My own online portfolio

With this year being my final year at varsity it only means one thing: I need to start setting up my portfolio and CV and send it to various job openings. So I thought it well to use this blog site (who has been so tremendously good to me the last few months) to set up my own online portfolio.

In this blog I showcase all of my work in various publications. It shows some of my favourite articles, comment pieces and photos. So please go check it out and share any comments and/or suggestions. I need to know what should be improved. It is going to be what represents me, so I need it to be nothing more then amazing.

So without further adieu, I present to you
www.rynoelliswritingportfolio.blogspot.com

Ryno Ellis

Like moths to a glitter ball [I hate April...]

This morning I came across an article [click here for it] where the executive mayor of Cape Town, Dan Plato is very concerned about the high concentration of gay people in the Gauteng area. His solution to this problem is to lure the gays to Cape Town to sort out the “uneven demographics.” He insists that this is purely a solution to a serious crisis and it has nothing to do with the local elections taking place in the near future. Also that it is a well-known fact that gay people tend to vote for the DA and Cape Town appreciates every additional DA vote they can get. But Oh No, Mr Plato is just so concerned about a tilting scale and cannot imagine Johannesburg having too many gay people. Having such high concentrations of gays might just hinder the balance and could possibly lead to the rest of the population being eaten alive by every hungry gay man they pass. I can just imagine it. It'll be like scenes from Zombieland with the Vodacom tower in the background and a bunch of well-groomed guys feasting on a young and innocent Afrikaans boy… turning him too! No sorry, I agree with Plato, send us all to the Cape. Now! The ramifications of too many gay men in Gauteng are just too horrific!

Now let’s be serious again, I am not as shocked that Plato thinks he could herd gay people like cattle to the Cape, but it is the way he’s herding us that is just so funny. If a gay couple would agree on moving to Cape Town he will offer to pay for their wedding (up to R80 000 nogal! Now that is A LOT of sequins and feathers). Also part of the benefits of moving to the Cape (as if not living there is beneficial enough) is free housing, free visits to your favourite salon/hairdresser and wait for it… free sushi. It is like they have tapped into the average homosexual’s mind and found all our weaknesses.

Now, for me this argument has three parts to it. Firstly: If they knew us gay men so well enough to offer us all the stereotypical things that make us so gay then they would have known that any gay man would just pick up and leave to go live in the Cape without any need for incentives. Cape Town is like the New York of South Africa and every newbie would give their left testy to move to the place where the grass is greener and where shallow sexual experiences await. Secondly: It is all a waist. Why waist all that money? There are people in our country with no transport (and it is a much bigger issue then you would think), no housing or food. Why feed the rich? And on top of that, why feed them sushi? And then why let them stay for free in ‘lanie’ areas like Camps Bay, Green Point and Clifton? Has Plato never driven past a shanty town where people build their shacks around a dead donkey’s carcass? They need the money and education more than the average smitten gay couple. Thirdly (This issue is very close to my heart): Mr Plato, why would you want to take away all the DA voters from Gauteng? You are already living the good life in the DA governed Western Cape, handing out free haircuts and sushi. Let us still have a glimmer of hope on this side of the continent. Do you want the ANC to rule forever and completely fuck us over? You sick sadist!

[SO AFTER POSTING THIS BLOG THEY REVEALED THAT THE ARTICLE IS ONLY AN APRIL FOOLS JOKE. THEY GOT ME GOOD. BUT IF THIS HAD TO BE TRUE: I MEANT EVERY WORD ABOVE! ;-)]

Vra maar gerus (op eie risiko)

Eens op ‘n tyd het my broer en sy dierbare vrou ‘n mite met my gedeel wat op kampus gevind kan word. Vir lank het ek net gedink die twee praat bog maar nou, in my finale jaar kan ek hulle storie staaf en met trots die bestaan van toets-tannies en omies bevestig.

Ek kom pas van my eksamenlokaal af waar ek weereens myself uit ‘n tameletjie gegorrel het en wil nou hierdie fenomeen deel. Ek het tussendeur my vrae die toesighouers observeer en was verbaas hoe alles wat vertel was aan my, waar is. Wat my aanvanklik verras het, was hulle hartstog tenoor hulle werk. Ek verstaan nie waar kom die passie op hulle ouderdom vandaan nie.

Elke reël word tot op die punt gevolg en bewaar diegene wat durf nie saamwerk nie. Ons word soos stoute kleuters bymekaar geroep om stil te wag voor die lokaal sodat ons stiptelik kan inbeweeg sodra die langwyser toestemming gee. Soos op ‘n lughawe word jy dan ondersoek voor jy kan binnegaan. Jy word op-en-af bekyk om seker te maak jy lyk nes die verwarde student op jou studentekaart. As jy dus nie lyk soos die bleek siel op jou kaart nie word jy ondervraag en forseer om voor in die lokaal te sit soos die skelm wat jy net moontlik kan wees. Voor die vraestelle uitgedeel word, word daar seker gemaak of elke student ewe ver uitmekaar gespasieer is. Daar word tot op die sentimeter gemeet sodat studente op ‘n bullike afstand van mekaar sit, net genoeg sodat die wakende oog nie sy kans probeer nie. Dan volg die toespraak van selfone wat ander steur, die erns van oneerlikheid en laastens word daar rustig seker gemaak dat elke student die benodigde hoeveelheid bladsye besit om voort te gaan met die lang ure wat voorlê. Terwyl ons dan rustig deur die vraestel beweeg stop ons, af-en-toe om te giggel vir die skel wat hulle gee wanneer twee verbygangers net té hard gesels.

Ek dink dit moet ‘n heerlike beroep wees as jy eers afgetree het of selfs ekstra geldjie benodig. Jy word betaal om heeldag onderwyser te speel en het ‘n seker mate van outoriteit. Jy kan ook saam met jou geliefde werk en suutjies vir mekaar oogknip terwyl die arme studente hulself doodkommer oor die riller wat hulle tans beleef. Ek het al op my tyd gesien hoe toesighouers skelm onder mekaar lag vir my wat angstig my kop krap. Dit was vir my ook ‘n heerlike verrassing toe ek agterkom dat die toesighouers nét toesighouers is. Hulle weet net so min soos ek vanaf die vak. Dit beteken dus hulle hoef nie eens te geswot het om daar te wees nie. Wen-wen! Ek het per toeval uitgevind toe ek eenmaal ‘n tannie iets oor die vraestel vra en sy net daar voor my meer gorrel as wat ek ooit kon in my jare by die Universiteit. In kort beny ek hulle. Hulle gee hulle beste elke keer. Ek wens ek besit eendag dieselfde passie vir my beroep soos dié mense. Tot dan moet ek nog eers ‘n paar keer ‘n lokaal deel met dié toets-tannies en omies.

'Maak 'n las' se moses.

Ek en my kamermaat aka Roomy/Marié het die beste Sondag tradisie ooit begin, Potjiekos Sondae. Ons Sondae word gespandeer in die flat, in ‘n parkie langs ‘n dam of op ons woonstel se dak met ‘n kombers, vrugtesap (Of wyntjie. Nes jy wil...) en ‘n legio bestanddele gereed soos soldate om in ‘n miniature potjie ingeprop te word vir watertand konkoksies. Hier is ‘n paar van ons gunstelinge:



Vispotjie met knoffel-botter sous.


Hoenderpotjie met gemengde groente, vars kruie en 'n roomsous..


Kerriefiletpotjie met tamatie en knoffel sous.

Ek en Roomy langs LC dam. Ons gaan dae soos dié altyd onthou. *Kan ek net onverskoning vra vir Roomy se parmantige boobs in hierdie kiek. Hulle het maar 'n wil van hul eie.*

Dankie Koo.

Die onderwerp wat hierdie week op almal se lippe hang is ons land se begroting vir 2011. Na ons minister van finansies Woensdag, 23 Februarie die begroting bekend gemaak het, krioel al wat ʼn sosiale netwerk blad is van omgekrapte plasing oor die verhoogde alkohol- en sigaret pryse. Studente tob tesame oor hoe hulle dié duur gewoontes gaan finansier. Ek myself het ook al oorweeg om my rooiwyn en mentol sigaret rituele te laat staan oor ek moet eet.

Ek het al telkemale kere in my jeug gewonder waarom is daar soveel bohaai oor finansies. Ook het ek nooit belang gestel oor dié onderwerp nie en finansiële bewustheid was iets wat ek eerder oorgelaat het aan politiese leiers, BCom studente en my ouers. Tog die waarheid is, met ouderdom kom daar instinktief ʼn bewustheid oor geldsake. Ek het skielik besef hoe nodig, maar moeilik bekombaar hierdie koopmiddel is. Dus het ek geleer om nie meer geld vanselfsprekend te neem of daarmee te mors nie.

Om dié rede moes ek my ‘bourgeis’ gewoontes aanpas. Ek moes eerstens my vrees vir plooie baasraak en my gesigroom aankope halveer. Ek het ook beleg in hoedens (“wees altyd op hoede vir die son,” het my ouma altyd gekarring). Ook het ek begin twee-maal dink oor die waarde van alkohol wanneer ek sosiaal verkeer. My brein het outomaties begin uitwerk hoeveel petrolgeld ek mors na elke drankie. Onverwags proe bier bitterder en ʼn tequila shot ʼn honderdmaal slegter as voorheen. Laastens moes ek begin werk. Dit is sekerlik die tragieste verandering van die lot. My dae van rondlê en televisie reekse inryg tussen klasse is daarmee heen.

As jongmens was dit baie eenvoudig om by jou ouers aan tafel te gaan sit en ʼn maaltyd te geniet. Selfs as koshuisstudent het ek net ʼn ete bestel en dit gaan optel sodra my maag begin grom het.
Slegs die dag wanneer ek my eie geld verdien het en nie een van hierdie luukshede tot my beskikking gehad het nie, het ek die wonderwerke van gebakte bone en two minute noodles ontdek. Met net genoeg kreatiwiteit kan jy enige vervelige dis in ʼn feesmaal omsit.

Die waarheid is, om jou eie geld te verdien en dit goed te gebruik is ʼn moeilike vernuf om aan te leer. Dit vat jare se oefening en kopstamp om dit eers onder die knie te kry. Daar is wel nie ʼn meer bevredigende gevoel as finansiële selfstandigheid nie. So ek het maar al my gemoed versamel en geluister na meneer Pravin Gordhan se lang toespraak terwyl ek heerlike aan my soet-suur gebakte bone met vars basilblaar toebroodjie smul.

'Facebook' generasie

Dit is die eerste week van klasse. Ek is opgewonde! Nee ek is meer as net opgewonde, ek is trots. Nie net trots dat hierdie my finale jaar is nie, maar dat ek my finale jaar by Tukkies kan spandeer. Daar is net ‘n handjievol studente wat hierdie jaar kon registreer en ek is een van hulle. Maar my opwinding en trots was die hele week in gedrang met die nalatenskap van hierdie jaar se Jool-optog wat soos ʼn donker wolk oor my hang.

Terwyl ek die eerste dag terug op kampus tussen die verwarde eerstejaars ryg (en hulle stil-stil uitskel) besluit ek gou om voor my klas by die biblioteek om te gaan. Ek neem my plek voor ʼn rekenaar en lag in my mou vir ʼn paar verveelde studente wat oor hulle skouer loer vir die biblioteek tannie wat enige oomblik agter ʼn rekenaar kan spring en hulle uittrap oor hulle skelm ‘Facebook.’ Ek fokus weer op my skerm, stuur ʼn paar e-posse en loer gou in op ʼn aanlyn nuusblad vir ʼn opvangsessie van sake.

Ek sien ʼn artikel wat handel oor hierdie jaar se Jool-optog en oor ek nie self dit kon bywoon nie, klik ek daarop. Die artikel handel nie oor Tuks wat ʼn suksesvolle Jooloptog aangebied het nie, of selfs oor die baie geld wat vir liefdadigheid ingesamel is nie, maar presies wat die titel lees: “Soos Straatboewe”. In die artikel word daar beskryf hoe dronk studente in die strate van Brooklyn onverstandig tekere gaan en verbygaande motoriste versteur en selfs hulle motors vandaliseer. Saam met die artikel is daar ʼn kort video opname van roekelose studente wat ʼn taxi bestuurder stop, sy motor oordonder en die mense binne-in natgooi met water.

Die volgende dag op kampus, met net soveel opwinding, herhaal ek nuuskierig hierdie roetine om te sien wat het gekom van die boewery saak. Ek vind toe ʼn ander artikel oor die Jool-optog: Twee eerstejaarstudente wat besluit om regstappe teen die polisie te neem omdat daar teen hulle ‘pepper spray’ gebruik was tydens ʼn stryery.

Teen die derde dag terug is die opwinding ietwat belemmer en my roetine nou ʼn ingestelde saak om te sien waaroor gaan daar nou geskryf wees oor Jool. Ek gaan blymoedig aanlyn om te sien of daar miskien iets goed geskryf is en of die nagevolge ten minste al oorgewaai het. Teen my bittere teleurstelling is daar ʼn tragiese artikel van ʼn student wat breindood verklaar was na hy raakgery was tydens die optog.

Drie dae, en drie negatiewe artikels. Is dit die beeld wat ons wil skep van Tukkies en studente? Het daar niks goed gebeur tydens Jool nie? Waar lê die fout? Is dit die Suid-Afrikaanse media wat net fokus op die negatiewe? Is dit die jeug wat nie hul perke ken nie? Is dit alkohol? Is dit omdat die moderne student verveeld is? Is dit oordat studente niks verder kommer as hulle volgende plasing op ‘Facebook’ nie?

Soveel vrae en almal bly retories. Intussen, terwyl elke student besig is om te ‘Facebook’ maak die een vrot appel die hele mandjie sleg.

Moet my asseblief nie 'Cc' of 'Bcc' nie.

Ek onthou destyds as ʼn gretige nuweling wat by Hoërskool aansluit was een van my grootste vrese groepsdruk. Ek onthou veral hoe ek die aand voor St.6 verdrietlik aan my boetie bieg dat ek nie my individualiteit wil prys gee vir ʼn slegte sigaret agter ʼn onderwyser se klaskamer net om ‘in te wees’ nie. Hy het my getroos, en herinner dat ek altyd 'anders' sal wees en ook gedreig dat as ek ooit ʼn sigaret aan my lippe sit sal ek tweede kom.

Vyf jaar later was ek ʼn matrikulant en my Hoërskool loopbaan was groepsdruk vry. Bitter verlig oordat ek hierdie nare fase ontduik het tuimel ek die grootmens wêreld binne. Dit was toe wat ek besef hoe selfs na Hoërskool kan groepsdruk steeds soos ʼn donker wolk oor jou kop hang.

Skielik vind ek myself in ʼn wêreld wat strewe na aardse besittings, eposse met irriterende voorspoedbriefies, nagemaakde liefde en seks. Ook ʼn wêreld van alkoholmisbruik, speletjies met mekaar se harte en ʼn onnatuurlike drang om in te pas. As jongeling was ek oordonder met al hierdie verwagtinge en dadelik het ek myself ook laat in pas. Dus het ek my individualiteit prys gegee en dit nog sonder ʼn sigaret.

Ek is nou in my finale jaar op Universiteit. Die jaar wat tel. Hierdie jaar is ek spoedig oppad om my graad te kry. Die jaar wat ek die volwasse lewe betree. Ek het nie meer die stamina en die gebrek van fatsoenlikheid vir alkoholmisbruik nie. Ek het nie die lus en tyd vir speletjies, vervalsde liefde verklarings en onverskillige seks nie. Ek skrap alle eposse met die titel ‘FW:’ en laastens, vermy ek ten alle tye om in te pas want dié wat doen, verveel my.