ This cry comes from the heart. It is usually caused when the reality of your situation becomes clear. You realize that no matter how much it hurts, how much you still love, or how big the longing is, you are fully aware that this is what needs to happen. I also call this the ‘bitter-sweet cry’ because when it is over, you actually feel better. So no matter what society dictates, cry when you feel like it. It works!
• Do not rebound! I repeat, do not rebound! There is this widespread myth that by going out and finding a suitable replacement will make one feel much better. When jumping to the next meaningless sexual endeavor you only end up degrading yourself and the sexual connection you once had with the person whom you loved. No matter how successful, attractive or ideal the next suitor may seem, you will constantly compare them and thus not giving the person a fair chance. Always be aware that future relationships and romantic excursions are still to come, just be patient.
• Exercise. Find an activity that you like and allow yourself to do it as much as possible. Endorphins are probably the best thing discovered since sliced bread!
• Always be aware that when suffering from a broken heart no emotion is permanent. There will be days when you will wake and miraculously feel as if all is perfect again. You automatically assume that your heartache is in the past and then go forth with your daily errands. Only to find yet another dose of depression is just lurking around the corner. Be conscious and accept that your emotions are similar to a rollercoaster and that you can go from sad to happy and vice-versa within minutes.
• Speak to your psychologist. They may not have concrete answers but will remind you that you are not the first (or the last) person to suffer from a broken heart. And that all of these bizarre emotions are normal.
• Know that missing the person who caused the heartache does not make you more vulnerable. Allow yourself to enjoy the good times and wonder about the bad times. The fact is that you shared so much with that person and by denying the feelings you had just makes the whole excursion redundant. But beware! There is a difference between nostalgically dwelling in the past and to long for it. It is human nature to remember the good times (and with enough time the bad times also tend to seem good) and you may wonder or doubt the reason you are not with that person anymore. Just always be realistic and remind yourself that there is a good reason things didn’t work out.
• Finally, dwell on your future. By moving to the next phase of your life new hopes and dreams tend to penetrate into your thoughts. This causes you to be optimistic and look forward to something again.
The truth is there is no cure for treating a broken heart. But by learning to be more patient, practicing plenty of self control and adding a lot of time to this equation, you will find yourself recovering and feeling stronger in no time. Good luck and learn to enjoy even a broken heart, for it is a great learning curve!
• First of all, cut all connections with whatever caused you the heartache in the first place. By dwelling around the cause you will constantly be reminded of it thus making it hard to move forward. This means to not speak to, wonder, or ask about the cause.
• Take time to forgive. This is so much harder than you can imagine. It is important to first get rid of all the hate you possess. Hate is a very intense emotion which leads to revenge. Both might seem like solutions at the time but they will only delay you from starting to forgive. And by forgiving you let yourself to be positive again. Forgiveness should also go both ways. It is not only important to forgive others but also yourself. Everybody makes mistakes and you only grow more mature by making them.
• Crying is a wonderful diversion. Allow yourself to cry as much as possible. You’ll soon realize that there are many different variations of crying, each one with a different purpose. There is the ‘passionate cry.’ It comes fast and unannounced and causes your face to automatically crumple up. So much so that some snot will reach your mouth within seconds. It allows you to release all the built up stresses and angst caused by heartache. Next is the ‘self pitying cry’ which can be triggered by your own reflection (whether it is from a mirror, spoon or a photograph). This cry allows you to take a few seconds to first berate then pity yourself. This is then followed by thoughts like, ‘boy that was a bit dramatic’ and you then realize you’re not half as bad as you imagined. This then boosts your confidence. Then there is the ‘sincere cry.’ This cry comes from the heart. It is usually caused when the reality of your situation becomes clear. You realize that no matter how much it hurts, how much you still love, or how big the longing is, you are fully aware that this is what needs to happen. I also call this the ‘bitter-sweet cry’ because when it is over, you actually feel better. So no matter what society dictates, cry when you feel like it. It works!
• Do not rebound! I repeat, do not rebound! There is this widespread myth that by going out and finding a suitable replacement will make one feel much better. When jumping to the next meaningless sexual endeavor you only end up degrading yourself and the sexual connection you once had with the person whom you loved. No matter how successful, attractive or ideal the next suitor may seem, you will constantly compare them and thus not giving the person a fair chance. Always be aware that future relationships and romantic excursions are still to come, just be patient.
• Exercise. Find an activity that you like and allow yourself to do it as much as possible. Endorphins are probably the best thing discovered since sliced bread!
• Always be aware that when suffering from a broken heart no emotion is permanent. There will be days when you will wake and miraculously feel as if all is perfect again. You automatically assume that your heartache is in the past and then go forth with your daily errands. Only to find yet another dose of depression is just lurking around the corner. Be conscious and accept that your emotions are similar to a rollercoaster and that you can go from sad to happy and vice-versa within minutes.
• Speak to your psychologist. They may not have concrete answers but will remind you that you are not the first (or the last) person to suffer from a broken heart. And that all of these bizarre emotions are normal.
• Know that missing the person who caused the heartache does not make you more vulnerable. Allow yourself to enjoy the good times and wonder about the bad times. The fact is that you shared so much with that person and by denying the feelings you had just makes the whole excursion redundant. But beware! There is a difference between nostalgically dwelling in the past and to long for it. It is human nature to remember the good times (and with enough time the bad times also tend to seem good) and you may wonder or doubt the reason you are not with that person anymore. Just always be realistic and remind yourself that there is a good reason things didn’t work out.
• Finally, dwell on your future. By moving to the next phase of your life new hopes and dreams tend to penetrate into your thoughts. This causes you to be optimistic and look forward to something again.
The truth is there is no cure for treating a broken heart. But by learning to be more patient, practicing plenty of self control and adding a lot of time to this equation, you will find yourself recovering and feeling stronger in no time. Good luck and learn to enjoy even a broken heart, for it is a great learning curve!
Saturday, October 16, 2010
Laaste rubriek in Kampus Beeld vir 2010
‘Moet nooit spyt wees nie’ is ‘n baie lang sin.
Ek staan nou die dag in ‘n ry op kampus (besig om te kommer oor my volgende toets) en hoor toevallig hoe twee vriendinne gesels. Die meisies verduidelik aan mekaar hoe wonderlik hulle eerste jaar op kampus verloop het. Hulle spog entoesiasties oor hul nuwe vryheid as studente, en ook oor al die skatte wat die jaar voorsien het: splinternuwe motors, eie woonstelle, goeie vriende en ook oulike kerels wat hulle bederf. Ek het die meisies en al hulle geluk stil-stil vervloek, en verder gekommer oor my verpligtinge.
Hierdie jaar was vir my die teenoorgestelde. Hy was gevul met hartseer, verkeerde keuses, finansiële onstabilliteit, en liefdes kwale. Ek het vir dae hierdie meisies beny. Ek het bly wonder waarom my jaar ook nie iets kon wees om oor te spog met ander nie.
Ek het besef my vorige jare as student was ek bederf en onverandwoordelik. Ek het ‘n sorgvrye lewe geleef en het nie in die minste omgegee oor enige iets behalwe my eie bestaan nie. Ek het gemors met finansies, familie, harte, vriende en ook myself.
Dit het my laat besef hoe hierdie jaar nie noodwendig sleg was nie, maar ‘n herinnering dat ek groot geword het. Ja, ek weet elke student skrik as hulle die woorde “groot word” sien. Dit beteken vir baie die einde van hul bestaan. Studente weet met die verloor van hierdie sorgvrye leefstyl kom verandwoordelikheid, finansiële bewustheid en aansienlik minder aande in die square (hierdie mag miskien die moeilikste van almal wees).
Toe ek myself weer toelaat om in een van my vriende se ore te neul oor al my tekortkome, sê hy baie kalm en eerlik vir my: “Dit is hartseer hoe jou jaar vol uitdagings was. Maar jy moes daar deurgaan om te besef hoe waardevol sekere dinge is in die lewe. Jy gaan ook nou twee keer dink voordat jy met ander mors.”
My lewens filosofie was nog altyd om nooit spyt te wees nie. Ek het selfs die woorde “no regrets” op my pols getatoeër (ek het besluit op engels omdat die woorde ‘moet nooit spyt wees nie’ eenvoudig nooit sou pas nie) om my te herinner hiervan. Ek het gereeld gesoek na ‘n antwoord vir al my kwale maar het vergeet om net op my arm te kyk. Ek kan nou terug kyk na al my uitdagings en nie spyt wees oor enige een van hulle nie. Hulle het my gebring tot waar ek nou is.
Sterker, meer volwasse, meer bewus van ander en nog ‘n trappie nader aan my toekomstige lewe. So aan al die studente wat ander se geluk beny en verwens, hou op. Jy maak jouself net moeg. Jou ongeluk is nie ‘n uitgemaakte saak nie. Jou beurt sal weer kom, jy het net nou nodig om bietjie te leer.
Ek staan nou die dag in ‘n ry op kampus (besig om te kommer oor my volgende toets) en hoor toevallig hoe twee vriendinne gesels. Die meisies verduidelik aan mekaar hoe wonderlik hulle eerste jaar op kampus verloop het. Hulle spog entoesiasties oor hul nuwe vryheid as studente, en ook oor al die skatte wat die jaar voorsien het: splinternuwe motors, eie woonstelle, goeie vriende en ook oulike kerels wat hulle bederf. Ek het die meisies en al hulle geluk stil-stil vervloek, en verder gekommer oor my verpligtinge.
Hierdie jaar was vir my die teenoorgestelde. Hy was gevul met hartseer, verkeerde keuses, finansiële onstabilliteit, en liefdes kwale. Ek het vir dae hierdie meisies beny. Ek het bly wonder waarom my jaar ook nie iets kon wees om oor te spog met ander nie.
Ek het besef my vorige jare as student was ek bederf en onverandwoordelik. Ek het ‘n sorgvrye lewe geleef en het nie in die minste omgegee oor enige iets behalwe my eie bestaan nie. Ek het gemors met finansies, familie, harte, vriende en ook myself.
Dit het my laat besef hoe hierdie jaar nie noodwendig sleg was nie, maar ‘n herinnering dat ek groot geword het. Ja, ek weet elke student skrik as hulle die woorde “groot word” sien. Dit beteken vir baie die einde van hul bestaan. Studente weet met die verloor van hierdie sorgvrye leefstyl kom verandwoordelikheid, finansiële bewustheid en aansienlik minder aande in die square (hierdie mag miskien die moeilikste van almal wees).
Toe ek myself weer toelaat om in een van my vriende se ore te neul oor al my tekortkome, sê hy baie kalm en eerlik vir my: “Dit is hartseer hoe jou jaar vol uitdagings was. Maar jy moes daar deurgaan om te besef hoe waardevol sekere dinge is in die lewe. Jy gaan ook nou twee keer dink voordat jy met ander mors.”
My lewens filosofie was nog altyd om nooit spyt te wees nie. Ek het selfs die woorde “no regrets” op my pols getatoeër (ek het besluit op engels omdat die woorde ‘moet nooit spyt wees nie’ eenvoudig nooit sou pas nie) om my te herinner hiervan. Ek het gereeld gesoek na ‘n antwoord vir al my kwale maar het vergeet om net op my arm te kyk. Ek kan nou terug kyk na al my uitdagings en nie spyt wees oor enige een van hulle nie. Hulle het my gebring tot waar ek nou is.
Sterker, meer volwasse, meer bewus van ander en nog ‘n trappie nader aan my toekomstige lewe. So aan al die studente wat ander se geluk beny en verwens, hou op. Jy maak jouself net moeg. Jou ongeluk is nie ‘n uitgemaakte saak nie. Jou beurt sal weer kom, jy het net nou nodig om bietjie te leer.
Wednesday, October 13, 2010
Onttrekkings simptome
Ek het vanoggend baie lukraak op hierdie gedig afgekom. Ek weet nie wie hierdie dame is nie maar Sanette, jy praat woord-vir-woord met my siel.
Onttrekkings simptome
Sanette Engelbrecht
My hart het sy punt bereik
waar omdraai ʼn moet is
alvorens my siel
in tyd stil gaan staan
met die wete
dat jy nou weg is.
In vlees dwaal jy hier rond
dwing my tot die afgrond
waar ek na my gesig
in die water staar
wat my al nader trek.
Verby is die nagte
angsbevange natgesweet
wagtend op die dagbreek
wat uitlokkend lag
dit het my weer betrap.
Die nagmerrie was nie ʼn droom nie
en ek nog minder vroom
toe ek maar weer
en weer en weer
jou menswees gelate
teen my hart druk.
Onttrekkings simptome
Sanette Engelbrecht
My hart het sy punt bereik
waar omdraai ʼn moet is
alvorens my siel
in tyd stil gaan staan
met die wete
dat jy nou weg is.
In vlees dwaal jy hier rond
dwing my tot die afgrond
waar ek na my gesig
in die water staar
wat my al nader trek.
Verby is die nagte
angsbevange natgesweet
wagtend op die dagbreek
wat uitlokkend lag
dit het my weer betrap.
Die nagmerrie was nie ʼn droom nie
en ek nog minder vroom
toe ek maar weer
en weer en weer
jou menswees gelate
teen my hart druk.
Monday, October 4, 2010
Groet as jy my hoor
Die afgelope ruk word ek oorkom met arbitrêre vriendelike waaie. Oral groet mense te gretig terwyl ek verby jaag met my bromponie. Ek waai dan maar ewe verbaas terug maar wonder dan, ‘waarom hierdie skielike bedagsaamheid van die samelewing?’ Ek voel soos die dorp se spesiale kind wat almal altyd groet uit jammerte. Ek bevraagteken en bestudeer my voorkoms by elke verkeerslig opsoek na wat sal ly na die spontane vriendelikheid, maar vind niks nie. Heel ontsteld sit ek dan maar my oorfone weer terug (ek geniet so om kliphard te sing saam met Chirs Cameleon wat speel oor my i-pod. Die akoestiek in my helmet doen wonders vir my stem!) in, vergeet van my dilemma en ry verder om weereens by die volgende draai gegroet te word deur ʼn lukrake spul drywers, voetgangers en vanoggend selfs ʼn Taxi (Ek het nie eens geweet hulle besit enige vermoë van hoflikheid nie).
Maar eers voor ek die storie verder vertel moet ek meer uiter oor my betroubare makker. My Vuka. Ek het haar in my eerste jaar aangeskaf. Sy is nou al saam my deur dik en dun. Die perfekte maat. Ek het by die Vuka winkel ingestap destyds, haar aanskou, en het binne ʼn halfuur by my volgende klas gespog met my splinternuwe ryding. Sy was te ‘smart’! Ek het haar gedoop as Darkey (ek sweer, daar is geen rassistiese bybetekenis agter haar naam nie) en binnekort het ek die hele Pretoria verken met haar aan my sy (of onder my as jy wil spesifiek wees).
Ek het soveel herinnering met haar. Ek onthou een aand, opsoek na avontuur besluit ek om Pretoria beter te leer ken. Vyf ure later sit ek in Midrand. Dit was drie uur die oggend en ek het goed paniekerig geraak. Sy het nie gestop totdat het weer veilig was by my bestemming nie ietwat bewerig maar niks wat suikerwater nie kon stop nie.
Daar was soms tye wat ek skoon vergeet het ek besit haar en sal dan terug na my koshuis stap of ander ry planne maak. Dae het verby gegaan wat ek nie eens besef het sy staan nog alleen op kampus of langs ʼn winkelsentrum êrens nie. Helaas sou ek weer van haar onthou en sal opgewonde haar gaan haal waar sy getrou vir my gewag het.
Ek het ook deur ʼn fase gegaan waar ek vergeet het om die sleutel saam my te neem. Ek sou vergeetagtig die sleutel binne die aansluiter los en my klas gaan bywoon. Dit was totdat ʼn vreemdeling een middag gaaf vir my ʼn kort briefie gelos het. Dit het gelees, “Mnr Ellis (my studente kaart was saam op die sleutelhouer), ek raai aan dat jy in die toekoms jou sleutels uit jou bromponie verwyder. Iemand mag hom dalk net steel. Lekker dag.” Heel verbaas oor die man se eerlikheid onthou ek tot vandag, elke keer om die sleutel saam my te neem. Dankie vreemdeling.
Nou in my derde jaar is sy miskien nie meer so spoggerig en nuut nie, maar sy doen nog haar daad. Ongelukkig was sy vir ʼn paar maande buite werking oor ʼn pap wiel en pap remme. Ek (wat ook ly aan ʼn pap rem) wat nie die verskil tussen ʼn moer en boud ken nie, het haar stil-stil weer vergeet. Dit was totdat my pa onlangs kom kuier het en aangedring het ek my pap rem laat staan en ons my Vuka self regmaak. Ek gaan trek toe gepas aan vir die sessie en smeer myself wit met sonskerm. Binnekort is ek en my pa gretig besig om haar te diens. Met ʼn skroewedraaier in die hand, hard besig om al wat ʼn skroefie is uit te draai, is ek en my pa hard aan die gesels. Paniekerig vra ek my pa of hy gaan onthou waar elkeen hoort en hy stel my tot ruste. Ek glimlag benoud en draai maar verder. Want my pa weet beter. Ons werk vir ure maar ek vat kort-kort pouses waar ek vir ons glase water met suurlemoen skywe gaan haal. My pa vind vir al wat ʼn eensame skroef was weer ʼn plekkie en binne ʼn oogwink is sy weer heel op die pad.
Ek was te bly om weer haar terug te hê in my lewe. En blykbaar ook die res van die wêreld. Waarom sal hulle my so vriendelik groet? Het hulle ons twee so gemis?
Ek het aanhou wonder totdat ek vanoggend kampus toe ry. Met die gejaag uit die deur uit het ek my oorfone agter gelaat en is haastig op Darkey weg. Als het heel vlot verloop totdat ek my eerste linker draai moes vat. Eweskielik gaan my toeter tekere. Ek dink dit is vreemd maar ry verder. Teen die derde linker draai wat my toeter afgaan besef ek iets is nie lekker met my bedrading nie. Meteens besef ek waarom die volk om my aanhoudend groet. Ek vermoed my pa het ʼn skroef misplaas. Verlig dat my voorkoms nie die oorsaak was nie, besluit ek dat die swak bedrading nie ʼn slegte ding is nie. Ek dink ek gaan dit so los. Dit is lekker om heeldag te groet en gegroet te word. Ek dink vandag se beskawing kan doen met ʼn bietjie spontane vriendelikheid. Nou, drie jaar later bring Darkey nie net geluk vir my nie, maar ook aan almal aan my linkerkant.
Maar eers voor ek die storie verder vertel moet ek meer uiter oor my betroubare makker. My Vuka. Ek het haar in my eerste jaar aangeskaf. Sy is nou al saam my deur dik en dun. Die perfekte maat. Ek het by die Vuka winkel ingestap destyds, haar aanskou, en het binne ʼn halfuur by my volgende klas gespog met my splinternuwe ryding. Sy was te ‘smart’! Ek het haar gedoop as Darkey (ek sweer, daar is geen rassistiese bybetekenis agter haar naam nie) en binnekort het ek die hele Pretoria verken met haar aan my sy (of onder my as jy wil spesifiek wees).
Ek het soveel herinnering met haar. Ek onthou een aand, opsoek na avontuur besluit ek om Pretoria beter te leer ken. Vyf ure later sit ek in Midrand. Dit was drie uur die oggend en ek het goed paniekerig geraak. Sy het nie gestop totdat het weer veilig was by my bestemming nie ietwat bewerig maar niks wat suikerwater nie kon stop nie.
Daar was soms tye wat ek skoon vergeet het ek besit haar en sal dan terug na my koshuis stap of ander ry planne maak. Dae het verby gegaan wat ek nie eens besef het sy staan nog alleen op kampus of langs ʼn winkelsentrum êrens nie. Helaas sou ek weer van haar onthou en sal opgewonde haar gaan haal waar sy getrou vir my gewag het.
Ek het ook deur ʼn fase gegaan waar ek vergeet het om die sleutel saam my te neem. Ek sou vergeetagtig die sleutel binne die aansluiter los en my klas gaan bywoon. Dit was totdat ʼn vreemdeling een middag gaaf vir my ʼn kort briefie gelos het. Dit het gelees, “Mnr Ellis (my studente kaart was saam op die sleutelhouer), ek raai aan dat jy in die toekoms jou sleutels uit jou bromponie verwyder. Iemand mag hom dalk net steel. Lekker dag.” Heel verbaas oor die man se eerlikheid onthou ek tot vandag, elke keer om die sleutel saam my te neem. Dankie vreemdeling.
Nou in my derde jaar is sy miskien nie meer so spoggerig en nuut nie, maar sy doen nog haar daad. Ongelukkig was sy vir ʼn paar maande buite werking oor ʼn pap wiel en pap remme. Ek (wat ook ly aan ʼn pap rem) wat nie die verskil tussen ʼn moer en boud ken nie, het haar stil-stil weer vergeet. Dit was totdat my pa onlangs kom kuier het en aangedring het ek my pap rem laat staan en ons my Vuka self regmaak. Ek gaan trek toe gepas aan vir die sessie en smeer myself wit met sonskerm. Binnekort is ek en my pa gretig besig om haar te diens. Met ʼn skroewedraaier in die hand, hard besig om al wat ʼn skroefie is uit te draai, is ek en my pa hard aan die gesels. Paniekerig vra ek my pa of hy gaan onthou waar elkeen hoort en hy stel my tot ruste. Ek glimlag benoud en draai maar verder. Want my pa weet beter. Ons werk vir ure maar ek vat kort-kort pouses waar ek vir ons glase water met suurlemoen skywe gaan haal. My pa vind vir al wat ʼn eensame skroef was weer ʼn plekkie en binne ʼn oogwink is sy weer heel op die pad.
Ek was te bly om weer haar terug te hê in my lewe. En blykbaar ook die res van die wêreld. Waarom sal hulle my so vriendelik groet? Het hulle ons twee so gemis?
Ek het aanhou wonder totdat ek vanoggend kampus toe ry. Met die gejaag uit die deur uit het ek my oorfone agter gelaat en is haastig op Darkey weg. Als het heel vlot verloop totdat ek my eerste linker draai moes vat. Eweskielik gaan my toeter tekere. Ek dink dit is vreemd maar ry verder. Teen die derde linker draai wat my toeter afgaan besef ek iets is nie lekker met my bedrading nie. Meteens besef ek waarom die volk om my aanhoudend groet. Ek vermoed my pa het ʼn skroef misplaas. Verlig dat my voorkoms nie die oorsaak was nie, besluit ek dat die swak bedrading nie ʼn slegte ding is nie. Ek dink ek gaan dit so los. Dit is lekker om heeldag te groet en gegroet te word. Ek dink vandag se beskawing kan doen met ʼn bietjie spontane vriendelikheid. Nou, drie jaar later bring Darkey nie net geluk vir my nie, maar ook aan almal aan my linkerkant.
Subscribe to:
Posts (Atom)