Tomorrow is voting day! This is a marvellous day to all South Africans because we are given the chance to better our country’s future (70%) and also because we get the rest of the day off (30%). And to all those lazy morons who did not register because “the ANC will win anyway,” the score stands at 0% - 100%.
As you all may know, race is a sensitive subject in SA. And I hate it when people leave out certain racial-groups when addressing a large group. So to be PC I will now indirectly quote the most PC girl I know, Lady Gaga in order to address hopefully everyone: No matter black, white or beige, Chola (according to Wikipedia refers to people of Mexican descent) orient made, all South-Africans (well, the 23 million who has registered) will be braving the cold and long queues to make a cross next to who they think should represent their local government.
I just know that the largest part of the crowd I will be surrounded by (white bourgeoisie’s aka spoiled students) in the Hatfield area, is going to make use of the opportunity of waiting in line and complain about everything. Topics might include: Having to wait in the queue (somehow this is always the IEC’s fault); How they struggled to wake up early with a throbbing hang-over; How the ANC and its supporters (while they then subtly point to their arm while raising a stating eyebrow) are to blame for all our country’s problems.
Despite this discouragement I am still looking forward to knocking on my neighbour’s door (we planned on confronting this obstacle together), grabbing a Wimpy coffee (man, I hope they’re free again this year!) and heading to the voting station.
I have been following almost every article, comment piece and television report leading up towards elections day (tomorrow if you haven’t gathered yet). After being bombarded with all these messages of the different parties and their leaders I have finally made two personal conclusions about our country’s politics: First of all, man it is exciting! No other country (that I know of) has the amount of political parties taking place in an election as we do in SA. Also, no other country possesses the lack of civility, respect and maturity (I am of course referring here to Malema comparing Helen Zille to a monkey. How funny was that?) that our parties show when dealing with one and other. It sure makes for riveting television/reading.
The second conclusion I have made is that our country is crawling with personally motivated political or non-political leaders who, rather successfully, imposes their radical beliefs onto others. And to all you critics out there who are probably saying, ‘here comes some more Julius Malema disses,’ just hold on a minute. Even though I am about to roll-out the Malema card, I am also revering to other public figures who tends to misuse their influences to ‘[mis]lead’ the masses with their poorly thought through ideas. Yes, I am referring to the famous South African musician, Steve Hofmeyr.
Steve has recently taken it upon himself to act as political activist for the ‘Afrikaner’ people. Although I am an ‘Afrikaner’ myself, I would prefer not to be associated with any of Steve’s views. I personally think that he is a bit of a bombastic media-whore who thrives on attention (like Madonna during her ‘Erotica’ phase). Personal feelings aside, he has been quite verbal about Malema’s improper ‘Shoot the Boer’ song. Despite the fact that this song is demeaning and attacks a certain group in this country, it encourages violence. And Malema can try to defend the deeper meaning of the song as much as he’d like, but there are people who will take this song literally. Thus, he shouldn’t have uttered it in the first place. There is no grey area here. Now, in reaction to the ‘Shoot the Boer’ song, Hofmeyr has chosen (deliberately) to play some kind of ‘tit-for-tat’ game and responded to this song by writing a one himself that features the very controversial and racist ‘k’ word. I absolutely despise this word. No matter how you use it, there is no defending it. Whether it refers to a certain class or race it is derogative in nature and encourages separation. And more racial separation is the last thing our country needs right now. Anyway, even though Hofmeyr claims not to be racist and that he has plenty of black friends and has apologized for using this word, the damage has already been done.
If I could just send him a text saying the following: “Steve, Steeve Steeeeve Steeeeve! What were you thinking? It doesn’t matter if you have more black friends than Eminem himself, you still encouraged the use of a degrading word which indirectly will further cause racial tension. Capish?” The ‘capish’ is just for dramatic affect. So many people (more specifically whites) will listen to Steve’s music (a sad truth, I know) and also see it in a literal sense. They will interpret it only as a retaliation song against Malema and his flock, ‘the blacks.’ Steve’s attempt for justice will now go down in history as yet another celebrated Afrikaans song for its proud white extremist undertone. Just like that horrid ‘Delarey’ song by Bok van Blerk, which had the same hypnotic effect when played (people saluted and others even cried) in clubs not too long ago.
What I am trying to get to is that this is the future of our country that is being tampering with. If we will carry on being led by people with certain ideologies concerning race then we will never move from a good country to being a great country. Wow, I should become president with lines like that.
I just feel that when it comes to politics and the elections, no one (celebrity or political figure) should make a choice based on their skin colour and the ideologies behind that colour. And yes Malema, I am referring to you yelling out at the ANC rally in Soweto that the DA is a ‘white party’ and they shouldn’t vote for it. It automatically insinuates that the ANC doesn’t support white and coloured people who, if you may have not realized yet, is also living in South Africa.
The same goes to white extremist parties and their supporters who have feared the coming of a civil war ever since 1994 when Tata became president. Yes, residents and members of Orania, FF+, Ventersdorp and... my hometown of Stilfontein, I am talking to you! [He points angrily] Just face it: There isn’t going to be a war, the country doesn’t only belong to you, there are black people living here (even in your neighbourhood), they may choose to fall in love with a white (…or beige, Chola, oriental… you know the drill) person and they will sometimes earn more than you do. Deal with it!
I will close this scolding letter/blog by referring to a comment piece I discovered online by Faatimah Hendricks. In this piece Hendricks shared her wishes for a new party free of racial divide ruled by leaders with only good intentions for the country and all of its people (sounds idyllic). As this may not exist yet, we will have to be informed about what positive changes we can see when voting for the party of your choice. Hendricks closes her piece by lending advice to all of us who are voting tomorrow, “Vote with your head, not your heart.”
Now go forth and vote people!
Tuesday, May 17, 2011
Monday, May 9, 2011
Hou dit privaat...
Ek onthou in my tweedejaar het ek aangesluit by ʼn organisasie op kampus. Ek het aansoek gedoen vir die pos en was in ekstase oor ek ʼn plekkie gekry het. As nuweling was my eerste (en enigste) taak om elke vergadering by te woon, al die informasie te noteer en daarna minute te gaan tik en aanstuur vir almal wat die vergadering bygewoon het.
Die eerste vergadering het aangebreek en ek sit gereed met my notaboekie en potlood reg om alles pligsgetrou neer te skryf. Die vergadering begin en ek noteer alles mooi en netjies sodat ek later dit kan oortik. Aangesien ek nuut was in die span het ek geensins deel geneem in die vergadering nie.
So elke nou-en-dan kyk ek op om my oë ʼn ruskans te gee. Dit was toe wat my oë toevallig ʼn meisie oorkant my s’n vang. Sy staar met veroordelende oë terug en ek sit myne weer terug op my nota boekie. ʼn Paar minute later kyk ek weer op en my oë let op dat albei haar polse toegemaak is met verbande. Ek staar vir niks minder as ʼn sekonde nie en my oë val toevallig weer op hare.
Dit was toe wat die vreemdste ding gebeur. Niks in die wêreld kon my emosioneel voorberei vir wat gevolg het na my oë onskuldig hare gevind het nie. Sy spring dramaties op. Die spreker stop en staar met verbasing haar kant toe. Die meisie ruk met emosie albei die verbande af en ontbloot twee klein merkies op haar polse. Sy roep toe uit: “Daar het julle dit! Is julle nou bly?” Die lesingsaal eggo met haar skril stem: “Ja! Ek het probeer selfmoord pleeg. Dit is nou uit in die ope. Julle kan almal nou maar ophou skinder!” Almal om my is netso verslae soos ek oor hierdie skielike persoonlik belydenis. Die meisie kyk met vervloekte oë na my kant toe. Meteens voel ek my gesig word bloedbeloop. Ek dink vir myself dat ek nog nooit haar in my lewe tevore ontmoet het nie, nog minder skinder agter haar rug. Ek wonder of ek die oorsaak was oor sy skielik voel sy moet bieg voor almal. Vir ʼn oomblik wonder ek of ek dié uittering moet neerskryf vir die minute. ‘Ek is seker ons sal later weer hiervan wil lees’ dink ek. Die meisie gaan sit toe, nou met haar polse oop sonder verbande. Ons almal sit vir nog ʼn paar sekondes stil en gaan verder aan met die vergadering. Die meisie het net aangegaan asof sy nie pas ons almal geskel het oor ons vermoedelik van haar skinder nie.
Ek weet tot vandag toe nog nie of sy haar probleme opgelos het nie. Ook of dit nou al beter gaan met haar. Ek hoop regtig in my hart dat dit al beter gaan met haar. Maar, een ding wat ek wel weet is dat ek soms verstom is met die intieme informasie wat mense kies om met vreemdelinge te deel, net vir sommer. Ek weet nie of dit is vir aandag of simpatie nie, maar wat ek wel weet is dat sommige goed gehou moet word vir jouself, vriende, familie en jou sielkundige.
Die eerste vergadering het aangebreek en ek sit gereed met my notaboekie en potlood reg om alles pligsgetrou neer te skryf. Die vergadering begin en ek noteer alles mooi en netjies sodat ek later dit kan oortik. Aangesien ek nuut was in die span het ek geensins deel geneem in die vergadering nie.
So elke nou-en-dan kyk ek op om my oë ʼn ruskans te gee. Dit was toe wat my oë toevallig ʼn meisie oorkant my s’n vang. Sy staar met veroordelende oë terug en ek sit myne weer terug op my nota boekie. ʼn Paar minute later kyk ek weer op en my oë let op dat albei haar polse toegemaak is met verbande. Ek staar vir niks minder as ʼn sekonde nie en my oë val toevallig weer op hare.
Dit was toe wat die vreemdste ding gebeur. Niks in die wêreld kon my emosioneel voorberei vir wat gevolg het na my oë onskuldig hare gevind het nie. Sy spring dramaties op. Die spreker stop en staar met verbasing haar kant toe. Die meisie ruk met emosie albei die verbande af en ontbloot twee klein merkies op haar polse. Sy roep toe uit: “Daar het julle dit! Is julle nou bly?” Die lesingsaal eggo met haar skril stem: “Ja! Ek het probeer selfmoord pleeg. Dit is nou uit in die ope. Julle kan almal nou maar ophou skinder!” Almal om my is netso verslae soos ek oor hierdie skielike persoonlik belydenis. Die meisie kyk met vervloekte oë na my kant toe. Meteens voel ek my gesig word bloedbeloop. Ek dink vir myself dat ek nog nooit haar in my lewe tevore ontmoet het nie, nog minder skinder agter haar rug. Ek wonder of ek die oorsaak was oor sy skielik voel sy moet bieg voor almal. Vir ʼn oomblik wonder ek of ek dié uittering moet neerskryf vir die minute. ‘Ek is seker ons sal later weer hiervan wil lees’ dink ek. Die meisie gaan sit toe, nou met haar polse oop sonder verbande. Ons almal sit vir nog ʼn paar sekondes stil en gaan verder aan met die vergadering. Die meisie het net aangegaan asof sy nie pas ons almal geskel het oor ons vermoedelik van haar skinder nie.Ek weet tot vandag toe nog nie of sy haar probleme opgelos het nie. Ook of dit nou al beter gaan met haar. Ek hoop regtig in my hart dat dit al beter gaan met haar. Maar, een ding wat ek wel weet is dat ek soms verstom is met die intieme informasie wat mense kies om met vreemdelinge te deel, net vir sommer. Ek weet nie of dit is vir aandag of simpatie nie, maar wat ek wel weet is dat sommige goed gehou moet word vir jouself, vriende, familie en jou sielkundige.
Soos dit die hof behaag
Die ander dag skrik ek wakker met ʼn kinderlike opgewondenheid binne my. Ek het niks klasse gehad nie en ʼn uitstappie was die perfekte manier om my studies te vermy. Mooi gedos met kraaghempie, regop hare en my gepunte swart skoene was ek oppad na Pretoria se Hooggeregshof met ChrisJan (My ‘lewensmaat,’ soos hy my voorheen aan iemand voorgestel het).
Toe ChrisJan my nooi vir ʼn dag in die hof het ek die kans gegryp. Net vir ingeval ek eendag as joernalis moet rapporteer vanuit die hofkamer.
Was dié toer nou vir jou ʼn ervaring…
Met die aankoms by die Pretoria se Advokate Kamers in die middestad het die oggend skitterend verloop. Ek het in ChrisJan se kantoor gesit en gewag op die dag met filterkoffie in die hand, die koel môrelug windjie wat my wange byt terwyl ek rustig vanuit die sewende vloer venster gluur oor die middestad met sy historiese geboue, haastige voetgangers en polisie serene.
Teen laatoggend dui ChrisJan aan dat dit tyd is om hof toe te gaan. Hy gryp ʼn hopie materiaal, sy rol-tassie en ons is weg. ʼn Blok vanaf die kantoor loop ons by ʼn gebou in met sterk sekuriteit maatreëls. Uiteindelik na ek van kop-tot-tone bestudeer was deur die sekuriteitsman, sien ek hoe gooi ChrisJan skielik die stuk materiaal oor sy skouers en praal met ʼn swart toga (nes dié wat ʼn trotse student dra met hul gradeplegtigheid) en ʼn wit beffie om sy nek. Toe ek om my kyk sien ek skielik hordes van hierdie pikkewyn-geklede advokate wat om ons skarrel, elkeen haastig oppad na hul volgende hofsaak toe. Agter elke advokaat foeter daar ʼn oor-angstige prokureur wat weer gevolg word deur ʼn triestige siel met ʼn bekommerde uitdrukking op sy/haar gesig. Elkeen met die hoop dat die regsisteem aan hulle kant is vandag.
Dit was duidelik dat daar ʼn rangstruktuur binne die hof is. Ek het aangeneem omdat die advokate die deftigste aangetrek is, is hulle heel bo aan die rangorde. Maar dit was nie die geval nie. Sodra enige advokaat die hof betree verloor hulle summier enige rang en is dadelik onderdanig aan ʼn regter met ʼn suur uitdrukking op hul gesig. Die advokate benader die regters met soveel respek en vrees (wat jy in hulle stem kan hoor). Elke sin word begin of geëindig met die woorde "U Edele" of “My Lord” en steeds praat die regters hulle dood. Ook as die advokaat ʼn fout begaan of selfs ʼn kuggie uiter word daar onmiddellik onverskoning gevra gevolg met "U Edele soos die hof behaag." Ek het later gewonder of die regters nie soms die advokate te-lyf gaan nie.
Ook die oggend voor my uitstappie maak ek ʼn grap en vra ChrisJan of ek voor die regter moet buig. Hy kyk my met erns aan en sê dat ek regtig moet. “Elke keer wat jy die hof binnegaan moet jy uit respek vir die regter buig,” sê hy. Ek lag hard en dink “hoe dom dink hy is ek." Ek het hom die volgende dag steeds nie geglo nie totdat ek sien hoe mense haastig buig voor hulle by die hof instap. Dit maak nou nie saak of die regter besig is met ʼn beslissing of uitskel-sessie nie, buig moet jy buig. Hierdie was vir my natuurlike ʼn vermaaklike aktiwiteit. Elke keer wat ek die hof binnegaan of verlaat het ek die regter gegroet met ʼn buig wat selfs die Britse monargie sal stomslaan. Ek het seker gemaak dat my een voet voor die ander is, en met my een hand agter my rug buig ek bekoorlik vooroor. Hierdie roetine was vir my so plesierig dat ek na elke buig-sessie aanhoudend bly giggel het.
My vreugde het later tot ʼn stilstand gekom toe ek ʼn paar egskeidings moes sien. Dit was vir my net bitter hartseer om te sien hoe ʼn huwelik sonder emosie tot ʼn einde kom. Dit is hartseer hoe iemand na ʼn klompie jare moet getuig dat hulle alles probeer het om hulle huwelik te red maar dat dit steeds nie gewerk het nie. Dan ook die glimlag wat hulle gee sodra die regter bevestig die huwelik is om, was net té veel vir my. Ek het drie egskeidings gewaar en het drie kere snot-en-trane gehuil. Die ander mense in die hof (wat nie één huil nie!) het my met verwarde oë bekyk. ChrisJan het my in die toekoms genooi om ʼn strafsaak te gewaar waar twee mense vermoor was. Ek gaan verseker ʼn hele paar snesies vir daardie saak moet inpak.
Maar altesaam was my eerste dag in die hof omtrent ʼn avontuur gewees!
Toe ChrisJan my nooi vir ʼn dag in die hof het ek die kans gegryp. Net vir ingeval ek eendag as joernalis moet rapporteer vanuit die hofkamer.
Was dié toer nou vir jou ʼn ervaring…
Met die aankoms by die Pretoria se Advokate Kamers in die middestad het die oggend skitterend verloop. Ek het in ChrisJan se kantoor gesit en gewag op die dag met filterkoffie in die hand, die koel môrelug windjie wat my wange byt terwyl ek rustig vanuit die sewende vloer venster gluur oor die middestad met sy historiese geboue, haastige voetgangers en polisie serene.
Teen laatoggend dui ChrisJan aan dat dit tyd is om hof toe te gaan. Hy gryp ʼn hopie materiaal, sy rol-tassie en ons is weg. ʼn Blok vanaf die kantoor loop ons by ʼn gebou in met sterk sekuriteit maatreëls. Uiteindelik na ek van kop-tot-tone bestudeer was deur die sekuriteitsman, sien ek hoe gooi ChrisJan skielik die stuk materiaal oor sy skouers en praal met ʼn swart toga (nes dié wat ʼn trotse student dra met hul gradeplegtigheid) en ʼn wit beffie om sy nek. Toe ek om my kyk sien ek skielik hordes van hierdie pikkewyn-geklede advokate wat om ons skarrel, elkeen haastig oppad na hul volgende hofsaak toe. Agter elke advokaat foeter daar ʼn oor-angstige prokureur wat weer gevolg word deur ʼn triestige siel met ʼn bekommerde uitdrukking op sy/haar gesig. Elkeen met die hoop dat die regsisteem aan hulle kant is vandag.
Dit was duidelik dat daar ʼn rangstruktuur binne die hof is. Ek het aangeneem omdat die advokate die deftigste aangetrek is, is hulle heel bo aan die rangorde. Maar dit was nie die geval nie. Sodra enige advokaat die hof betree verloor hulle summier enige rang en is dadelik onderdanig aan ʼn regter met ʼn suur uitdrukking op hul gesig. Die advokate benader die regters met soveel respek en vrees (wat jy in hulle stem kan hoor). Elke sin word begin of geëindig met die woorde "U Edele" of “My Lord” en steeds praat die regters hulle dood. Ook as die advokaat ʼn fout begaan of selfs ʼn kuggie uiter word daar onmiddellik onverskoning gevra gevolg met "U Edele soos die hof behaag." Ek het later gewonder of die regters nie soms die advokate te-lyf gaan nie.Ook die oggend voor my uitstappie maak ek ʼn grap en vra ChrisJan of ek voor die regter moet buig. Hy kyk my met erns aan en sê dat ek regtig moet. “Elke keer wat jy die hof binnegaan moet jy uit respek vir die regter buig,” sê hy. Ek lag hard en dink “hoe dom dink hy is ek." Ek het hom die volgende dag steeds nie geglo nie totdat ek sien hoe mense haastig buig voor hulle by die hof instap. Dit maak nou nie saak of die regter besig is met ʼn beslissing of uitskel-sessie nie, buig moet jy buig. Hierdie was vir my natuurlike ʼn vermaaklike aktiwiteit. Elke keer wat ek die hof binnegaan of verlaat het ek die regter gegroet met ʼn buig wat selfs die Britse monargie sal stomslaan. Ek het seker gemaak dat my een voet voor die ander is, en met my een hand agter my rug buig ek bekoorlik vooroor. Hierdie roetine was vir my so plesierig dat ek na elke buig-sessie aanhoudend bly giggel het.
My vreugde het later tot ʼn stilstand gekom toe ek ʼn paar egskeidings moes sien. Dit was vir my net bitter hartseer om te sien hoe ʼn huwelik sonder emosie tot ʼn einde kom. Dit is hartseer hoe iemand na ʼn klompie jare moet getuig dat hulle alles probeer het om hulle huwelik te red maar dat dit steeds nie gewerk het nie. Dan ook die glimlag wat hulle gee sodra die regter bevestig die huwelik is om, was net té veel vir my. Ek het drie egskeidings gewaar en het drie kere snot-en-trane gehuil. Die ander mense in die hof (wat nie één huil nie!) het my met verwarde oë bekyk. ChrisJan het my in die toekoms genooi om ʼn strafsaak te gewaar waar twee mense vermoor was. Ek gaan verseker ʼn hele paar snesies vir daardie saak moet inpak.
Maar altesaam was my eerste dag in die hof omtrent ʼn avontuur gewees!
Tuesday, May 3, 2011
Links of Regs?
Die gemeenskaplike kwaliteit waarvoor Nelson Mandela, Oliver Tambo, Jacob Zuma en Julius Malema bekend staan, is dat hulle deur die massas Suid-Afrikaners gesien word as revolusionêre leiers.
Ek sit in lang leë gang versier met verouderde politiese plakkate by die Universiteit van Pretoria en wag vir Sedupe Ramokgopa, voorsitter van die South African Student Congress (Sasco) organisasie op kampus.
Terwyl ek wag vir my onderhoud wat Ramokgopa al vir weke aan my beloof het, maal my gedagtes oor alles wat ek al voorheen gehoor en lees het oor Sasco en sy leiers. Meteens besef ek dat vele Suid-Afrikaners vir Sasco ook sal eien as ʼn revolusionêre beweging. Hierdie ANC-geaffilieerde studente organisasie was al deur menigte leier figure op kampus beskryf as ekstremisties. Ook saam met dié terme volg beskrywings soos aggressief, onprofessioneel en radikaal van aard.
Ramokgopa is nou al ʼn uur laat vir die onderhoud. Ek skel hom saggies, verbaas oor hoe hard my uitskel weerklank in die gang en ek peins verder…
Ek onthou in 2010 by die Universiteit van Pretoria waar ontevredenheid oor die Verteenwoordigende Studente Raad (VSR) verkiesings gelei het na protesaksie. Hierdie aggressiewe proteste is gelei deur lede van die Young Communist League (YCL), die Pan African Student Movement of Azania (PASMA), ANCYL en ook natuurlik Sasco. Dit skemer deur hoe die volgende jaar vol onsekerheid was oor daar ʼn Tydelike Studenteraad (TSK) moes dien omdat die eleksies nie kon voortduur nie. Dit is duidelik dat hierdie revolusionêre gedrag meer skade gerig het.
Dit is al ʼn uur en 15 minute later as die afgespreekde tyd en ek hoor ver in die gang-af voetstappe aankom. Skielik voor my is ʼn jong glimlaggende Ramokgopa. Sonder enige verskonings oor sy laat aankoms word ek vriendelik in sy kantoor genooi.
Die kantoor is versien met ou-geel koerantknipsels van Sasco proteste regoor die land. Die kantoor met sy pronkartikels skreeu revolusie. Ek sit regoor Ramokgopa en gereed vir die onderhoud wat kom.
ʼn Jong dame kom kort daarna in sonder om te groet en gaan sit in die hoek.
Ek bespreek met Ramokgoma die doel van my onderhoud en hoe lede van die studente-parlement vir Sasco aankla oor hulle vermoedelik opsetlik vergaderings steur om hulle wil te skiet.
“Volgens die DA-Jeug voorsitter, Peter Sleeman het sekere lede van Sasco aggressiewe en rassistiese e-posse aangestuur om ʼn studente-parlement vergadering te steur oor hulle nie saamstem met die inhoud van die vergadering nie” sê ek. Ek gaan verder aan met die volgende beskuldiging, “Sleeman het ook uitgedruk hoe lede van Sasco tydens die vergadering bewustelik vir ure op sekere sake gefokus om ander weer te vermy.”
Sleeman het in ʼn onderhoud met my gedeel dat saam met die ANC-jeugliga sien Sasco hulself as die enigste mense in hierdie land wat in staat is om die uitdrukking van die wil van die jeug te maak. “In my ervaring het Sasco geen plek vir onderhandeling as sake nie in hul rigting beweeg nie,” sê Sleeman ontstoke aan my.
Ramokgopa skud sy kop oor die aanklag en begin met ʼn verdediging. Hy ontken die nare e-posse en hy dring aan dat Sasco net besorg was oor sekere sake in die vergadering en wou net op ʼn deuglike beslissing kom. “Die ander lede van die parlement is nie bereid om sake finaal uit te sorteer nie. Hoe moet dinge gedoen word as ons nie dit ordentlik bespreek nie?” vra Ramokgopa.
Gedurende die onderhoud pla die onbekende jong dame kort-kort vir Ramokgopa wat dan lei na ʼn kort geselskap in hulle moedertaal. Verbaas oor hulle lukrake opvangsessies wat ek nie verstaan nie maak ek maar seker of al my gekrabbelde notas akkuraat is.
Dit is duidelik dat Suid-Afrika se regerende politieke partye en hul leiers, soos Sasco soms radikaal mag voorkom. Hierdie radikale en selfs ekstremistiese figure word gesien as revolusionêre wat verandering wil bring in ʼn land wat steeds letsels vertoon van apartheid. Maar waar moet die streep getrek word?
Malema se bekende woorde “Kill the Boer” is ʼn voorbeeld van dié radikale optrede wat Suid-Afrikaners mee tegemoed kom. Hierdie uitlating het gelei na baie kontroversie onder Suid-Afrikaners. Malema het hierdie lied verdedig as ʼn onskuldige volkslied met geen bybedoelings nie. Ander het dit weer gesien as blatante rassistiese haatspraak gemik op die Afrikanervolk. Malema was dus deur AfriForum aangekla vir haatspraak.
Ernst Roets, Voorsitter van AfriForum Jeugliga wat ook getuig het in Malema se haatspraak hofsaak sê dat radikale uitlatings nie gestop kan word in 'n demokrasie waar menings en opinies aangemoedig word nie. Hy sê ook dat niemand kan enige iemand verhoed om radikaal te dink nie, want om dit te doen sou opsigself radikaal wees. Roets meen egter dat hy net baie bekommerd is oor groepe wat probeer om die frustrasies van hul ondersteuners na 'n sekere rassegroep te rig.
“ ’n Voorbeeld hiervan is Julius Malema wat vir sy ondersteuners vertel dat alles wat boos is in hierdie land die witmense se skuld is. Dit geld ook dan vir wit groepe wat die heeltyd al ons land se probleme op swartes wil blameer. Dit is gevaarlik om sulke tipe uitlatings te maak oor dit konflik en radikalisme verhoog,” sê Roets.
Roets verduidelik verder hoe Malema se optredes nie voordelig is vir ons land en sy mense nie. “Hy het selfs in die hof getuig dat hy mense se eiendom (in spesifiek hulle plase) wil onteien sonder om hulle daarvoor te vergoed. Hy het vertel hoe sy medeleiers die artikel in die grondwet wat privaateiendom beskerm wil skrap,” sê Roets. Roets sluit ons gesprek af deur te waarsku dat “Malema en sy trawante se optrede verseker nie in die belang van alle Suid-Afrikaners is nie.”
Daar is ook twee kante aan hierdie storie. Dit is nie net die ‘revolusionêre’ in ons land wat soms radikaal mag voorkom nie. Soos Roets noem kan die Afrikanervolk ook radikaal verkeer. ʼn Voorbeeld hiervan is die Orania bewing.
Orania is ʼn klein Afrikanerdorpie op die grens van die Vrystaat en die Noord-Kaap. Volgens Charl Oberholzer, nasionale Voorsitter van Orania Jeug is die doel van hierdie gesekureerde dorp om 'n plek te skep waar Afrikaners rustig kan voortleef, hulle eie dorpsraad hê, hulle eie besluite kan neem en binne die konteks van Suid-Afrika die ideaal van die Afrikaner uitleef.
Oberholzer dring aan dat Orania in geen manier rassisties of ekstremisties is nie maar ander menigte stem nie saam dat die Orania beweging goed is vir ons land nie. Marlene Botha wat teen die Orania-beweging gekant is sê, “Die Orania-gemeenskap is ’n teruggryping na Afrikaner-nasionalisme. Hulle leef onder ’n illusie as hulle dink hulle gaan enigiets regkry deur hulself apart te hou van die samelewing. Dit is maar net nog ’n groep mense wat onder die invloed van hul voorouers se politieke ideale is.”
Dit is duidelik dat ons land steeds gevul is met klein groepe met sterk persoonlike oortuigings. Beginsels wat soms ver regs of links mag voorkom en wat gereeld met mekaar bots. Maar tog is elkeen van hierdie bewegings ewe belangrik aan sy volgelinge.
Terug weer in die Sasco kantoor het die onderhoud al beweeg na ʼn vriendelike gesprek met Ramokgopa. Ek is ook nou ʼn slagoffer vir sy sjarme. Daar is al vergeet van sy tekort aan stiptelikheid en ekstreme oortuigings en ek voel in ʼn manier sleg oor ek hom geskel het.
Hy deel met my waarom hy en sy medelede so passievol is oor Sasco: “Daar is mense daar buite wat sukkel. Mense wat slagoffers is van armoede en diskriminasie. Mense wat net gesien wil word. Mense wat gehoor wil word. Maar hulle het nie die vermoëns om hulle stem dik te maak nie. Ryno, ek sal hulle stem wees,” sê Ramokgopa.
Ek sit in lang leë gang versier met verouderde politiese plakkate by die Universiteit van Pretoria en wag vir Sedupe Ramokgopa, voorsitter van die South African Student Congress (Sasco) organisasie op kampus.
Terwyl ek wag vir my onderhoud wat Ramokgopa al vir weke aan my beloof het, maal my gedagtes oor alles wat ek al voorheen gehoor en lees het oor Sasco en sy leiers. Meteens besef ek dat vele Suid-Afrikaners vir Sasco ook sal eien as ʼn revolusionêre beweging. Hierdie ANC-geaffilieerde studente organisasie was al deur menigte leier figure op kampus beskryf as ekstremisties. Ook saam met dié terme volg beskrywings soos aggressief, onprofessioneel en radikaal van aard.
Ramokgopa is nou al ʼn uur laat vir die onderhoud. Ek skel hom saggies, verbaas oor hoe hard my uitskel weerklank in die gang en ek peins verder…
Ek onthou in 2010 by die Universiteit van Pretoria waar ontevredenheid oor die Verteenwoordigende Studente Raad (VSR) verkiesings gelei het na protesaksie. Hierdie aggressiewe proteste is gelei deur lede van die Young Communist League (YCL), die Pan African Student Movement of Azania (PASMA), ANCYL en ook natuurlik Sasco. Dit skemer deur hoe die volgende jaar vol onsekerheid was oor daar ʼn Tydelike Studenteraad (TSK) moes dien omdat die eleksies nie kon voortduur nie. Dit is duidelik dat hierdie revolusionêre gedrag meer skade gerig het.
Dit is al ʼn uur en 15 minute later as die afgespreekde tyd en ek hoor ver in die gang-af voetstappe aankom. Skielik voor my is ʼn jong glimlaggende Ramokgopa. Sonder enige verskonings oor sy laat aankoms word ek vriendelik in sy kantoor genooi.
Die kantoor is versien met ou-geel koerantknipsels van Sasco proteste regoor die land. Die kantoor met sy pronkartikels skreeu revolusie. Ek sit regoor Ramokgopa en gereed vir die onderhoud wat kom.
ʼn Jong dame kom kort daarna in sonder om te groet en gaan sit in die hoek.
Ek bespreek met Ramokgoma die doel van my onderhoud en hoe lede van die studente-parlement vir Sasco aankla oor hulle vermoedelik opsetlik vergaderings steur om hulle wil te skiet.
“Volgens die DA-Jeug voorsitter, Peter Sleeman het sekere lede van Sasco aggressiewe en rassistiese e-posse aangestuur om ʼn studente-parlement vergadering te steur oor hulle nie saamstem met die inhoud van die vergadering nie” sê ek. Ek gaan verder aan met die volgende beskuldiging, “Sleeman het ook uitgedruk hoe lede van Sasco tydens die vergadering bewustelik vir ure op sekere sake gefokus om ander weer te vermy.”
Sleeman het in ʼn onderhoud met my gedeel dat saam met die ANC-jeugliga sien Sasco hulself as die enigste mense in hierdie land wat in staat is om die uitdrukking van die wil van die jeug te maak. “In my ervaring het Sasco geen plek vir onderhandeling as sake nie in hul rigting beweeg nie,” sê Sleeman ontstoke aan my.
Ramokgopa skud sy kop oor die aanklag en begin met ʼn verdediging. Hy ontken die nare e-posse en hy dring aan dat Sasco net besorg was oor sekere sake in die vergadering en wou net op ʼn deuglike beslissing kom. “Die ander lede van die parlement is nie bereid om sake finaal uit te sorteer nie. Hoe moet dinge gedoen word as ons nie dit ordentlik bespreek nie?” vra Ramokgopa.
Gedurende die onderhoud pla die onbekende jong dame kort-kort vir Ramokgopa wat dan lei na ʼn kort geselskap in hulle moedertaal. Verbaas oor hulle lukrake opvangsessies wat ek nie verstaan nie maak ek maar seker of al my gekrabbelde notas akkuraat is.
Dit is duidelik dat Suid-Afrika se regerende politieke partye en hul leiers, soos Sasco soms radikaal mag voorkom. Hierdie radikale en selfs ekstremistiese figure word gesien as revolusionêre wat verandering wil bring in ʼn land wat steeds letsels vertoon van apartheid. Maar waar moet die streep getrek word?
Malema se bekende woorde “Kill the Boer” is ʼn voorbeeld van dié radikale optrede wat Suid-Afrikaners mee tegemoed kom. Hierdie uitlating het gelei na baie kontroversie onder Suid-Afrikaners. Malema het hierdie lied verdedig as ʼn onskuldige volkslied met geen bybedoelings nie. Ander het dit weer gesien as blatante rassistiese haatspraak gemik op die Afrikanervolk. Malema was dus deur AfriForum aangekla vir haatspraak.
Ernst Roets, Voorsitter van AfriForum Jeugliga wat ook getuig het in Malema se haatspraak hofsaak sê dat radikale uitlatings nie gestop kan word in 'n demokrasie waar menings en opinies aangemoedig word nie. Hy sê ook dat niemand kan enige iemand verhoed om radikaal te dink nie, want om dit te doen sou opsigself radikaal wees. Roets meen egter dat hy net baie bekommerd is oor groepe wat probeer om die frustrasies van hul ondersteuners na 'n sekere rassegroep te rig.
“ ’n Voorbeeld hiervan is Julius Malema wat vir sy ondersteuners vertel dat alles wat boos is in hierdie land die witmense se skuld is. Dit geld ook dan vir wit groepe wat die heeltyd al ons land se probleme op swartes wil blameer. Dit is gevaarlik om sulke tipe uitlatings te maak oor dit konflik en radikalisme verhoog,” sê Roets.
Roets verduidelik verder hoe Malema se optredes nie voordelig is vir ons land en sy mense nie. “Hy het selfs in die hof getuig dat hy mense se eiendom (in spesifiek hulle plase) wil onteien sonder om hulle daarvoor te vergoed. Hy het vertel hoe sy medeleiers die artikel in die grondwet wat privaateiendom beskerm wil skrap,” sê Roets. Roets sluit ons gesprek af deur te waarsku dat “Malema en sy trawante se optrede verseker nie in die belang van alle Suid-Afrikaners is nie.”
Daar is ook twee kante aan hierdie storie. Dit is nie net die ‘revolusionêre’ in ons land wat soms radikaal mag voorkom nie. Soos Roets noem kan die Afrikanervolk ook radikaal verkeer. ʼn Voorbeeld hiervan is die Orania bewing.
Orania is ʼn klein Afrikanerdorpie op die grens van die Vrystaat en die Noord-Kaap. Volgens Charl Oberholzer, nasionale Voorsitter van Orania Jeug is die doel van hierdie gesekureerde dorp om 'n plek te skep waar Afrikaners rustig kan voortleef, hulle eie dorpsraad hê, hulle eie besluite kan neem en binne die konteks van Suid-Afrika die ideaal van die Afrikaner uitleef.
Oberholzer dring aan dat Orania in geen manier rassisties of ekstremisties is nie maar ander menigte stem nie saam dat die Orania beweging goed is vir ons land nie. Marlene Botha wat teen die Orania-beweging gekant is sê, “Die Orania-gemeenskap is ’n teruggryping na Afrikaner-nasionalisme. Hulle leef onder ’n illusie as hulle dink hulle gaan enigiets regkry deur hulself apart te hou van die samelewing. Dit is maar net nog ’n groep mense wat onder die invloed van hul voorouers se politieke ideale is.”
Dit is duidelik dat ons land steeds gevul is met klein groepe met sterk persoonlike oortuigings. Beginsels wat soms ver regs of links mag voorkom en wat gereeld met mekaar bots. Maar tog is elkeen van hierdie bewegings ewe belangrik aan sy volgelinge.
Terug weer in die Sasco kantoor het die onderhoud al beweeg na ʼn vriendelike gesprek met Ramokgopa. Ek is ook nou ʼn slagoffer vir sy sjarme. Daar is al vergeet van sy tekort aan stiptelikheid en ekstreme oortuigings en ek voel in ʼn manier sleg oor ek hom geskel het.
Hy deel met my waarom hy en sy medelede so passievol is oor Sasco: “Daar is mense daar buite wat sukkel. Mense wat slagoffers is van armoede en diskriminasie. Mense wat net gesien wil word. Mense wat gehoor wil word. Maar hulle het nie die vermoëns om hulle stem dik te maak nie. Ryno, ek sal hulle stem wees,” sê Ramokgopa.
Subscribe to:
Posts (Atom)