Hermias het deur sy pa die pos gekry by die biblioteek waar hy sy aande spandeer om rakke reg te pak, en mense te SHOOSH! Na twee jaar het hy die boekrakke beter geken as sy pad huistoe en hy kon ‘n verbykomende boeing stilmaak. Enige onderwerp vanaf argitektuur tot ingenieurswese kon jy vir Hermias oor uitvra, en hy het jou reguit na die rak gestuur waar jy dit sal kry. Daar was wel een ding wat hy in die twee jaar by die biblioteek jou nie mee kon help nie, en dit was Katinka.
Katinka was die dorp se grootste koek en Hermias was hals-oor-kop verlief op haar. Sy het gewerk net een vloer bo Hermias s'n, by die Teologie afdeling. Vir haar kon jy enige iets vra oor geloof en sy het vir jou ʼn boek en ʼn preek voorsien. Daar was gerugte dat haar ouers haar telkemale kere ingeskryf het vir KykNet se ‘Boer soek ʼn vrou,’ met die hoop dat sy ʼn man sal vind, en uit die huis trek sodat hulle kans kry om hulle pensioen en skelm skinnydip-sessies te geniet. Dit was alles tevergeefs want Katinka het geweier om te sondig, en hulle het maar begin voorberei vir die dag wat sy sou uitkom as lesbies.
Maar wat niemand geweet het nie, was dat Hermias gedurig in haar dagdrome verskyn het. Ook elke keer wat hy haar vriendelik gegroet het met sy bekoorlike check-hemp en kleurvolle strikdas, het Katika dieselfde kriewel gevoel in haar broek gekry soos destyds toe sy as tiener vir Chris Edwards op Egoli gesien het. Sy het dan die oomblik probeer red deur histeries te giggel, bedagsaam terug te groet en dadelik vergifnis te vra deur stilgebed.
Na lang ure se worsteling met homself het Hermias een aand besluit hy kan nou nie meer met hierdie geheim verder rondloop nie, en besluit om sy liefde aan Katinka te verklaar. Die enigste probleem was, hy was bang. Baie bang! Net soos Katinka in die geheim bang was om die roerende gevoel met hom te deel, was Hermias ook te bang vir die potensiale vernedering en verwerping wat op hom wag as sy, soos haar ouers vermoed, vir die ander span bat.
Hy het wel hierdie vrees diep gebêre en seker gemaak om Katinka in die koffiekamer om 6:30 (die tyd wat sy elke aand haar rooibos-tee en Marie-beskuitjies geniet) terloops raak te loop.
Teetyd het aangebreek en Hermias stap angsbevange teekamer toe. Met sy aankoms groet hy Katinka waarby sy hom groet met haar dierbare giggel en blooswangetjies. Sy maag slaan bollemakiesies. Hy maak vinnig ʼn koppie tee en loop amper in die deurkosyn vas terwyl hy orals om hom mors. Toe hy uiteindelik sy sit kry, vang hulle eers op met mekaar se doen en late, soos hulle gewoonlik doen. Daarna volg ʼn ongemaklike stilte. Hermias se oë vang hare, en hy kyk vinnig af. Sy lyk benoud en hy wonder of hy die rede is vir die ongemak. Hy voel hy gaan enige oomblik ʼn kat skiet, maar hy skel homself saggies en herinner homself dat hy nie meer ‘n tiener is wat wil opgooi vir alles nie.
Meteens kry hy moed van bo af, maar toe hy opkyk, staan Katinka voor hom met haar oë styf toegedruk en haar gebreide toppie opgelig. Hy staar vir ‘n paar sekondes na die pragtige wit borste met fyn moesies en probeer iets uiter. Toe hy sy mond oopmaak is die oomblik te groot en al wat uitkom is sy middagete; kaas en spinasie quiche.
Vir weke kan niemand tee drink in die teekamer nie. Daar word vermoed iemand het melk gemors wat êrens lê en suur word. Anders as die teekamer misterie, het Hermias en Katinka spoorloos verdwyn. Daar word bespiegel waar hulle heen verdwyn het. Iemand het genoem, hy het vir Katinka een aand op televisie gesien, maar is nie heeltemal seker dit was sy nie.
Een ding wat almal wel weet, is dat haar ouers heeltemal kens is na haar verdwyning, want hulle dra blykbaar nou nooit meer klere nie.
Wednesday, May 23, 2012
Tuesday, May 22, 2012
Nog ‘n dag, nog ‘n sosiale mediablad om by aan te sluit
Toon het homself nog altyd as ‘n tech savvy tipe persoon beskryf. Toe Suid-Afrika sy eerste mobiele foon in die winkels bekendstel, was hy eerste in die ry om een aan te skaf. Ook die dag toe digitale kameras sy neus wys het hy al wat ‘n blom en landskap gekiek en daarna elke foto netjies in ‘n folder op sy rekenaar gestoor. Van die Internet kon jy hom niks vertel nie. Hy het presies geweet waar al die www’s en punte kom en ook wat jy daar kan vind. Vra hom uit oor enige webblad of onderwerp dan begin hy verduidelik wat hy al gelees het. Dit was tot en met die internetfoon hibriede wat Toon sy vriende en familie begin afskeep het.
Toon se nek was gedurig krom gebuig terwyl hy besig was op sy foon opsoek na iets. In die middel van gesprekke het hy skielik begin tik aan eposse. In die donker van die nag was sy gesig gedurig verlig deur sy skerm soos een van daardie diepsee visse wat lig benodig om te paar.
Alhoewel mense minder van Toon gesien het, het hulle meer en meer gemors eposse ontvang van hom. Meeste van hulle met die letters ‘FW:’ vooraan wat met verspotte video’s van YouTube of niksseggende boodskappies pronk. Anders as dié irritasies gepaard met die sporadiese “wmj” op mxit, het Toon soos die Skim verdwyn.
Toe een middag ontvang almal op eenslag Toon se vriendskap versoek op Facebook. Dit was tog te lekker vir hulle om weer sy gesig te sien, al was dit nou net op sy profiel foto. Toon het ure probeer om dié, wat so na hom verlang, in te lig oor sy doen en late deur gedurig status updates te maak, en foto’s te deel. Hy het later neuroties elke aspek van sy geheime lewe met almal gedeel. In ‘n donker kamer êrens in die heelal het hy staaltjies gedeel soos, ‘Toon is moeg,’ ‘Toon het nou baie lekker geëet’ en ook ‘n gunsteling, ‘Toon se blaas is vol!’ So groet hy elke oggend en elke aand al sy maatjies in die kuberruim maar niemand sien hom meer nie.
Later het sy obsessie veelvuldig gegroei en kon jy van Toon lees op Twitter by @Toonverteljoumeer. Toe MySpace en LinkedIn. Sy familie het vir die eerste keer in jare weer sy stem gehoor toe hy by Skype ‘n rekening oopmaak. Toon het mettertyd sy eie blog gestig, en daar kon mense in meer detail lees oor sy moegheid en wat is sy gunsteling gereg om te maak. Die laaste van sy ontdekkings was Instagram waar nog meer foto’s van onbenullighede ingestroom het.
Toon het obsessief gedeel met die wêreld. Elke gedagte, elke takie, elke droom was geredigeer om in 140 karakters te pas. Met elke prentjie was daar gepeuter om mooier voor te kom sodat dit meer ‘likes’ genereer. Soveel so dat hy een laatmiddag, vermoedelik, in sy rekenaarskerm geklim het en realiteit verruil het vir ‘n kuberruim lewenstyl.
Na daardie noodlottige middag het niemand ooit weer van Toon gehoor, of gesien nie. Net so af-en- toe, het hy homself ingeteken regoor die wereld saam met elke kuber-fanatikus.
Toon se nek was gedurig krom gebuig terwyl hy besig was op sy foon opsoek na iets. In die middel van gesprekke het hy skielik begin tik aan eposse. In die donker van die nag was sy gesig gedurig verlig deur sy skerm soos een van daardie diepsee visse wat lig benodig om te paar.
Alhoewel mense minder van Toon gesien het, het hulle meer en meer gemors eposse ontvang van hom. Meeste van hulle met die letters ‘FW:’ vooraan wat met verspotte video’s van YouTube of niksseggende boodskappies pronk. Anders as dié irritasies gepaard met die sporadiese “wmj” op mxit, het Toon soos die Skim verdwyn.
Later het sy obsessie veelvuldig gegroei en kon jy van Toon lees op Twitter by @Toonverteljoumeer. Toe MySpace en LinkedIn. Sy familie het vir die eerste keer in jare weer sy stem gehoor toe hy by Skype ‘n rekening oopmaak. Toon het mettertyd sy eie blog gestig, en daar kon mense in meer detail lees oor sy moegheid en wat is sy gunsteling gereg om te maak. Die laaste van sy ontdekkings was Instagram waar nog meer foto’s van onbenullighede ingestroom het.
Toon het obsessief gedeel met die wêreld. Elke gedagte, elke takie, elke droom was geredigeer om in 140 karakters te pas. Met elke prentjie was daar gepeuter om mooier voor te kom sodat dit meer ‘likes’ genereer. Soveel so dat hy een laatmiddag, vermoedelik, in sy rekenaarskerm geklim het en realiteit verruil het vir ‘n kuberruim lewenstyl.
Na daardie noodlottige middag het niemand ooit weer van Toon gehoor, of gesien nie. Net so af-en- toe, het hy homself ingeteken regoor die wereld saam met elke kuber-fanatikus.
Friday, May 18, 2012
Being part of a statistic
Recently it was required of me to enter a 200 word article together with an application for a writing position as travel writer. The topic of the article had to be on the ‘greatest challenge facing our economy.’
The minute I received the assignment, I immediately consulted the all-knowing Google. After a few hours of dismal discoveries I came to find that our country is riddled with economic challenges, the biggest of them all being unemployment. Well, this was as you would say in Afrikaans, ‘reg in my kraal.’ Not only was there plenty to write about this topic, but I could personally relate to it as well.
My research showed that twenty five percent of this country’s people are currently unemployed. Now if you weren’t born with the mathematical gene, let me assist: It is more than twelve and a half MILLION!
Yes, more than one fifth of all South Africans has to somehow eat, drink, commute, pay labola and finance their pot plant fetish (or is it just me?) with no job. Not Ayoba, né?
Like I mentioned previously, this is an issue I can totally relate to. Since the start of 2012, I have been actively searching for a job, and regardless of a few months spent as an intern at eNews, I am still presently unemployed. I am constantly comparing myself to classmates and friends in order to see whether I am behind on the ‘finding a job race.’
This metaphorical race I am referring to is some sort of rites of passage for all South Africans of my generation. But it is one I will not wish upon another, much like having your heart broken and a horrifying first sexual experience.
And during this phase I have come to realize that the pursuit for a decent and good paying job is very similar to that of the quest for one’s true love.
Let me explain:
It all starts with you applying for a position. Occasionally you’ll push your luck by applying even though you know you are completely under qualified. But you tell yourself; if I never try then I will never know. This submission is much like your first approach at the bar, or even your first text message declaring your interest, and for all you tech savvy liberals out there, your first Facebook poke. Occasionally here too will you try to court someone out of your league with the same philosophy; if I never try….
Next is your curriculum vitae. Many hours is spent on this document in order to market yourself appropriately. This can be compared to a single person’s obsession with their own appearance. People spend hours at the gym, in front of a mirror, or even at the waxing salon in order to catch the suitor’s attention. It is in a way safe to say, you (and even your finely planned facebook profile) is your CV.
Then comes the waiting game. Many a time I have found myself almost compulsively waiting for that phone call, confirming my success. Sometimes to no avail. This is very much the same as the neurotic girl or guy, waiting to hear from their newly found love to call back, asking to see them again.
When your application is successful, and they have contacted you then comes the interview. Boy, I hate the interview! Much like the first date, nervousness can present itself in the following ways: Loss of speech. The inability to detect any obstacles in your way, and then recovering after your embarrassing tumble. Dryness of mouth. Unwanted stomach activity. And sweaty palms.
Then comes the rejection. After your application wasn’t successful, self-doubt and jealousy set in. During this phase one questions your abilities to the point that you would just want to quit. But you are then reminded that you need to pay rent so you start looking again.
This is very much like the post failed relationship depression. This time of pity and doubt leads to questions you maybe don’t want answered like; should I rather change my sexual orientation? Will I die a silently and lonely death with my cats devouring my decomposing corpse? Or should I join a monastery?
If there is one thing I have learned when it comes to finding love, then it is to be patient. They say you need to kiss a few frogs before you find your prince. Well, I’m pretty sure it counts for finding the right job, ‘cause I’m absolutely not against making out with someone for a job opportunity…. I’m just joking (no, I’m not!).
The minute I received the assignment, I immediately consulted the all-knowing Google. After a few hours of dismal discoveries I came to find that our country is riddled with economic challenges, the biggest of them all being unemployment. Well, this was as you would say in Afrikaans, ‘reg in my kraal.’ Not only was there plenty to write about this topic, but I could personally relate to it as well.
My research showed that twenty five percent of this country’s people are currently unemployed. Now if you weren’t born with the mathematical gene, let me assist: It is more than twelve and a half MILLION!
Yes, more than one fifth of all South Africans has to somehow eat, drink, commute, pay labola and finance their pot plant fetish (or is it just me?) with no job. Not Ayoba, né?
Like I mentioned previously, this is an issue I can totally relate to. Since the start of 2012, I have been actively searching for a job, and regardless of a few months spent as an intern at eNews, I am still presently unemployed. I am constantly comparing myself to classmates and friends in order to see whether I am behind on the ‘finding a job race.’
This metaphorical race I am referring to is some sort of rites of passage for all South Africans of my generation. But it is one I will not wish upon another, much like having your heart broken and a horrifying first sexual experience.
And during this phase I have come to realize that the pursuit for a decent and good paying job is very similar to that of the quest for one’s true love.
Let me explain:
It all starts with you applying for a position. Occasionally you’ll push your luck by applying even though you know you are completely under qualified. But you tell yourself; if I never try then I will never know. This submission is much like your first approach at the bar, or even your first text message declaring your interest, and for all you tech savvy liberals out there, your first Facebook poke. Occasionally here too will you try to court someone out of your league with the same philosophy; if I never try….
Next is your curriculum vitae. Many hours is spent on this document in order to market yourself appropriately. This can be compared to a single person’s obsession with their own appearance. People spend hours at the gym, in front of a mirror, or even at the waxing salon in order to catch the suitor’s attention. It is in a way safe to say, you (and even your finely planned facebook profile) is your CV.
Then comes the waiting game. Many a time I have found myself almost compulsively waiting for that phone call, confirming my success. Sometimes to no avail. This is very much the same as the neurotic girl or guy, waiting to hear from their newly found love to call back, asking to see them again.
When your application is successful, and they have contacted you then comes the interview. Boy, I hate the interview! Much like the first date, nervousness can present itself in the following ways: Loss of speech. The inability to detect any obstacles in your way, and then recovering after your embarrassing tumble. Dryness of mouth. Unwanted stomach activity. And sweaty palms.
Then comes the rejection. After your application wasn’t successful, self-doubt and jealousy set in. During this phase one questions your abilities to the point that you would just want to quit. But you are then reminded that you need to pay rent so you start looking again.
This is very much like the post failed relationship depression. This time of pity and doubt leads to questions you maybe don’t want answered like; should I rather change my sexual orientation? Will I die a silently and lonely death with my cats devouring my decomposing corpse? Or should I join a monastery?
If there is one thing I have learned when it comes to finding love, then it is to be patient. They say you need to kiss a few frogs before you find your prince. Well, I’m pretty sure it counts for finding the right job, ‘cause I’m absolutely not against making out with someone for a job opportunity…. I’m just joking (no, I’m not!).
Tuesday, March 13, 2012
Ouderdom lei na hang tieties
Vanaf ‘n jong ouderdom was Herman gefassineer deur die bedonderde omies en suinige tannies in sy lewe.
Die kere wat hy en sy ma saam by sy oom en tannie gaan kuier het, het hy ure gesit en uitpluis waarom hulle so anders is. Sy tannie was te jammer om te mors. Enige bottel wat deur haar kombuis beweeg het, was gebêre. Sy het ook aangedring dat jy die eerste bietjie kouewater uit die warmkraan moet opvang, en later gebruik om jouself te was. Bewaar die arme siel wat nie bewus was van hierdie ritueel nie...
Sy oom was ‘n kwaai man of ook ‘n “nors en bombastiese bliksem” soos deur sy ma verwys in die verlede. Hy was nooit seker wat die tweede woord beteken nie, so hy het maar eerder spore gemaak as sy oom in die vertrek inloop.
In die middae oppad huis toe, het hy altyd probeer sin maak waarom sy oom en tannie so was. Was dit omdat die oom altyd siek is? Het die tannie arm groot geword? Sy ma se teorie oor sy suinige tannie was “oor die oom haar, niks gegun het in die lewe nie.” En die oom se kort lont oor hul jongste seun hom uit Engeland gebel het om te verduidelik hy verkies die kroeë met die reënboogvlaggies.
Herman het geglo dit is omrede hulle oud is.
So ook deur die jare het hy ouderdom geblameer vir sy pa wat God se naam buite die kerk gebruik; Hulle buurvrou wat baie praat, en haar man wat die hond gereeld skop; Sy paranoïese ouma wat verwag enige oomblik gaan ‘n boef uit ‘n bos spring en haar aanval; Meneer Visagie, sy houtwerk onderwyser wat aandring dat alles wat verkeerd is in ons land, ‘hulle’ skuld is, terwyl hy met groot beskuldigende oë na sy arm kyk; En die dominee wat vasbeslote is dat elke taxi bestuurder hel toe gaan.
Ouderdom moes die rede wees, het Herman geglo. Hulle ouderdom is die enigste gemene deler onder al dié mense met vreemde gewoontes. Hy het tot die gevolgtrekking gekom dat dié slegte gewoontes lê vir jare en broei, tot die dag wat jy vyftig kersies op jou koek uitblaas dan spring hy los en maak almal gek. Na jou sogenoemde ‘mid-life crises’ sê mense basta met die samelewing, en gaan voort met hul waansinnige, suinige, nors en paranoïese gewoontes. Boonop dit, sal hulle dan aandring om dié gewoontes op die jonger generasie af te dwing.
Dus het Herman ‘n irrasionele vrees ontwikkel vir sy ouerjare. Hy het hom dood bekommer vir die dag wanneer hy sy geliefdes sal wegdryf met sy obsessie met Tupperware of, omdat hy gedurig en ontydig aan vreemdes gaan afkondig: ‘Jesus kom!’
Dit was eers in sy laat twintiger jare wat hy ‘n ontnugtering gehad het. Tydens ‘n gesprek met ‘n jong kollega vertel sy hoe sy nooit haar voete op ‘n luukse passasiers skip sal sit nie, uit vrees dat seerowers die skip sal kaap; Kort daarna besef hy ook, hoe ongeduldig ‘n goeie vriend is met sy twee kinders terwyl hy ‘n rugby wedstryd kyk; Ook het Herman agter gekom hoe maklik hy self laster as ‘n taxi bestuurder in die middel van die interseksie stop om passasiers op te tel.
Meteens besef hy dat slegte gewoontes niks te doen het met ouderdom nie. Elke persoon het een, of selfs meer, daarvan. Hulle word maklik aangeleer. Hulle kom van familie, vriende of politieke figure, maar kan ook netso vinnig afgeleer word.
So wens hy sy ma het in stede van skinder, sy oom en tannie help ontslae raak van hulle gewoontes.
Al waaroor Herman ouderdom nou verkwalik is lagplooie en hang tieties.
Die kere wat hy en sy ma saam by sy oom en tannie gaan kuier het, het hy ure gesit en uitpluis waarom hulle so anders is. Sy tannie was te jammer om te mors. Enige bottel wat deur haar kombuis beweeg het, was gebêre. Sy het ook aangedring dat jy die eerste bietjie kouewater uit die warmkraan moet opvang, en later gebruik om jouself te was. Bewaar die arme siel wat nie bewus was van hierdie ritueel nie...
Sy oom was ‘n kwaai man of ook ‘n “nors en bombastiese bliksem” soos deur sy ma verwys in die verlede. Hy was nooit seker wat die tweede woord beteken nie, so hy het maar eerder spore gemaak as sy oom in die vertrek inloop.
Herman het geglo dit is omrede hulle oud is.
So ook deur die jare het hy ouderdom geblameer vir sy pa wat God se naam buite die kerk gebruik; Hulle buurvrou wat baie praat, en haar man wat die hond gereeld skop; Sy paranoïese ouma wat verwag enige oomblik gaan ‘n boef uit ‘n bos spring en haar aanval; Meneer Visagie, sy houtwerk onderwyser wat aandring dat alles wat verkeerd is in ons land, ‘hulle’ skuld is, terwyl hy met groot beskuldigende oë na sy arm kyk; En die dominee wat vasbeslote is dat elke taxi bestuurder hel toe gaan.
Ouderdom moes die rede wees, het Herman geglo. Hulle ouderdom is die enigste gemene deler onder al dié mense met vreemde gewoontes. Hy het tot die gevolgtrekking gekom dat dié slegte gewoontes lê vir jare en broei, tot die dag wat jy vyftig kersies op jou koek uitblaas dan spring hy los en maak almal gek. Na jou sogenoemde ‘mid-life crises’ sê mense basta met die samelewing, en gaan voort met hul waansinnige, suinige, nors en paranoïese gewoontes. Boonop dit, sal hulle dan aandring om dié gewoontes op die jonger generasie af te dwing.
Dus het Herman ‘n irrasionele vrees ontwikkel vir sy ouerjare. Hy het hom dood bekommer vir die dag wanneer hy sy geliefdes sal wegdryf met sy obsessie met Tupperware of, omdat hy gedurig en ontydig aan vreemdes gaan afkondig: ‘Jesus kom!’
Dit was eers in sy laat twintiger jare wat hy ‘n ontnugtering gehad het. Tydens ‘n gesprek met ‘n jong kollega vertel sy hoe sy nooit haar voete op ‘n luukse passasiers skip sal sit nie, uit vrees dat seerowers die skip sal kaap; Kort daarna besef hy ook, hoe ongeduldig ‘n goeie vriend is met sy twee kinders terwyl hy ‘n rugby wedstryd kyk; Ook het Herman agter gekom hoe maklik hy self laster as ‘n taxi bestuurder in die middel van die interseksie stop om passasiers op te tel.
Meteens besef hy dat slegte gewoontes niks te doen het met ouderdom nie. Elke persoon het een, of selfs meer, daarvan. Hulle word maklik aangeleer. Hulle kom van familie, vriende of politieke figure, maar kan ook netso vinnig afgeleer word.
So wens hy sy ma het in stede van skinder, sy oom en tannie help ontslae raak van hulle gewoontes.
Al waaroor Herman ouderdom nou verkwalik is lagplooie en hang tieties.
Sunday, October 23, 2011
Tree Aan!
Kampus-Beeld Pretoria 19/10/2011
Wanneer daar na die grensoorlog verwys word, vereenselwig baie van ons dit met die vuil-bruin weermag sakke wat ons pa’s êrens diep in ‘n kas gebêre het. Netsoos dié sakke, word twee dekades se herinneringe verborge.
Tree Aan! is ‘n satiriese musiekspel oor die diensplig jare wat die herinneringe van die Grensoorlog weer laat opvlam. Vir die wat hulself op die grens gevind het, is die produksie ‘n nostalgiese herdenking van ‘n vergete hoofstuk. Die jonger generasie wat nog net van die grensoorlog gehoor het, kan meer leer oor die kameraderskap, verlange en hartseer van dié tydperk in ons geskiedenis.
Die draaiboekskrywer en direkteur, Deon Opperman, beskryf sy produksie as ‘n bewegende monument van ‘n tydperk wat stadigaan vergeet word deur ons Suid-Afrikaners.
Die produksie bied ‘n roerende storielyn en uitstekende rekwisiete wat gereeld jou asem sal wegslaan, alles terwyl jy veerlig skaterlag vir al die skreeusnaakse staaltjies en karakters.
Tree Aan! is op aandring van die publiek terug op die planke tot November by die Operahuis van die Suid-Afrikaanse Staatsteater. Kaartjies beskikbaar by Computicket.
Wanneer daar na die grensoorlog verwys word, vereenselwig baie van ons dit met die vuil-bruin weermag sakke wat ons pa’s êrens diep in ‘n kas gebêre het. Netsoos dié sakke, word twee dekades se herinneringe verborge. Tree Aan! is ‘n satiriese musiekspel oor die diensplig jare wat die herinneringe van die Grensoorlog weer laat opvlam. Vir die wat hulself op die grens gevind het, is die produksie ‘n nostalgiese herdenking van ‘n vergete hoofstuk. Die jonger generasie wat nog net van die grensoorlog gehoor het, kan meer leer oor die kameraderskap, verlange en hartseer van dié tydperk in ons geskiedenis.
Die draaiboekskrywer en direkteur, Deon Opperman, beskryf sy produksie as ‘n bewegende monument van ‘n tydperk wat stadigaan vergeet word deur ons Suid-Afrikaners.
Die produksie bied ‘n roerende storielyn en uitstekende rekwisiete wat gereeld jou asem sal wegslaan, alles terwyl jy veerlig skaterlag vir al die skreeusnaakse staaltjies en karakters.
Tree Aan! is op aandring van die publiek terug op die planke tot November by die Operahuis van die Suid-Afrikaanse Staatsteater. Kaartjies beskikbaar by Computicket.
Thursday, October 20, 2011
Totsiens Kampus-Beeld
Hier sit ek weer vir die laaste keer. Die wyser op my rekenaar flikker afwagtend vir ‘n artikel gereed voor my spertyd. Weereens het ek ‘n magdom informasie wat ek in 300 woorde moet forseer. Maar dié keer rapporteer ek nie oor hoe Sasco vir DASO slegsê, of die VSR wat kopstamp met die Universiteitsbestuur nie. Dié keer onthou ek my dae as lid van Kampus Beeld redaksiespan.
Ek onthou my eerste artikel in Kampus Beeld. Wat ‘n ramp. Ek was ‘n kans gegun om met Laurika Rauch ‘n onderhoud te voer oor haar optrede saam met Tuks se orkes. Maar in die artikel het ‘n aanhanger haar verkeerdelik beskryf. Dit het daarvolgens gely tot ‘n ontstelde Laurika wat persoonlike oproepe maak aan myself en my redakteur. Verbeel net my verbasing toe my foon lui met ‘n ontstelde Laurika aan die ander kant wat uitroep, “Ek voel so magteloos, net-so-magteloos!” Ek herhaal, wat ‘n ramp!
Anders as dié debakel was my tyd verder gevul met soveel kanse en leergeleenthede. Ek het een té veel Serrie konsert bygewoon, en het kennis gemaak met verskeie politieke verenigings en geleer om nie een te veroordeel nie. Hulle almal maak saak! Na ek verby haar sekretaris se sekretaresse gekom het, was ek ook die voorreg gegun om met Prof. Cheryl de la Rey te gesels oor haar planne vir Tuks.
Ek wil graag hierdie kans gebruik om ons redakteur by Kampus Beeld, Riette Grobler te bedank. Met ons eerste vergadering, het sy een van my artikels aan my terug gegee, vol rooi krabbels en regstellings met dié onverskoning, “Jammer vir al die veranderinge, ek is die produk van twee Afrikaanse onderwysers.” Alhoewel dit toe ‘n knou was aan my selfbeeld kan ek twee jaar later dankie sê. Jy het my lus om skrywer te wees en soveel meer om ‘n Afrikaanse skrywer te wees gevoed.
Soos ek vir die laaste keer die Jakarandas sien pers word by Tuks is ek terselfdertyd bang oor wat in die toekoms vir my wag, maar ook trots om terug te kyk na goeie jare as student. Ek groet Tuks, Kampus Beeld lesers en my getroue studentenommer. Ek is nou klaar gepraat.
Monday, October 10, 2011
Tashas, eat your heart out
Die afgelope paar maande was ek suinig met my blog post.
Ek vra om verskoning.
Maar, ek beplan om op te hou sloer en weer gereeld te skryf. Ek begin vanaand deur my gunsteling somerdisse met julle te deel. My liefde vir kos het die laaste ruk geblom en my jeans grootte is testament daarvan. So doen jouself asseblief ‘n guns en probeer die volgende disse. Ek wag vir julle dankie sê e-posse.
Roosmaryn gemarineerde skaaptjops op ‘n bed van roketblare en fetakaas met knoffel gegeurde room-kapokaartappels. Dis ‘n mond vol maar hierdie Tashas geïnspireerde dis is my gunsteling by verre!
Berry blast: Lae (vanaf onder na bo) van bloubessies, versoete vanielje gegeurde room, fyn gekapte aarbeie en kruisement blare. Behalwe vir die bietjie room wat jou laat skuldig voel, is hierdie nie net lekker nie, maar dit dek sommer twee van jou ‘vyf ‘n dag’ se vrugte inname. Wen-Wen!
Ek vra om verskoning.
Maar, ek beplan om op te hou sloer en weer gereeld te skryf. Ek begin vanaand deur my gunsteling somerdisse met julle te deel. My liefde vir kos het die laaste ruk geblom en my jeans grootte is testament daarvan. So doen jouself asseblief ‘n guns en probeer die volgende disse. Ek wag vir julle dankie sê e-posse.
Roosmaryn gemarineerde skaaptjops op ‘n bed van roketblare en fetakaas met knoffel gegeurde room-kapokaartappels. Dis ‘n mond vol maar hierdie Tashas geïnspireerde dis is my gunsteling by verre!
Berry blast: Lae (vanaf onder na bo) van bloubessies, versoete vanielje gegeurde room, fyn gekapte aarbeie en kruisement blare. Behalwe vir die bietjie room wat jou laat skuldig voel, is hierdie nie net lekker nie, maar dit dek sommer twee van jou ‘vyf ‘n dag’ se vrugte inname. Wen-Wen!
Subscribe to:
Posts (Atom)