Tuesday, November 30, 2010

Sy het my dag gemaak...

My dag het tragies begin. Die Engelsman sou die uitdrukking gebruik het ‘ek het vanoggend aan die verkeerde kant van die bed opgestaan’om dit te verduidelik. Die rede vir hierdie woes begin was oordat ek sorgvry gisteraand vroeg in die kooi gaan klim het, met die wete dat ek vroeer gaan moet opstaan om vir my her-eksamen te swot. Dit het die heel aand by my gespook. Vanoggend vroeg het ek met groot moeite myself uit die bed gesleep en dadelik agter die boeke ingespring. Soos gewoonlik probeer ek dus om ‘n magdom informasie in my kop te forseer. Met ’n kloppende hoofpyn en ‘n onderdrukte angsgevoel vertrek ek kampus toe. Ek was natuurlik laat en nat van vanoggend se sporadies motreëntjie. Wonderlik! Al hierdie struikelblokke moes ek ook nog aandurf sonder een koppie rooibos met heuning. Dit was aaklig!

Maar my gemoed het dadelik verbeter na my toets en ek uiteindelik my tee geniet en ‘n epos ontvang van my goeie vriendin, Elaine wat tans in Australia vertoef. Die epos se opskrif het gelees, “LEES EERS VOOR JY DIE ATTACHMENT OOP MAAK.”
Dadelik gaan kyk ek die aangelaste foto’tjie (jammer ek kon die temptasie nie weerstaan nie) en sien ‘n bitter ou en verwaarde lose motorvoertuig. Saam met die foto spog Elaine van haar nuwe 1987 Mitsubishi Magma Elite wat sy gekoop het. Sy vertel ook hoe die voertuig outomaties is en hoe hy nog loodpetrol gebruik (en hoe sy geen idee het waar om dit aan te skaf). Verder pronk sy opgewonde oor hoe sy nie kan wag om ‘n Chinese waaier voorop te sit en kassette te speel terwyl sy naweke die stad gaan verken. Ook doop sy die motor, “Granny Mobile.” Die laaste sin van die epos lees, “En net terloops die is nie 'n grap nie, ek is dood ernstig!”

Dit was eers nadat ek myself weer terug op die stoel plak wat ek besef hoe hard ek sopas gelag het. Die hele ry moeë studente in die biblioteek staar verleë na my en sukkel om te verstaan hoe iemand durf in die eksamentyd lag. Ek kommer vir ’n oomblik of ek nie my broek natgemaak het van die skaterlag nie maar was verlig toe ek sien dat dit net my bottel water was wat ek met die slag omgestamp het. Ek bekyk die kiek van vooraf, verbeel Elaine in hom, en lag van voor af. Meteens spring ek aan’t werk en skryf hierdie blog.

Hierdie blog se doel is geensins om my vriendin te verneder nie. Ek onthou net destyds toe ek in my eerstejaar deur my ‘Crocks fase’ gegaan het, het Elaine dit goed gedink om ’n Facebook groep te stig, “Red vir Ryno.” In hierdie groep pleit Elaine aan almal om asseblief by die groep aan te sluit sodat ek sal summier ophou om Crocks te dra. Saam met die groep was daar ook baie vernederende kiekies van my wat uitkamp, dans en kuier met my gunsteling paar Ackerman Crocks aan. So al wat ek gaan sê is, ‘payback!’


Nou vir al die lesers wat dink ek is gemeen en onsensitief, wil ek julle net inlig: Ek is mal oor haar nuwe motor! Ek met my Vuka is ’n kenner van alternatiewe vervoer en die motors van vandag verveel my. Ook kan ek vir niemand anders behalwe Elaine sien ’n 1987 Mitsubishi Magma Elite ‘rock’ nie. Ek kan nie wag totdat ek vir haar gaan kuier en ons albei die land van die gevangenes bekyk deur haar ‘vizor’ vensters. Ons gaan hom albei ‘rock’ Elaine!

Saturday, November 13, 2010

If you live long enough...

The last couple of weeks I’ve been attending rugby games at Harlequins Rugby Club. Some of you who know me might wonder ‘why would you even set foot there?’ Well, I’ve discovered an openly gay rugby team. I know this is an oxymoron to its purest form but these guys are actually really good. They bust their balls (first of many puns to feature in this blog post) every week playing touch rugby, which is not as violent as the usual barbaric game. The funny thing is that I have actually grown a fondness for this game. Big gasp! The game I have been running away from, cursing, faking illness for and ignoring most of my adolescent life is actually quite intriguing. I’ve even found myself cheering and cursing next to the field (very uncommon behavior). And to think, it only took a couple of gay men in shorts for me to realize that rugby can be most exciting.

Now before you judge and fling accusations of superficiality my way, I want to stop you right there. Despite the cute legs and copious amounts of hair product there is much more to this team. They are accepting and don’t judge no matter who you are, were you come from, what you do or how much or little you know about handling a ball (pun), they are more than happy if you join or support the team. And when you slip up and you are not able to catch or pass a ball, it’s only that, a mistake, they don’t criticize your masculinity to the level of humiliation. They would rather help.

So I have officially made plans to join the Versatile team. This choice might send shocks of panic (or laughter) to those who know me. It might even cause an imbalance somewhere in the universe with catastrophic consequences. But I’m not bothered. I will face my fears, join the team and accomplish my goal of scoring my first tri. Then I will brag about it until I’m blue in the face, call my father to make him proud and maybe even include it on my CV. But before all this, I will firstly need to get over my fear of rugby balls. Let me explain…

During my years as a young lad (who had no interest in sports what-so-ever) I had to live in the shadow of my all star sports playing brother. I know what you’re thinking, ‘O great, here comes another Dr. Phil inspired confession of adolescent insecurities.’ But no, I will spare you. What I will share with you is an experience that caused me to have an unnatural fear of a moving rugby ball. My brother’s specialty was rugby. He was very talented (pun meant for his wife) which caused him to play for the first team and get the gorgeous girl in the end… Many envied him. But for me this meant that many hours of my youth was spent sitting next to a rugby field playing while my parents were screaming at some unfortunate referee. One day in particular I was minding my own business next to the field studying an ant colony while pouring Coke over them (thrilling stuff) when suddenly I felt a massive THUMP! Pain rushed through my head and everything went dark. When I finally opened my eyes I discovered masses of people gathered around me. These included my parents and most of the team players. I then realized that the rugby ball had hit me in the face while the opposing team was mere seconds away from scoring. My parents soothed me with candy, secretly hoping I had not sustained any brain damage while the team thanked me for their victory. I was dubbed the ‘lucky charm’ for the day. A feeling of satisfaction came over me. I had finally contributed to the sporting world even if it was to my own expense. But despite the good turnout of events I had been left with this panic caused by egg-shaped forms. I would cringe when I see a rugby ball flying my way. A feeling of fright would rush over me when someone would kick a rugby ball (even if it was on TV). And I found myself weeping while cracking open an egg to make French toast. Thus I have avoided and ignored the game of rugby ever since. But soon things will change. It is time to face my fears.

A very good friend of mine has bravely offered to teach me to play. He, who has had his nose broken six times and had to resort to plastic surgery for a now flawless nose, has played rugby most of his life. So at least I am in good hands (pun). Pretty soon I will kick my fear of the moving rugby ball and be jogging on the field while tossing (pun) and catching the ball (pun, this is too easy) like a pro. So expect invites to my first game pretty soon. And who knows, maybe next I will be diving the Great Barrier Reef and conquering my fear of the ocean (and everything inside of it). Life is too short to be scared!

Friday, November 12, 2010

You’re so vain

My good friend Sean Miller is a very talented photographer (no, he did not pay for this opening line!). This is odd as he is a Vet student and I have it on good authority that they are not creative beings. But not Sean, he is special. He has previously taken really nice photos of me (after I begged him). It was an awesome experience. I loved getting my sexy face on (and some of your garments of). Posing for someone is almost like acting and its fun sometimes to just get out of your comfort box. And also the final photos does wonders to boost ones confidence.

Recently I asked Sean again for some new photos so we took to Faerie Glen Nature reserve. As usual I was shy at first but after a few glasses of wine (before 12) I was shy no more and enjoyed being centre stage again. Pretty soon I was swimming in the river, climbing strange structures and covering myself with mud trying not to laugh. A source (I’m not too sure about his credibility) claims that the water at this exact location was once proven to be contaminated and not too save for swimming. But no need to panic, I survived without waking one morning, with any extra unwanted limbs. The photos look awesome and I thought I'd share them.








Please visit Sean’s Facebook page (by clicking here) to check out some more photos and book time with him for great photos for any occasion. Or contact him at sean.myles.miller@gmail.com.

Wednesday, November 10, 2010

Uitstel op sy beste

Dit is November en vir alle studente beteken dit eksamen tyd. In dié tyd word alles aangedurf behalwe studietyd. Daar is ʼn pragtige Engelse woord om hierdie fenomeen te beskryf (wat elke student hulself in oormaat van skuldig maak), 'procrastination.' Daar is baie maniere om jou studietyd uit te stel, soos byvoorbeeld: Die aanhoudende wil om alles skoon te maak (oor-en-oor), die ontwikkeling van onsamehangende stokperdjies (soos my nuutste blog-post), ʼn obsessie met sosiale netwerke soos bv. die drang om jou Facebook plasings aanhoudend te wil verander (en daarin vir almal in Facebook wêreld te herinner van die smart van studentwees in eksamentyd), briefies van lyding in al wat ʼn houtbankie is in die studie sentrum te graveer en laastens (my persoonlike gunsteling), om elke maaltyd ʼn okkasie te maak wat baie tyd en aandag verg.

Ek was nooit ʼn student wat dae voor die tyd kan voorberei vir ʼn vraestel nie. Dit is maar ʼn gebrek wat ek besit en ek het dit aanvaar. Ek werk en leer beter onder druk. ʼn Dag of selfs ʼn paar ure voor my eksamen is al wat ek nodig het en dit is ook wanneer my studiemetodes floreer. Dit beteken ook dat ek myself onder baie hoë druk plaas met bitter min slaap. Die is ʼn gevaarlike kombinasie en gemeng met genoeg kafeïen, kan dit fataal raak (goed ek oordryf miskien net so bietjie).

Ek onthou destyds in my eerstejaar het ek Afrika geskiedenis as ʼn vak geneem. Wat ʼn informatiewe vak! In hierdie leervak moes ons minstens vyf verskillende Afrikalande ken vanaf hulle antieke geskiedenis tot en met hulle huidige politieke leiers. Nou vir almal wat al die onreg gehad het om enige Afrika land te bestudeer sal weet hoe die name besonders moeilik is om uit te spreek, spel en laastens (en belangrikste) onthou!

Weereens het ek besluit om hierdie studie-ervaring vir die aand voor die tyd te los. Angstig en al klaar moeg vaar ek die studiesentrum in. Met my eerste tree in die sentrum voel ek die melancholie. Jy kan dit selfs ruik! Jy voel elke student wat hulself hier vestig smag om by ʼn ander tyd en plek te wees. Die hele ervaring herinner my aan ʼn Afrikaanse begrafnis. Almal is bitter hartseer, en vind vertroosting in vingerhappies soos selfgemaakde toebroodjies en muffins. Hulle hou mekaar ook gedurig stil uit respek vir die dood (die wat die volgende dag moet skryf) en probeer onthou aan al die goeie tye wat was (en wat nog gaan kom) voor hierdie depressiewe ervaring. Ek probeer my bes om die desperate gevoel te ignoreer en kry ʼn gepaste plekkie (weg van mense met lopende neuse wat gedurig snuif en oorfone wat harde kletsrym musiek speel), vat ʼn diep asem en vaar blindelings deur die boeke. ʼn Hele paar ure gaan verby waar ek met ʼn slakkepas vorder.

Nog ʼn paar ure vlieg verby voor die nare insident gebeur… Terwyl ek heel verbaas en vies die Afrika slawerny in die 1800’s deurlees (en die voorvaders van Amerika en Brittanje vloek) gaan die studiesentrum se ligte skielik af. Dit is stikdonker. Verward en bekommerd sit ek en wonder of dit al toemaaktyd is. Oombliklik begin ek te kommer en verbeel ʼn hele paar scenario, almal van hulle waar ek alleen in die donker sit en probeer om verder te studeer met my selfoonliggie (en wonder waar ek kan kamerverlaat sonder dat dit in die more ontdek sal word). Meteens skop my reflekse in en ek spring op. Ek gryp na al wat ʼn boek en nota is en stop dit in my sak. Ek hol die gang af en begin soos ʼn besetene skreeu vir enige iemand wat sal luister, “Wait, there’s someone still in here!” Stilte volg. Weereens begin ek skree na hulp. Net harder die keer. Meteens gaan die ligte aan. Dit vat my oë ʼn paar sekondes om te herstel. Dit is toe wat ek besef dat daar ʼn skare vir my sit en kyk agter hulle hokkies. Almal met ʼn uitdrukking van skok op hulle gesigte oor die luidrugtige student wat pleit vir sy vryheid. Amper onmiddellik word die stilte van die studiesentrum gevul met skaterlag. Jare se melankolie en depressie vloei summier uit die sentrum. Ek wat steeds in die gang staan met helfte van my boeke wat uit my sak hang voel hoe die beskroomdheid my opvreet. Meteens besef ek die ligte het net vir ʼn oomblik afgegaan. ʼn Normale tegniese probleem. Almal weet dit. ʼn Gevoel van verligting, verleentheid en wêreldsmart val oor my en ek draai glimlaggend om en gaan sit weer in my hokkie en vervloek verder die wêreld en sy kroos.

Goed, nou na ek hierdie vernederende staaltjie geuiter het, is minstens nog ʼn uur gemors van my studietyd. 'Procrastination' maak weereens ʼn aap van my vanaand! Daar is nog net agt ure oor voor my volgende riller van ʼn eksamenvraestel en ek weet nog gans en al te min. Ek wens net iemand sal vanaand my tyd in die studiesentrum so opkikker soos ek twee jaar gelede gedoen het. Ek het dit nodig!

Tuesday, November 2, 2010

Kook en Geniet #2

Ek gaan nie eers probeer nederig wees nie, maar ek is inderdaad ‘n bobaas kok. Ek kan vir ure agter die stoof staan en eienaardige kombinasies kwyt raak. Ek het die afgelope twee dae ‘n storm op gekook. Ek wil baie dankie vir Pieter en Marie sê wat beide opgewonde en braaf genoeg was om al my meesterstukke te beproef. Marie het selfs genoem dat ek genoeg kooktalent besit om iemand se hart oor te wen. Ek gaan nie stry nie.


‘n Sappige stukkie beeshaas met ‘n geel, groen en rooi soetrissie en balsamiese asyn sous. Bedien saam met vars groente en koes-koes.


Kersietamatie, babamurg pampoentjies en olyf pasta.


Bruchetta met basiliepesto, kersietamatie en feta kaas. (My gunsteling!)


Die familie wat my lewe met liefde vul. Piet, Marie, Nino, Gina, Max, Sammy en Molly (Molla’tjie). Ek het bitter baie skindernuus oor hierdie familie, en te min spasie op my blog. So vir meer informasie stuur gerus vir my ‘n e-pos. Marie en Pieter het baie geraamtes in die kas en ek brand om dit te deel met iemand.