Blymoedige ervarings

Om eerstejaar te wees op kampus kan ʼn hoofpyn uitlok. Dit voorsien nuwe struikelblokke soos tydverdeling, kommer oor jou begroting, studiewerk en gereelde oproepe huis toe. Maar ek was anders. Ek het al reeds vir twee jaar gaan rond karwei deur Londen se ondergrondse moltreine. Toer was eerste op my lysie toe ek my matriek resultate gekry het en Europa was net om die hoek. In die loop van my reise het ek meer volwasse geword en was vermoedelik die mees volwasse eerstejaar in my Visuele Kommunikasie Klas (die rede hiervoor is oordat ek nie toe ʼn benul gehad het wie Hannah Montana is nie).

Een middag in my oriënteringsweek stap ek haastig verby ʼn mede-eerstejaar wat hartseer sit en trane stort op ʼn bankie. Ek loop verby, voel verlig oor ek nie haar tranedal het nie en strompel verder. Dadelik, voel ek skuldig en draai om. Ek gaan sit langs die vreemdeling met haar klam oë en vra, wat krap? Verwarrend kyk sy na my en begin uiter. Ek moet van kursus verander maar die vrou by studentehulp weier, sê die meisie. Weier? Hoekom sal sy weier, vra ek. Blykbaar is die fakulteit oorvol, sê sy. Oorvol? ʼn Fakulteit? Nee wat, dink ek en sê vir haar om net daar te wag. Ek stap na die tannie toe en herinner haar dat ʼn fakulteit duisende mense kan akkommodeer. Ek herinner haar ook dat sy vir studentehulp werk en wat dit als behels. Nog ʼn paar minute van ‘herinnering’ gaan verby totdat sy skielik onthou, en die meisie terugroep (die keer met ʼn glimlag) na haar kantoor. Die meisie verander haar kursus na iets wat haar meer pas en stap glimlaggend uit.

Hou op om dankie te sê en vertel my jou naam, sê ek beskeie. Boitumelo Motsoenyane, sê sy. Nee, dit sal ek nooit onthou nie. Enige byname, vra ek. Dolly, sê sy en ek lag!

Drie jaar later ontmoet ek en Dolly steeds mekaar gereeld vir ʼn opvang-geleentheid. Sy deel graag met my as sy ʼn rekeningkundevak baas geraak het en ek met haar oor my nuutste artikel. Ons lag steeds saam. Ek bedank tot vandag toe my naskoolse wysheid vir my vriendin, en nog ‘n rede om te lag.

Kognisie veroorsaak net hoofpyn!

Ek het al baie vroeg in my lewe besef dat ek ʼn denker is. Iemand wat sy hele lewe lank dinge analiseer en wat homself onsettend baie kan bekommer oor die toekoms. Ek kan ure sit en kommer oor wat vir my voorlê.
Op my bromponie, waar ek baie tyd spandeer tydens spitsverkeer, sit ek hard en dink (of soms praat, wat heel verdag lyk vir my mede bestuurders). Ek wonder of ek en my kêrel regtig vir mekaar bedoel is, of ons nog vir lank mekaar so gelukkig gaan maak en of ek regtig my beste vir hom gee. In my joga klas (na sterk instruksies deur my instrukteur dat ek aan geen probleme mag dink nie!) kwel ek oor my volgende artikel in hierdie koerant. Ek onthou ook in my eerste jaar het ek vir weke wakker gelê en tob of ek ‘n verkeerde besluit gemaak het om te skuif van BCom Rekeningkunde na Ba Joernalistiek. Ek het die heeltyd gestres dat ek vir die res van my lewe ‘n joernalis gaan wees met kringe om my oë (nie noodwendig van te min slaap nie maar omdat ek nooit gesig produkte kan bekostig nie). Dan kan ek weer myself kry en kommer oor ons land se toekoms met onkundiges soos Julius Malema wat aanhoudend sy voet in sy eie bek druk (sug!).
Dit is tot laas week wat ek weereens gesit en kommer het op kampus oor die kwartaal se studies wat voorlê wat ek ‘n goeie vriend kontak om te kla. Ek het in sy oor geneul vir ‘n hele rukkie, en dit is toe wat hy die volgende stukkie advies vir my gee. “Sit net terug, laat gaan van die lewe, jy kan dit nie beheer nie. Geniet dit net!" Netso sê hy dit. Dit is dan vreeslike eenvoudige advies, dink ek. Ek dink, en dink, en dink weer daaroor. Ek besef, jy weer dink te veel. Dadelik hou ek op en laat dit gaan. As jy dit kan regkry om hierdie eenvoudige taak uit te voer en daar kom rustigheid oor jou lewe, laat weet iemand onmiddellik. Dit werk!

Leer, leer, leer en blog!

Die Wêreldbeker is neusie-verby en die straatsmouse is weer terug om vervelige goedere te verkoop. Die vlae wat op een stadium al wat ʼn motorvoertuig versier het, is nou hartseer verwyder. Die Wêreldbeker wenners is terug Spanje toe. Suid-Afrikaners se aandag is weg van sokker en vir die student, is dit terug kampus toe.
Dit is die begin van ʼn nuwe semester en soos altyd begin ek teveel wonder. Wonder of het ek al genoeg gedoen? Geniet ek myself? Wat wil ek nog doen? Dan onthou ek my tyd op kampus tot dusver.

Ek het al, soos menigte studente, my graad sonder spyt verander; Ek het al gebly in ‘n koshuis waar ek tonne vriende gemaak het; Saam met hulle het ek die wêreld buite my koshuiskamer verken; Tye het gekom waar alkohol my baas geraak het en ek gespog het op Dropzone se dansvloer met my passievolle kleindorp-dansvermoëns; Liefde en hartseer het my gevind. Dit is so verbasend hoe die twee chronologies volg. Keer-op-keer het ek die emosies leer ken en dan ook hulle baas geraak; Ek het al uit pure nuuskierigheid al die verskillende kampusse verken (Groenkloof met sy prag heuwels bly my gunsteling); Daar was ook die een droewige dag wat ek die verkeerde klas instrompel (oor ek natuurlik weer laat was) en was bedagsaam gegroet deur ʼn vreemde Spaanse dosent. Ek het maar uit vernedering die klas stil bygewoon en my Spaans ʼn bietjie opgeknap; Organisasies waaroor ek passievol voel het ek myself deel van gemaak en moes hulle funksies bemark laatnag op die graffiti muur (met ʼn glas Sherry in die hand om die koue teen te werk); Kampus sielkundiges het my al hoor neul oor my ‘emosies’ en Kampus dokter oor my ernstige ‘maagprobleme’ (gewoonlik voor ʼn lastige semestertoets); Ek het al die ‘bokkie’ kaal gery en was daarna oor die vingers getik; ʼn Eerstejaar Madelief jottir was onder my voet verpletter en ek dan deur haar sambreel gevoetter.

Terwyl ek nostalgies terugdink aan al my kosbare herinneringe, kom ʼn oorweldigende gevoel van tevredenheid oor my. Dit voel asof ek na elke eerstejaarstudent wil loop en met hulle meedeel: Hierdie is jou ‘gloriejare’! Woeker daarmee! Moet nie bang wees vir uitdagings nie! Vind liefde en as jou hart gebreek word, doen dit weer! Eet baie ‘chelsea buns’ tussen klastye, hulle is vrek lekker!

Wat lê volgende vir my voor, wonder ek weer. Ek hoor hoe my ma se stem ego in my agterkop en ek weet meteens, gaan leer!