Tree Aan!

Kampus-Beeld Pretoria 19/10/2011

Wanneer daar na die grensoorlog verwys word, vereenselwig baie van ons dit met die vuil-bruin weermag sakke wat ons pa’s êrens diep in ‘n kas gebêre het. Netsoos dié sakke, word twee dekades se herinneringe verborge.

Tree Aan! is ‘n satiriese musiekspel oor die diensplig jare wat die herinneringe van die Grensoorlog weer laat opvlam. Vir die wat hulself op die grens gevind het, is die produksie ‘n nostalgiese herdenking van ‘n vergete hoofstuk. Die jonger generasie wat nog net van die grensoorlog gehoor het, kan meer leer oor die kameraderskap, verlange en hartseer van dié tydperk in ons geskiedenis.

Die draaiboekskrywer en direkteur, Deon Opperman, beskryf sy produksie as ‘n bewegende monument van ‘n tydperk wat stadigaan vergeet word deur ons Suid-Afrikaners.

Die produksie bied ‘n roerende storielyn en uitstekende rekwisiete wat gereeld jou asem sal wegslaan, alles terwyl jy veerlig skaterlag vir al die skreeusnaakse staaltjies en karakters.

Tree Aan! is op aandring van die publiek terug op die planke tot November by die Operahuis van die Suid-Afrikaanse Staatsteater. Kaartjies beskikbaar by Computicket.

Totsiens Kampus-Beeld

Hier sit ek weer vir die laaste keer. Die wyser op my rekenaar flikker afwagtend vir ‘n artikel gereed voor my spertyd. Weereens het ek ‘n magdom informasie wat ek in 300 woorde moet forseer. Maar dié keer rapporteer ek nie oor hoe Sasco vir DASO slegsê, of die VSR wat kopstamp met die Universiteitsbestuur nie. Dié keer onthou ek my dae as lid van Kampus Beeld redaksiespan.

Ek onthou my eerste artikel in Kampus Beeld. Wat ‘n ramp. Ek was ‘n kans gegun om met Laurika Rauch ‘n onderhoud te voer oor haar optrede saam met Tuks se orkes. Maar in die artikel het ‘n aanhanger haar verkeerdelik beskryf. Dit het daarvolgens gely tot ‘n ontstelde Laurika wat persoonlike oproepe maak aan myself en my redakteur. Verbeel net my verbasing toe my foon lui met ‘n ontstelde Laurika aan die ander kant wat uitroep, “Ek voel so magteloos, net-so-magteloos!” Ek herhaal, wat ‘n ramp!

Anders as dié debakel was my tyd verder gevul met soveel kanse en leergeleenthede. Ek het een té veel Serrie konsert bygewoon, en het kennis gemaak met verskeie politieke verenigings en geleer om nie een te veroordeel nie. Hulle almal maak saak! Na ek verby haar sekretaris se sekretaresse gekom het, was ek ook die voorreg gegun om met Prof. Cheryl de la Rey te gesels oor haar planne vir Tuks.

Ek wil graag hierdie kans gebruik om ons redakteur by Kampus Beeld, Riette Grobler te bedank. Met ons eerste vergadering, het sy een van my artikels aan my terug gegee, vol rooi krabbels en regstellings met dié onverskoning, “Jammer vir al die veranderinge, ek is die produk van twee Afrikaanse onderwysers.” Alhoewel dit toe ‘n knou was aan my selfbeeld kan ek twee jaar later dankie sê. Jy het my lus om skrywer te wees en soveel meer om ‘n Afrikaanse skrywer te wees gevoed.

Soos ek vir die laaste keer die Jakarandas sien pers word by Tuks is ek terselfdertyd bang oor wat in die toekoms vir my wag, maar ook trots om terug te kyk na goeie jare as student. Ek groet Tuks, Kampus Beeld lesers en my getroue studentenommer. Ek is nou klaar gepraat.

Tashas, eat your heart out

Die afgelope paar maande was ek suinig met my blog post.

Ek vra om verskoning.

Maar, ek beplan om op te hou sloer en weer gereeld te skryf. Ek begin vanaand deur my gunsteling somerdisse met julle te deel. My liefde vir kos het die laaste ruk geblom en my jeans grootte is testament daarvan. So doen jouself asseblief ‘n guns en probeer die volgende disse. Ek wag vir julle dankie sê e-posse.



Roosmaryn gemarineerde skaaptjops op ‘n bed van roketblare en fetakaas met knoffel gegeurde room-kapokaartappels. Dis ‘n mond vol maar hierdie Tashas geïnspireerde dis is my gunsteling by verre!




Berry blast: Lae (vanaf onder na bo) van bloubessies, versoete vanielje gegeurde room, fyn gekapte aarbeie en kruisement blare. Behalwe vir die bietjie room wat jou laat skuldig voel, is hierdie nie net lekker nie, maar dit dek sommer twee van jou ‘vyf ‘n dag’ se vrugte inname. Wen-Wen!

Brief aan 'n eerstejaarstudent

Liewe Ryno.

Daar is soveel wat ek jou wil vertel van jou toekoms. Ek wil net begin deur te sê, die aardbol staan nog sterk en aardverwarming het nog nie sy tol geëis nie. So chill en hou op om jou herwinningoortuigings op ander af te dwing. Verder, die Gautrain is uiteindelik klaar. Dit is net jammer ons het nog nie ʼn kans gekry om hom te geniet nie. Die rede hiervoor is oor dit wat hulle nog by jou bou, tans gesteel word by my. Ons albei moet net glimlag vir die ironie, vasbyt en weet ons beurt sal nog kom.

[Spoiler alert] Amy Winehous gaan dood! Ander opmerklike persone wat die tydige met ewige gaan verwissel, is Osama bin Laden (dit was soos iets uit ‘n aksie film), Michael Jackson, Eugene Terreblanche en die Oprah Winfrey show. Jy gaan nog baie treur oor die laasgenoemde. Die grootste verbasing wat jou kant toe kom, is jou onverwagse beheptheid met Kurt Darren se musiek. Alhoewel jy nou bang en benoud voel, wees rustig, sy salige stem sal jou vinnig tot kalmte sis. Goeie nuus wat ek wel kan deel is dat Tata Mandela en Riaan Cruywagen steeds lewe.

Verder moet ek jou voorberei vir twee kreature wat op jou pad gaan kom. Een meer legendaries as wat Facebook vir jou nou is. Die ander waansin wat jou geduld meer gaan toets as die oor-charismatiese persone wat jou nog sporadies gaan voorkeer en hul geloof op jou probeer afdwing. Ek stel bekend aan jou, Lady Gaga en Julius Malema.

Verhoudings: Hulle gaan nog kom. Jy gaan nog harte breek en ook joune vanaf die vloer optel. Jy gaan ook gou genoeg leer verliefdheid en liefde het wêreldwye verskille. Wees net rustig, iemand spesiaal is op jou pad en hy is die wag werd.

Ten slotte wil ek jou aanraai om jou stresvrye lewe te geniet. Binnekort is dit gevul met finale-jaar opdragte, bekommernis oor jou finansies en lastige kar-wagte wat jou manipuleer om jou laaste R5 aan hulle te gee.

Ek sluit af deur jou sterkte toe te wens en te sê, jy gaan okay wees.

Skoonheid

Skoonheid

Drama

Met: Deon Lotz en Charlie Keegan
Regie: Oliver Hermanus

Met films soos Poena is Koning en Liefling op ons kerfstok het ek gesidder toe ek hoor ʼn Afrikaanse film word vir die eerste keer by die Cannes film fees in Frankryk gewys. Dit was nie totdat ek Skoonheid gaan kyk het wat ek ten volle verstaan het waarom hy soveel opslae regoor die wêreld maak nie.

Die film speel af tussen die Vrystaatse Afrikaner stadsdorpie, Bloemfontein en die metropolitaanse stad, Kaapstad. Jy as fliekganger voel sommer dadelik tuis in die teater wanneer plekke soos Mystic Boer en Clifton beach genoem word deur die karakters.

Die hoofkarakter Francois (gespeel deur Deon Lotz) leef ʼn dubbel-lewe as ʼn familieman met ʼn vrou en twee kinders terwyl hy gereeld in die geheim ander mans op ʼn plaashuis buite Bloemfontein ontmoet vir seksuele ervarings.

Francois besit al die karaktereienskappe wat verwag word van ʼn wit heteroseksuele Afrikaanse man; Hy is manlik, onemosioneel, rassisties en homofobies, almal eienskappe wat hom help om jare lange se gevoelens te onderdruk. Sy karakter kan ook beskryf word as hartseer en ook amper verbitterd, albei duidelike byprodukte van selfhaat.

By ‘n troue sien Francois ‘n ou vriend se seun vir die eerste keer in jare. Christian (gespeel deur Charlie Keegan) wat Francois nog onthou as ʼn jong kind is nou ʼn aantreklike jong man wat dadelik emosies van intrige en verwarring in hom na tevore bring.

Francois ontwikkel dus ʼn ongesonde obsessie met Christian en volg hom selfs agterna Kaapstad toe waar Christian studeer. Sy obsessie, selfhaat, geheimsinnige leefstyl en drang na ʼn lewe wat hy self nie verstaan nie lei daartoe dat Francois verkeerde keuses maak.

Skoonheid is ʼn Afrikaanse film met diepte, gevoel en boonop alles, ʼn akkurate verteenwoordiging van ons land en sy mense. Voor jy té opgewonde raak en in jou motor spring om ʼn kaartjie te gaan koop, wees gewaarsku, die film is nie vir die fyngevoelige fliekgangers nie. Dié film is ook kras, skokkend en ongelooflik waar. Oliver Hermanus, die regisseur beskryf sy film as té uitdagend en waar vir ʼn land wat nie gemaklik is om hulself in ʼn eerlike manier te sien nie.

Maar vir al diegene wat Skoonheid gaan braaf moet net die volgende weet: Dit is nie noodwendig ʼn verhaal oor alles wat verkeerd is met homoseksualiteit nie maar wel ʼn verhaal oor wat alles verkeerd kan gaan wanneer diskriminasie, onverdraagsaamheid en selfhaat oorneem.

One foot at a time

Close your eyes and imagine this setting: You are in the bush in the middle of nowhere. You can feel the warm sun embracing your skin. You feel slightly tired but just enough so that the cold soothing spring water welcomes your feet. The only sound you hear is the soft trickling of water from the spring that is now rushing over your feet. After a few minutes of rest, you and your walking buddy is off, ready again to philosophise about everything.

This description doesn't come close to the serenity you experience while enjoying hiking trails. This is how ChrisJan and I now spend our weekends. We venture out into nature one kilometre at a time forgetting all the stresses that the city provides. It is safe to say that is one of my favourite hobbies. Not only are we outside to enjoy the fresh air and nature but you are also burning tremendous amounts of unwanted kilojoules. Win-Win! The best part is your hiking partner. The two of you can either talk on-and-on while trying to make sense of life or you can just walk in silence while you file all your thoughts, preparing for what comes as soon as you reach your destination.

We also enjoy taking Eli, our Labrador puppy. At first I was sceptical that he would be able to keep up, but as soon as I’d look down, no matter how steep the last climb, sure enough there is Eli sitting right next to me looking rather bored by the challenge.

I advise all of you to go and find a nature reserve somewhere in your area and put on your walking shoes and get ready to enjoy your own thoughts.
Here are a few photos of our expeditions:

Honger

Die ander aand terwyl ek en ChrisJan angstig in die 'drive-thru' wag vir ons KFC maaltyd, haastig oppad na ons kunsklas, mor ek oor hoe haastig die lewe soms kan wees. Ek het meteens benoud en angsbevange geraak oor hoe ek al my hele lewe honger bly vir ʼn beter toekoms en nooit dié beloofde hede geniet nie.

Ek beskryf aan ChrisJan hoe ek destyds op Hoërskool as ʼn tingerige tiener met slegte aknee gehunker het na ʼn tyd waar ek gemaklik is met my seksualiteit. ʼn Tyd waar ek liefde kon vind, nie net vir myself nie maar ook vir ʼn ander persoon en dan ook nog dié liefde gemaklik en trots met my familie kan meedeel.

Alhoewel ek na Hoërskool my seksualiteit aanvaar het, het ek toe verder gesmag na ʼn studentelewe met groot drome, veelvoudige liefdesverhoudings, baie vriende en telkemale herinneringe. Voor ek my kan kry, het ek my studies aangepak met hartstogtelike liefdesverklarings en het gou genoeg meer avonture versamel om my ʼn leeftyd te hou. Maar die ontevredenheid het weereens kom krap en my aspirasies het weer verander. Dié keer wou ek my graad voltooi en ʼn gesonde verhouding aanpak.

Terwyl ek honger wag vir my KFC kitsmaaltyd is ek op die einde van my studies met my graad wat glimlag in die horison. Ek het ʼn kêrel, en ʼn verhouding wat my vervolmaak. Ek het ook familie en vriende wat vir my dié geluk gun. Maar steeds is ek besig om te beplan vir wat kom. Die werkende lewe. Salaris. Rekeninge. My senu-ineenstorting!

Waar hou die beplanning op? Waar is dit genoeg? Wanneer sit jy net terug en waardeer dit alles?

Dit was eers vanoggend voor klas met ‘n koppie groentee in die hand en my aandag verdeel tussen die oorweldigende sewende-vloer uitsig oor Hatfield Kampus en ʼn foto van ChrisJan met sy pragtige lagplooie wat ek snap dat waardering gebeur in klein oomblikke. Daagliks. Sonder jou aandag.

X marks the spot

Tomorrow is voting day! This is a marvellous day to all South Africans because we are given the chance to better our country’s future (70%) and also because we get the rest of the day off (30%). And to all those lazy morons who did not register because “the ANC will win anyway,” the score stands at 0% - 100%.

As you all may know, race is a sensitive subject in SA. And I hate it when people leave out certain racial-groups when addressing a large group. So to be PC I will now indirectly quote the most PC girl I know, Lady Gaga in order to address hopefully everyone: No matter black, white or beige, Chola (according to Wikipedia refers to people of Mexican descent) orient made, all South-Africans (well, the 23 million who has registered) will be braving the cold and long queues to make a cross next to who they think should represent their local government.

I just know that the largest part of the crowd I will be surrounded by (white bourgeoisie’s aka spoiled students) in the Hatfield area, is going to make use of the opportunity of waiting in line and complain about everything. Topics might include: Having to wait in the queue (somehow this is always the IEC’s fault); How they struggled to wake up early with a throbbing hang-over; How the ANC and its supporters (while they then subtly point to their arm while raising a stating eyebrow) are to blame for all our country’s problems.

Despite this discouragement I am still looking forward to knocking on my neighbour’s door (we planned on confronting this obstacle together), grabbing a Wimpy coffee (man, I hope they’re free again this year!) and heading to the voting station.

I have been following almost every article, comment piece and television report leading up towards elections day (tomorrow if you haven’t gathered yet). After being bombarded with all these messages of the different parties and their leaders I have finally made two personal conclusions about our country’s politics: First of all, man it is exciting! No other country (that I know of) has the amount of political parties taking place in an election as we do in SA. Also, no other country possesses the lack of civility, respect and maturity (I am of course referring here to Malema comparing Helen Zille to a monkey. How funny was that?) that our parties show when dealing with one and other. It sure makes for riveting television/reading.

The second conclusion I have made is that our country is crawling with personally motivated political or non-political leaders who, rather successfully, imposes their radical beliefs onto others. And to all you critics out there who are probably saying, ‘here comes some more Julius Malema disses,’ just hold on a minute. Even though I am about to roll-out the Malema card, I am also revering to other public figures who tends to misuse their influences to ‘[mis]lead’ the masses with their poorly thought through ideas. Yes, I am referring to the famous South African musician, Steve Hofmeyr.

Steve has recently taken it upon himself to act as political activist for the ‘Afrikaner’ people. Although I am an ‘Afrikaner’ myself, I would prefer not to be associated with any of Steve’s views. I personally think that he is a bit of a bombastic media-whore who thrives on attention (like Madonna during her ‘Erotica’ phase). Personal feelings aside, he has been quite verbal about Malema’s improper ‘Shoot the Boer’ song. Despite the fact that this song is demeaning and attacks a certain group in this country, it encourages violence. And Malema can try to defend the deeper meaning of the song as much as he’d like, but there are people who will take this song literally. Thus, he shouldn’t have uttered it in the first place. There is no grey area here. Now, in reaction to the ‘Shoot the Boer’ song, Hofmeyr has chosen (deliberately) to play some kind of ‘tit-for-tat’ game and responded to this song by writing a one himself that features the very controversial and racist ‘k’ word. I absolutely despise this word. No matter how you use it, there is no defending it. Whether it refers to a certain class or race it is derogative in nature and encourages separation. And more racial separation is the last thing our country needs right now. Anyway, even though Hofmeyr claims not to be racist and that he has plenty of black friends and has apologized for using this word, the damage has already been done.

If I could just send him a text saying the following: “Steve, Steeve Steeeeve Steeeeve! What were you thinking? It doesn’t matter if you have more black friends than Eminem himself, you still encouraged the use of a degrading word which indirectly will further cause racial tension. Capish?” The ‘capish’ is just for dramatic affect. So many people (more specifically whites) will listen to Steve’s music (a sad truth, I know) and also see it in a literal sense. They will interpret it only as a retaliation song against Malema and his flock, ‘the blacks.’ Steve’s attempt for justice will now go down in history as yet another celebrated Afrikaans song for its proud white extremist undertone. Just like that horrid ‘Delarey’ song by Bok van Blerk, which had the same hypnotic effect when played (people saluted and others even cried) in clubs not too long ago.

What I am trying to get to is that this is the future of our country that is being tampering with. If we will carry on being led by people with certain ideologies concerning race then we will never move from a good country to being a great country. Wow, I should become president with lines like that.

I just feel that when it comes to politics and the elections, no one (celebrity or political figure) should make a choice based on their skin colour and the ideologies behind that colour. And yes Malema, I am referring to you yelling out at the ANC rally in Soweto that the DA is a ‘white party’ and they shouldn’t vote for it. It automatically insinuates that the ANC doesn’t support white and coloured people who, if you may have not realized yet, is also living in South Africa.

The same goes to white extremist parties and their supporters who have feared the coming of a civil war ever since 1994 when Tata became president. Yes, residents and members of Orania, FF+, Ventersdorp and... my hometown of Stilfontein, I am talking to you! [He points angrily] Just face it: There isn’t going to be a war, the country doesn’t only belong to you, there are black people living here (even in your neighbourhood), they may choose to fall in love with a white (…or beige, Chola, oriental… you know the drill) person and they will sometimes earn more than you do. Deal with it!

I will close this scolding letter/blog by referring to a comment piece I discovered online by Faatimah Hendricks. In this piece Hendricks shared her wishes for a new party free of racial divide ruled by leaders with only good intentions for the country and all of its people (sounds idyllic). As this may not exist yet, we will have to be informed about what positive changes we can see when voting for the party of your choice. Hendricks closes her piece by lending advice to all of us who are voting tomorrow, “Vote with your head, not your heart.”

Now go forth and vote people!

Hou dit privaat...

Ek onthou in my tweedejaar het ek aangesluit by ʼn organisasie op kampus. Ek het aansoek gedoen vir die pos en was in ekstase oor ek ʼn plekkie gekry het. As nuweling was my eerste (en enigste) taak om elke vergadering by te woon, al die informasie te noteer en daarna minute te gaan tik en aanstuur vir almal wat die vergadering bygewoon het.

Die eerste vergadering het aangebreek en ek sit gereed met my notaboekie en potlood reg om alles pligsgetrou neer te skryf. Die vergadering begin en ek noteer alles mooi en netjies sodat ek later dit kan oortik. Aangesien ek nuut was in die span het ek geensins deel geneem in die vergadering nie.

So elke nou-en-dan kyk ek op om my oë ʼn ruskans te gee. Dit was toe wat my oë toevallig ʼn meisie oorkant my s’n vang. Sy staar met veroordelende oë terug en ek sit myne weer terug op my nota boekie. ʼn Paar minute later kyk ek weer op en my oë let op dat albei haar polse toegemaak is met verbande. Ek staar vir niks minder as ʼn sekonde nie en my oë val toevallig weer op hare.

Dit was toe wat die vreemdste ding gebeur. Niks in die wêreld kon my emosioneel voorberei vir wat gevolg het na my oë onskuldig hare gevind het nie. Sy spring dramaties op. Die spreker stop en staar met verbasing haar kant toe. Die meisie ruk met emosie albei die verbande af en ontbloot twee klein merkies op haar polse. Sy roep toe uit: “Daar het julle dit! Is julle nou bly?” Die lesingsaal eggo met haar skril stem: “Ja! Ek het probeer selfmoord pleeg. Dit is nou uit in die ope. Julle kan almal nou maar ophou skinder!” Almal om my is netso verslae soos ek oor hierdie skielike persoonlik belydenis. Die meisie kyk met vervloekte oë na my kant toe. Meteens voel ek my gesig word bloedbeloop. Ek dink vir myself dat ek nog nooit haar in my lewe tevore ontmoet het nie, nog minder skinder agter haar rug. Ek wonder of ek die oorsaak was oor sy skielik voel sy moet bieg voor almal. Vir ʼn oomblik wonder ek of ek dié uittering moet neerskryf vir die minute. ‘Ek is seker ons sal later weer hiervan wil lees’ dink ek. Die meisie gaan sit toe, nou met haar polse oop sonder verbande. Ons almal sit vir nog ʼn paar sekondes stil en gaan verder aan met die vergadering. Die meisie het net aangegaan asof sy nie pas ons almal geskel het oor ons vermoedelik van haar skinder nie.

Ek weet tot vandag toe nog nie of sy haar probleme opgelos het nie. Ook of dit nou al beter gaan met haar. Ek hoop regtig in my hart dat dit al beter gaan met haar. Maar, een ding wat ek wel weet is dat ek soms verstom is met die intieme informasie wat mense kies om met vreemdelinge te deel, net vir sommer. Ek weet nie of dit is vir aandag of simpatie nie, maar wat ek wel weet is dat sommige goed gehou moet word vir jouself, vriende, familie en jou sielkundige.

Soos dit die hof behaag

Die ander dag skrik ek wakker met ʼn kinderlike opgewondenheid binne my. Ek het niks klasse gehad nie en ʼn uitstappie was die perfekte manier om my studies te vermy. Mooi gedos met kraaghempie, regop hare en my gepunte swart skoene was ek oppad na Pretoria se Hooggeregshof met ChrisJan (My ‘lewensmaat,’ soos hy my voorheen aan iemand voorgestel het).

Toe ChrisJan my nooi vir ʼn dag in die hof het ek die kans gegryp. Net vir ingeval ek eendag as joernalis moet rapporteer vanuit die hofkamer.

Was dié toer nou vir jou ʼn ervaring…

Met die aankoms by die Pretoria se Advokate Kamers in die middestad het die oggend skitterend verloop. Ek het in ChrisJan se kantoor gesit en gewag op die dag met filterkoffie in die hand, die koel môrelug windjie wat my wange byt terwyl ek rustig vanuit die sewende vloer venster gluur oor die middestad met sy historiese geboue, haastige voetgangers en polisie serene.

Teen laatoggend dui ChrisJan aan dat dit tyd is om hof toe te gaan. Hy gryp ʼn hopie materiaal, sy rol-tassie en ons is weg. ʼn Blok vanaf die kantoor loop ons by ʼn gebou in met sterk sekuriteit maatreëls. Uiteindelik na ek van kop-tot-tone bestudeer was deur die sekuriteitsman, sien ek hoe gooi ChrisJan skielik die stuk materiaal oor sy skouers en praal met ʼn swart toga (nes dié wat ʼn trotse student dra met hul gradeplegtigheid) en ʼn wit beffie om sy nek. Toe ek om my kyk sien ek skielik hordes van hierdie pikkewyn-geklede advokate wat om ons skarrel, elkeen haastig oppad na hul volgende hofsaak toe. Agter elke advokaat foeter daar ʼn oor-angstige prokureur wat weer gevolg word deur ʼn triestige siel met ʼn bekommerde uitdrukking op sy/haar gesig. Elkeen met die hoop dat die regsisteem aan hulle kant is vandag.

Dit was duidelik dat daar ʼn rangstruktuur binne die hof is. Ek het aangeneem omdat die advokate die deftigste aangetrek is, is hulle heel bo aan die rangorde. Maar dit was nie die geval nie. Sodra enige advokaat die hof betree verloor hulle summier enige rang en is dadelik onderdanig aan ʼn regter met ʼn suur uitdrukking op hul gesig. Die advokate benader die regters met soveel respek en vrees (wat jy in hulle stem kan hoor). Elke sin word begin of geëindig met die woorde "U Edele" of “My Lord” en steeds praat die regters hulle dood. Ook as die advokaat ʼn fout begaan of selfs ʼn kuggie uiter word daar onmiddellik onverskoning gevra gevolg met "U Edele soos die hof behaag." Ek het later gewonder of die regters nie soms die advokate te-lyf gaan nie.

Ook die oggend voor my uitstappie maak ek ʼn grap en vra ChrisJan of ek voor die regter moet buig. Hy kyk my met erns aan en sê dat ek regtig moet. “Elke keer wat jy die hof binnegaan moet jy uit respek vir die regter buig,” sê hy. Ek lag hard en dink “hoe dom dink hy is ek." Ek het hom die volgende dag steeds nie geglo nie totdat ek sien hoe mense haastig buig voor hulle by die hof instap. Dit maak nou nie saak of die regter besig is met ʼn beslissing of uitskel-sessie nie, buig moet jy buig. Hierdie was vir my natuurlike ʼn vermaaklike aktiwiteit. Elke keer wat ek die hof binnegaan of verlaat het ek die regter gegroet met ʼn buig wat selfs die Britse monargie sal stomslaan. Ek het seker gemaak dat my een voet voor die ander is, en met my een hand agter my rug buig ek bekoorlik vooroor. Hierdie roetine was vir my so plesierig dat ek na elke buig-sessie aanhoudend bly giggel het.

My vreugde het later tot ʼn stilstand gekom toe ek ʼn paar egskeidings moes sien. Dit was vir my net bitter hartseer om te sien hoe ʼn huwelik sonder emosie tot ʼn einde kom. Dit is hartseer hoe iemand na ʼn klompie jare moet getuig dat hulle alles probeer het om hulle huwelik te red maar dat dit steeds nie gewerk het nie. Dan ook die glimlag wat hulle gee sodra die regter bevestig die huwelik is om, was net té veel vir my. Ek het drie egskeidings gewaar en het drie kere snot-en-trane gehuil. Die ander mense in die hof (wat nie één huil nie!) het my met verwarde oë bekyk. ChrisJan het my in die toekoms genooi om ʼn strafsaak te gewaar waar twee mense vermoor was. Ek gaan verseker ʼn hele paar snesies vir daardie saak moet inpak.

Maar altesaam was my eerste dag in die hof omtrent ʼn avontuur gewees!

Links of Regs?

Die gemeenskaplike kwaliteit waarvoor Nelson Mandela, Oliver Tambo, Jacob Zuma en Julius Malema bekend staan, is dat hulle deur die massas Suid-Afrikaners gesien word as revolusionêre leiers.

Ek sit in lang leë gang versier met verouderde politiese plakkate by die Universiteit van Pretoria en wag vir Sedupe Ramokgopa, voorsitter van die South African Student Congress (Sasco) organisasie op kampus.

Terwyl ek wag vir my onderhoud wat Ramokgopa al vir weke aan my beloof het, maal my gedagtes oor alles wat ek al voorheen gehoor en lees het oor Sasco en sy leiers. Meteens besef ek dat vele Suid-Afrikaners vir Sasco ook sal eien as ʼn revolusionêre beweging. Hierdie ANC-geaffilieerde studente organisasie was al deur menigte leier figure op kampus beskryf as ekstremisties. Ook saam met dié terme volg beskrywings soos aggressief, onprofessioneel en radikaal van aard.

Ramokgopa is nou al ʼn uur laat vir die onderhoud. Ek skel hom saggies, verbaas oor hoe hard my uitskel weerklank in die gang en ek peins verder…

Ek onthou in 2010 by die Universiteit van Pretoria waar ontevredenheid oor die Verteenwoordigende Studente Raad (VSR) verkiesings gelei het na protesaksie. Hierdie aggressiewe proteste is gelei deur lede van die Young Communist League (YCL), die Pan African Student Movement of Azania (PASMA), ANCYL en ook natuurlik Sasco. Dit skemer deur hoe die volgende jaar vol onsekerheid was oor daar ʼn Tydelike Studenteraad (TSK) moes dien omdat die eleksies nie kon voortduur nie. Dit is duidelik dat hierdie revolusionêre gedrag meer skade gerig het.

Dit is al ʼn uur en 15 minute later as die afgespreekde tyd en ek hoor ver in die gang-af voetstappe aankom. Skielik voor my is ʼn jong glimlaggende Ramokgopa. Sonder enige verskonings oor sy laat aankoms word ek vriendelik in sy kantoor genooi.

Die kantoor is versien met ou-geel koerantknipsels van Sasco proteste regoor die land. Die kantoor met sy pronkartikels skreeu revolusie. Ek sit regoor Ramokgopa en gereed vir die onderhoud wat kom.

ʼn Jong dame kom kort daarna in sonder om te groet en gaan sit in die hoek.

Ek bespreek met Ramokgoma die doel van my onderhoud en hoe lede van die studente-parlement vir Sasco aankla oor hulle vermoedelik opsetlik vergaderings steur om hulle wil te skiet.

“Volgens die DA-Jeug voorsitter, Peter Sleeman het sekere lede van Sasco aggressiewe en rassistiese e-posse aangestuur om ʼn studente-parlement vergadering te steur oor hulle nie saamstem met die inhoud van die vergadering nie” sê ek. Ek gaan verder aan met die volgende beskuldiging, “Sleeman het ook uitgedruk hoe lede van Sasco tydens die vergadering bewustelik vir ure op sekere sake gefokus om ander weer te vermy.”

Sleeman het in ʼn onderhoud met my gedeel dat saam met die ANC-jeugliga sien Sasco hulself as die enigste mense in hierdie land wat in staat is om die uitdrukking van die wil van die jeug te maak. “In my ervaring het Sasco geen plek vir onderhandeling as sake nie in hul rigting beweeg nie,” sê Sleeman ontstoke aan my.

Ramokgopa skud sy kop oor die aanklag en begin met ʼn verdediging. Hy ontken die nare e-posse en hy dring aan dat Sasco net besorg was oor sekere sake in die vergadering en wou net op ʼn deuglike beslissing kom. “Die ander lede van die parlement is nie bereid om sake finaal uit te sorteer nie. Hoe moet dinge gedoen word as ons nie dit ordentlik bespreek nie?” vra Ramokgopa.

Gedurende die onderhoud pla die onbekende jong dame kort-kort vir Ramokgopa wat dan lei na ʼn kort geselskap in hulle moedertaal. Verbaas oor hulle lukrake opvangsessies wat ek nie verstaan nie maak ek maar seker of al my gekrabbelde notas akkuraat is.

Dit is duidelik dat Suid-Afrika se regerende politieke partye en hul leiers, soos Sasco soms radikaal mag voorkom. Hierdie radikale en selfs ekstremistiese figure word gesien as revolusionêre wat verandering wil bring in ʼn land wat steeds letsels vertoon van apartheid. Maar waar moet die streep getrek word?

Malema se bekende woorde “Kill the Boer” is ʼn voorbeeld van dié radikale optrede wat Suid-Afrikaners mee tegemoed kom. Hierdie uitlating het gelei na baie kontroversie onder Suid-Afrikaners. Malema het hierdie lied verdedig as ʼn onskuldige volkslied met geen bybedoelings nie. Ander het dit weer gesien as blatante rassistiese haatspraak gemik op die Afrikanervolk. Malema was dus deur AfriForum aangekla vir haatspraak.

Ernst Roets, Voorsitter van AfriForum Jeugliga wat ook getuig het in Malema se haatspraak hofsaak sê dat radikale uitlatings nie gestop kan word in 'n demokrasie waar menings en opinies aangemoedig word nie. Hy sê ook dat niemand kan enige iemand verhoed om radikaal te dink nie, want om dit te doen sou opsigself radikaal wees. Roets meen egter dat hy net baie bekommerd is oor groepe wat probeer om die frustrasies van hul ondersteuners na 'n sekere rassegroep te rig.

“ ’n Voorbeeld hiervan is Julius Malema wat vir sy ondersteuners vertel dat alles wat boos is in hierdie land die witmense se skuld is. Dit geld ook dan vir wit groepe wat die heeltyd al ons land se probleme op swartes wil blameer. Dit is gevaarlik om sulke tipe uitlatings te maak oor dit konflik en radikalisme verhoog,” sê Roets.

Roets verduidelik verder hoe Malema se optredes nie voordelig is vir ons land en sy mense nie. “Hy het selfs in die hof getuig dat hy mense se eiendom (in spesifiek hulle plase) wil onteien sonder om hulle daarvoor te vergoed. Hy het vertel hoe sy medeleiers die artikel in die grondwet wat privaateiendom beskerm wil skrap,” sê Roets. Roets sluit ons gesprek af deur te waarsku dat “Malema en sy trawante se optrede verseker nie in die belang van alle Suid-Afrikaners is nie.”

Daar is ook twee kante aan hierdie storie. Dit is nie net die ‘revolusionêre’ in ons land wat soms radikaal mag voorkom nie. Soos Roets noem kan die Afrikanervolk ook radikaal verkeer. ʼn Voorbeeld hiervan is die Orania bewing.

Orania is ʼn klein Afrikanerdorpie op die grens van die Vrystaat en die Noord-Kaap. Volgens Charl Oberholzer, nasionale Voorsitter van Orania Jeug is die doel van hierdie gesekureerde dorp om 'n plek te skep waar Afrikaners rustig kan voortleef, hulle eie dorpsraad hê, hulle eie besluite kan neem en binne die konteks van Suid-Afrika die ideaal van die Afrikaner uitleef.

Oberholzer dring aan dat Orania in geen manier rassisties of ekstremisties is nie maar ander menigte stem nie saam dat die Orania beweging goed is vir ons land nie. Marlene Botha wat teen die Orania-beweging gekant is sê, “Die Orania-gemeenskap is ’n teruggryping na Afrikaner-nasionalisme. Hulle leef onder ’n illusie as hulle dink hulle gaan enigiets regkry deur hulself apart te hou van die samelewing. Dit is maar net nog ’n groep mense wat onder die invloed van hul voorouers se politieke ideale is.”

Dit is duidelik dat ons land steeds gevul is met klein groepe met sterk persoonlike oortuigings. Beginsels wat soms ver regs of links mag voorkom en wat gereeld met mekaar bots. Maar tog is elkeen van hierdie bewegings ewe belangrik aan sy volgelinge.

Terug weer in die Sasco kantoor het die onderhoud al beweeg na ʼn vriendelike gesprek met Ramokgopa. Ek is ook nou ʼn slagoffer vir sy sjarme. Daar is al vergeet van sy tekort aan stiptelikheid en ekstreme oortuigings en ek voel in ʼn manier sleg oor ek hom geskel het.

Hy deel met my waarom hy en sy medelede so passievol is oor Sasco: “Daar is mense daar buite wat sukkel. Mense wat slagoffers is van armoede en diskriminasie. Mense wat net gesien wil word. Mense wat gehoor wil word. Maar hulle het nie die vermoëns om hulle stem dik te maak nie. Ryno, ek sal hulle stem wees,” sê Ramokgopa.

I welcome old age

I have recently grasped that when it comes to my professional life, I am pretty fearless and hard-core. Just the other day I stormed into the SASCO offices demanding an interview after struggling for days to get a single quote for an article. You see, SASCO is very passionate for what they believe in, and I admire them for that but man! they are unprofessional. Anyway, after they tried one last attempt to bullshit me, I insisted that they arrange for their Chairperson to come in and talk to me. My persistence even surprised me. An hour later I walked out of the office, now friends with the Chairperson and just the right quotes I needed. You see, when it comes to politics, you need to be firm and fearless. Those guys will do anything to dodge us journalists.

But what I am trying to get to is that when it comes to my personal life, I am riddled with fear. I am actually quite embarrassed about it. When it comes to things in my life that are real I tend to squirm. I am terrified of rejection, pain and isolation. This then leads to me being insecure thus sprouting more fear. It is a vicious cycle, I am telling you.

I yearn: To be able to tell those I love how much they mean to me. But I am scared of being foolish; To tell that person that even though we agreed on having ‘no strings attached fun’ I now have feelings and wish I could rather walk away. But I am scared of being lonely; To let go of friends who instils more harm due to their superficial ways and insecurities. But I am afraid of seclusion; To let my former lover into my life again. But I am scared of humiliation because only he knows my ‘crazy.’ To apply for a job in my field. But I am scared they will tell me I am not talented enough to be what I have dreamt of being; And finally to be able to ask for something as simple as a number after an amazing date because I would love to get to know him better. But I am afraid of rejection. Deep down, I wish all of the above would sort themselves out, but alas, things don't always move in the direction I hope for.

All of these scenarios of me ending up looking like a coward makes me cringe. How can one person be so scared of such simple things? I should rather be living with my head buried in a hole. Now, I am totally blaming all of these insecurities on my age. I know there is this mass obsession with being young and how amazing it is. But the saying, ‘youth is wasted on the young’ is totally true. Us, the youth has this unnatural craving to fit in. This is why we spend so much time in gyms, at clubs, on social networks and class (I joke, I joke!). For me being young is probably my biggest vice. Don’t get me wrong, I am not wishing my youth away, I am just looking forward to my matured years where I am completely secure and I am scared of [almost] nothing and I will stop being such a ‘moffie.’

My own online portfolio

With this year being my final year at varsity it only means one thing: I need to start setting up my portfolio and CV and send it to various job openings. So I thought it well to use this blog site (who has been so tremendously good to me the last few months) to set up my own online portfolio.

In this blog I showcase all of my work in various publications. It shows some of my favourite articles, comment pieces and photos. So please go check it out and share any comments and/or suggestions. I need to know what should be improved. It is going to be what represents me, so I need it to be nothing more then amazing.

So without further adieu, I present to you
www.rynoelliswritingportfolio.blogspot.com

Ryno Ellis

Like moths to a glitter ball [I hate April...]

This morning I came across an article [click here for it] where the executive mayor of Cape Town, Dan Plato is very concerned about the high concentration of gay people in the Gauteng area. His solution to this problem is to lure the gays to Cape Town to sort out the “uneven demographics.” He insists that this is purely a solution to a serious crisis and it has nothing to do with the local elections taking place in the near future. Also that it is a well-known fact that gay people tend to vote for the DA and Cape Town appreciates every additional DA vote they can get. But Oh No, Mr Plato is just so concerned about a tilting scale and cannot imagine Johannesburg having too many gay people. Having such high concentrations of gays might just hinder the balance and could possibly lead to the rest of the population being eaten alive by every hungry gay man they pass. I can just imagine it. It'll be like scenes from Zombieland with the Vodacom tower in the background and a bunch of well-groomed guys feasting on a young and innocent Afrikaans boy… turning him too! No sorry, I agree with Plato, send us all to the Cape. Now! The ramifications of too many gay men in Gauteng are just too horrific!

Now let’s be serious again, I am not as shocked that Plato thinks he could herd gay people like cattle to the Cape, but it is the way he’s herding us that is just so funny. If a gay couple would agree on moving to Cape Town he will offer to pay for their wedding (up to R80 000 nogal! Now that is A LOT of sequins and feathers). Also part of the benefits of moving to the Cape (as if not living there is beneficial enough) is free housing, free visits to your favourite salon/hairdresser and wait for it… free sushi. It is like they have tapped into the average homosexual’s mind and found all our weaknesses.

Now, for me this argument has three parts to it. Firstly: If they knew us gay men so well enough to offer us all the stereotypical things that make us so gay then they would have known that any gay man would just pick up and leave to go live in the Cape without any need for incentives. Cape Town is like the New York of South Africa and every newbie would give their left testy to move to the place where the grass is greener and where shallow sexual experiences await. Secondly: It is all a waist. Why waist all that money? There are people in our country with no transport (and it is a much bigger issue then you would think), no housing or food. Why feed the rich? And on top of that, why feed them sushi? And then why let them stay for free in ‘lanie’ areas like Camps Bay, Green Point and Clifton? Has Plato never driven past a shanty town where people build their shacks around a dead donkey’s carcass? They need the money and education more than the average smitten gay couple. Thirdly (This issue is very close to my heart): Mr Plato, why would you want to take away all the DA voters from Gauteng? You are already living the good life in the DA governed Western Cape, handing out free haircuts and sushi. Let us still have a glimmer of hope on this side of the continent. Do you want the ANC to rule forever and completely fuck us over? You sick sadist!

[SO AFTER POSTING THIS BLOG THEY REVEALED THAT THE ARTICLE IS ONLY AN APRIL FOOLS JOKE. THEY GOT ME GOOD. BUT IF THIS HAD TO BE TRUE: I MEANT EVERY WORD ABOVE! ;-)]

Vra maar gerus (op eie risiko)

Eens op ‘n tyd het my broer en sy dierbare vrou ‘n mite met my gedeel wat op kampus gevind kan word. Vir lank het ek net gedink die twee praat bog maar nou, in my finale jaar kan ek hulle storie staaf en met trots die bestaan van toets-tannies en omies bevestig.

Ek kom pas van my eksamenlokaal af waar ek weereens myself uit ‘n tameletjie gegorrel het en wil nou hierdie fenomeen deel. Ek het tussendeur my vrae die toesighouers observeer en was verbaas hoe alles wat vertel was aan my, waar is. Wat my aanvanklik verras het, was hulle hartstog tenoor hulle werk. Ek verstaan nie waar kom die passie op hulle ouderdom vandaan nie.

Elke reël word tot op die punt gevolg en bewaar diegene wat durf nie saamwerk nie. Ons word soos stoute kleuters bymekaar geroep om stil te wag voor die lokaal sodat ons stiptelik kan inbeweeg sodra die langwyser toestemming gee. Soos op ‘n lughawe word jy dan ondersoek voor jy kan binnegaan. Jy word op-en-af bekyk om seker te maak jy lyk nes die verwarde student op jou studentekaart. As jy dus nie lyk soos die bleek siel op jou kaart nie word jy ondervraag en forseer om voor in die lokaal te sit soos die skelm wat jy net moontlik kan wees. Voor die vraestelle uitgedeel word, word daar seker gemaak of elke student ewe ver uitmekaar gespasieer is. Daar word tot op die sentimeter gemeet sodat studente op ‘n bullike afstand van mekaar sit, net genoeg sodat die wakende oog nie sy kans probeer nie. Dan volg die toespraak van selfone wat ander steur, die erns van oneerlikheid en laastens word daar rustig seker gemaak dat elke student die benodigde hoeveelheid bladsye besit om voort te gaan met die lang ure wat voorlê. Terwyl ons dan rustig deur die vraestel beweeg stop ons, af-en-toe om te giggel vir die skel wat hulle gee wanneer twee verbygangers net té hard gesels.

Ek dink dit moet ‘n heerlike beroep wees as jy eers afgetree het of selfs ekstra geldjie benodig. Jy word betaal om heeldag onderwyser te speel en het ‘n seker mate van outoriteit. Jy kan ook saam met jou geliefde werk en suutjies vir mekaar oogknip terwyl die arme studente hulself doodkommer oor die riller wat hulle tans beleef. Ek het al op my tyd gesien hoe toesighouers skelm onder mekaar lag vir my wat angstig my kop krap. Dit was vir my ook ‘n heerlike verrassing toe ek agterkom dat die toesighouers nét toesighouers is. Hulle weet net so min soos ek vanaf die vak. Dit beteken dus hulle hoef nie eens te geswot het om daar te wees nie. Wen-wen! Ek het per toeval uitgevind toe ek eenmaal ‘n tannie iets oor die vraestel vra en sy net daar voor my meer gorrel as wat ek ooit kon in my jare by die Universiteit. In kort beny ek hulle. Hulle gee hulle beste elke keer. Ek wens ek besit eendag dieselfde passie vir my beroep soos dié mense. Tot dan moet ek nog eers ‘n paar keer ‘n lokaal deel met dié toets-tannies en omies.

'Maak 'n las' se moses.

Ek en my kamermaat aka Roomy/Marié het die beste Sondag tradisie ooit begin, Potjiekos Sondae. Ons Sondae word gespandeer in die flat, in ‘n parkie langs ‘n dam of op ons woonstel se dak met ‘n kombers, vrugtesap (Of wyntjie. Nes jy wil...) en ‘n legio bestanddele gereed soos soldate om in ‘n miniature potjie ingeprop te word vir watertand konkoksies. Hier is ‘n paar van ons gunstelinge:



Vispotjie met knoffel-botter sous.


Hoenderpotjie met gemengde groente, vars kruie en 'n roomsous..


Kerriefiletpotjie met tamatie en knoffel sous.

Ek en Roomy langs LC dam. Ons gaan dae soos dié altyd onthou. *Kan ek net onverskoning vra vir Roomy se parmantige boobs in hierdie kiek. Hulle het maar 'n wil van hul eie.*

Dankie Koo.

Die onderwerp wat hierdie week op almal se lippe hang is ons land se begroting vir 2011. Na ons minister van finansies Woensdag, 23 Februarie die begroting bekend gemaak het, krioel al wat ʼn sosiale netwerk blad is van omgekrapte plasing oor die verhoogde alkohol- en sigaret pryse. Studente tob tesame oor hoe hulle dié duur gewoontes gaan finansier. Ek myself het ook al oorweeg om my rooiwyn en mentol sigaret rituele te laat staan oor ek moet eet.

Ek het al telkemale kere in my jeug gewonder waarom is daar soveel bohaai oor finansies. Ook het ek nooit belang gestel oor dié onderwerp nie en finansiële bewustheid was iets wat ek eerder oorgelaat het aan politiese leiers, BCom studente en my ouers. Tog die waarheid is, met ouderdom kom daar instinktief ʼn bewustheid oor geldsake. Ek het skielik besef hoe nodig, maar moeilik bekombaar hierdie koopmiddel is. Dus het ek geleer om nie meer geld vanselfsprekend te neem of daarmee te mors nie.

Om dié rede moes ek my ‘bourgeis’ gewoontes aanpas. Ek moes eerstens my vrees vir plooie baasraak en my gesigroom aankope halveer. Ek het ook beleg in hoedens (“wees altyd op hoede vir die son,” het my ouma altyd gekarring). Ook het ek begin twee-maal dink oor die waarde van alkohol wanneer ek sosiaal verkeer. My brein het outomaties begin uitwerk hoeveel petrolgeld ek mors na elke drankie. Onverwags proe bier bitterder en ʼn tequila shot ʼn honderdmaal slegter as voorheen. Laastens moes ek begin werk. Dit is sekerlik die tragieste verandering van die lot. My dae van rondlê en televisie reekse inryg tussen klasse is daarmee heen.

As jongmens was dit baie eenvoudig om by jou ouers aan tafel te gaan sit en ʼn maaltyd te geniet. Selfs as koshuisstudent het ek net ʼn ete bestel en dit gaan optel sodra my maag begin grom het.
Slegs die dag wanneer ek my eie geld verdien het en nie een van hierdie luukshede tot my beskikking gehad het nie, het ek die wonderwerke van gebakte bone en two minute noodles ontdek. Met net genoeg kreatiwiteit kan jy enige vervelige dis in ʼn feesmaal omsit.

Die waarheid is, om jou eie geld te verdien en dit goed te gebruik is ʼn moeilike vernuf om aan te leer. Dit vat jare se oefening en kopstamp om dit eers onder die knie te kry. Daar is wel nie ʼn meer bevredigende gevoel as finansiële selfstandigheid nie. So ek het maar al my gemoed versamel en geluister na meneer Pravin Gordhan se lang toespraak terwyl ek heerlike aan my soet-suur gebakte bone met vars basilblaar toebroodjie smul.

'Facebook' generasie

Dit is die eerste week van klasse. Ek is opgewonde! Nee ek is meer as net opgewonde, ek is trots. Nie net trots dat hierdie my finale jaar is nie, maar dat ek my finale jaar by Tukkies kan spandeer. Daar is net ‘n handjievol studente wat hierdie jaar kon registreer en ek is een van hulle. Maar my opwinding en trots was die hele week in gedrang met die nalatenskap van hierdie jaar se Jool-optog wat soos ʼn donker wolk oor my hang.

Terwyl ek die eerste dag terug op kampus tussen die verwarde eerstejaars ryg (en hulle stil-stil uitskel) besluit ek gou om voor my klas by die biblioteek om te gaan. Ek neem my plek voor ʼn rekenaar en lag in my mou vir ʼn paar verveelde studente wat oor hulle skouer loer vir die biblioteek tannie wat enige oomblik agter ʼn rekenaar kan spring en hulle uittrap oor hulle skelm ‘Facebook.’ Ek fokus weer op my skerm, stuur ʼn paar e-posse en loer gou in op ʼn aanlyn nuusblad vir ʼn opvangsessie van sake.

Ek sien ʼn artikel wat handel oor hierdie jaar se Jool-optog en oor ek nie self dit kon bywoon nie, klik ek daarop. Die artikel handel nie oor Tuks wat ʼn suksesvolle Jooloptog aangebied het nie, of selfs oor die baie geld wat vir liefdadigheid ingesamel is nie, maar presies wat die titel lees: “Soos Straatboewe”. In die artikel word daar beskryf hoe dronk studente in die strate van Brooklyn onverstandig tekere gaan en verbygaande motoriste versteur en selfs hulle motors vandaliseer. Saam met die artikel is daar ʼn kort video opname van roekelose studente wat ʼn taxi bestuurder stop, sy motor oordonder en die mense binne-in natgooi met water.

Die volgende dag op kampus, met net soveel opwinding, herhaal ek nuuskierig hierdie roetine om te sien wat het gekom van die boewery saak. Ek vind toe ʼn ander artikel oor die Jool-optog: Twee eerstejaarstudente wat besluit om regstappe teen die polisie te neem omdat daar teen hulle ‘pepper spray’ gebruik was tydens ʼn stryery.

Teen die derde dag terug is die opwinding ietwat belemmer en my roetine nou ʼn ingestelde saak om te sien waaroor gaan daar nou geskryf wees oor Jool. Ek gaan blymoedig aanlyn om te sien of daar miskien iets goed geskryf is en of die nagevolge ten minste al oorgewaai het. Teen my bittere teleurstelling is daar ʼn tragiese artikel van ʼn student wat breindood verklaar was na hy raakgery was tydens die optog.

Drie dae, en drie negatiewe artikels. Is dit die beeld wat ons wil skep van Tukkies en studente? Het daar niks goed gebeur tydens Jool nie? Waar lê die fout? Is dit die Suid-Afrikaanse media wat net fokus op die negatiewe? Is dit die jeug wat nie hul perke ken nie? Is dit alkohol? Is dit omdat die moderne student verveeld is? Is dit oordat studente niks verder kommer as hulle volgende plasing op ‘Facebook’ nie?

Soveel vrae en almal bly retories. Intussen, terwyl elke student besig is om te ‘Facebook’ maak die een vrot appel die hele mandjie sleg.

Moet my asseblief nie 'Cc' of 'Bcc' nie.

Ek onthou destyds as ʼn gretige nuweling wat by Hoërskool aansluit was een van my grootste vrese groepsdruk. Ek onthou veral hoe ek die aand voor St.6 verdrietlik aan my boetie bieg dat ek nie my individualiteit wil prys gee vir ʼn slegte sigaret agter ʼn onderwyser se klaskamer net om ‘in te wees’ nie. Hy het my getroos, en herinner dat ek altyd 'anders' sal wees en ook gedreig dat as ek ooit ʼn sigaret aan my lippe sit sal ek tweede kom.

Vyf jaar later was ek ʼn matrikulant en my Hoërskool loopbaan was groepsdruk vry. Bitter verlig oordat ek hierdie nare fase ontduik het tuimel ek die grootmens wêreld binne. Dit was toe wat ek besef hoe selfs na Hoërskool kan groepsdruk steeds soos ʼn donker wolk oor jou kop hang.

Skielik vind ek myself in ʼn wêreld wat strewe na aardse besittings, eposse met irriterende voorspoedbriefies, nagemaakde liefde en seks. Ook ʼn wêreld van alkoholmisbruik, speletjies met mekaar se harte en ʼn onnatuurlike drang om in te pas. As jongeling was ek oordonder met al hierdie verwagtinge en dadelik het ek myself ook laat in pas. Dus het ek my individualiteit prys gegee en dit nog sonder ʼn sigaret.

Ek is nou in my finale jaar op Universiteit. Die jaar wat tel. Hierdie jaar is ek spoedig oppad om my graad te kry. Die jaar wat ek die volwasse lewe betree. Ek het nie meer die stamina en die gebrek van fatsoenlikheid vir alkoholmisbruik nie. Ek het nie die lus en tyd vir speletjies, vervalsde liefde verklarings en onverskillige seks nie. Ek skrap alle eposse met die titel ‘FW:’ en laastens, vermy ek ten alle tye om in te pas want dié wat doen, verveel my.

Ciao! 2010

It is 2011 (Happy New Year by the way! They say twenty-eleven is going to be heaven) and things are already moving fast. I wanted to post a blog on New Year's day discussing my resolutions but never got ‘round to it. So instead, I thought of writing each time I have accomplished one of my resolutions. It is much less of a cliché and it shows that I have managed to complete the goals set out for myself.

The main theme or goal for me this year, apart from finishing my Journalism degree, is to become more independent. My whole life I have grown accustomed on depending on other people, whether it is for financial, emotional or physical reasons. It has always been much easier to depend on others like friends, family or lovers than myself and my own abilities. Thus I have adapted to asking for help, wanting love, needing to share everything with another and seeking other people's approval. But this year I yearn for independence, and I will do anything to get just this.

So, my first resolution for this year was to find a suitable job while I finish the last few subjects of my degree. I randomly applied online but had no luck in finding something that could accommodate my studies. Not until a restaurant phoned me for an interview. I wasn’t too excited of being a waiter again as I sucked at it in High School. I once accidentally dropped a butter knife down a lady’s low cut dress leaving a butter trail all the way down into her crack. I then frantically reached down for it and then realized too late how inappropriate it is to stick your hand down a lady’s dress. She smiled after the brief groping incident but her husband was much less happier and gave me a foul look and no tip. So the morning of the interview I had to drag myself out of bed.

It was only half-way through the interview that I thought, “boy, they sure do expect a lot from their waiters here.” And then I realized that it wasn't a waiter they were looking for, I was now being interviewed for a manager’s position. I then suddenly sat upright, smiled more and thought more carefully about the answers I gave them. Later that afternoon they phoned to announce that I was hired.

Ciao! Restaurant in Brooklyn is where I now spend most of my day. The Restaurant specializes in all Italian and Mediterranean dishes. I now find myself devouring enough pizza and pasta dishes to frighten any Italian. We also have a very big wine selection and I am learning so much about this wonderful liquid. My love and knowledge for red wines has developed so much and I have reached the status of a bordering alcoholic.

At first the perks of being a manager was amazing. Free drinks (I have never drank so many milkshakes in my life) and food was a luxury I never knew existed. Also the sudden power of being someone’s boss was a thought I had to get used to. The waiters would need my permission for everything, from having the day off to using the loo. Being a former waiter myself I would then kindly grant every wish they sent my way.

Now, two weeks into the job I have realized that being a manager isn’t all about power, free food and socializing with the customers. It is hard! And it is filled with responsibilities. Constantly having to move around making sure the customers are okay is a bitch on your feet. I have to constantly sort out issues, make sure the customers are treated like VIPs and grant foolish requests from the staff, all the while smiling and trying as hard as possible to wipe the sweat from my face so it doesn’t end up in someone’s Panzarotti dish.

All moaning aside, it might get tough sometimes but I love it. It feels as if I am moving forward and learning how to deal with stress, people, responsibilities and how to manage my time. So I can tick ‘find a job’ off of my ‘to do list for 2011.’