Die ander aand terwyl ek en ChrisJan angstig in die 'drive-thru' wag vir ons KFC maaltyd, haastig oppad na ons kunsklas, mor ek oor hoe haastig die lewe soms kan wees. Ek het meteens benoud en angsbevange geraak oor hoe ek al my hele lewe honger bly vir ʼn beter toekoms en nooit dié beloofde hede geniet nie.
Ek beskryf aan ChrisJan hoe ek destyds op Hoërskool as ʼn tingerige tiener met slegte aknee gehunker het na ʼn tyd waar ek gemaklik is met my seksualiteit. ʼn Tyd waar ek liefde kon vind, nie net vir myself nie maar ook vir ʼn ander persoon en dan ook nog dié liefde gemaklik en trots met my familie kan meedeel.
Alhoewel ek na Hoërskool my seksualiteit aanvaar het, het ek toe verder gesmag na ʼn studentelewe met groot drome, veelvoudige liefdesverhoudings, baie vriende en telkemale herinneringe. Voor ek my kan kry, het ek my studies aangepak met hartstogtelike liefdesverklarings en het gou genoeg meer avonture versamel om my ʼn leeftyd te hou. Maar die ontevredenheid het weereens kom krap en my aspirasies het weer verander. Dié keer wou ek my graad voltooi en ʼn gesonde verhouding aanpak.
Terwyl ek honger wag vir my KFC kitsmaaltyd is ek op die einde van my studies met my graad wat glimlag in die horison. Ek het ʼn kêrel, en ʼn verhouding wat my vervolmaak. Ek het ook familie en vriende wat vir my dié geluk gun. Maar steeds is ek besig om te beplan vir wat kom. Die werkende lewe. Salaris. Rekeninge. My senu-ineenstorting!
Waar hou die beplanning op? Waar is dit genoeg? Wanneer sit jy net terug en waardeer dit alles?
Dit was eers vanoggend voor klas met ‘n koppie groentee in die hand en my aandag verdeel tussen die oorweldigende sewende-vloer uitsig oor Hatfield Kampus en ʼn foto van ChrisJan met sy pragtige lagplooie wat ek snap dat waardering gebeur in klein oomblikke. Daagliks. Sonder jou aandag.
No comments:
Post a Comment