Brief aan 'n eerstejaarstudent

Liewe Ryno.

Daar is soveel wat ek jou wil vertel van jou toekoms. Ek wil net begin deur te sê, die aardbol staan nog sterk en aardverwarming het nog nie sy tol geëis nie. So chill en hou op om jou herwinningoortuigings op ander af te dwing. Verder, die Gautrain is uiteindelik klaar. Dit is net jammer ons het nog nie ʼn kans gekry om hom te geniet nie. Die rede hiervoor is oor dit wat hulle nog by jou bou, tans gesteel word by my. Ons albei moet net glimlag vir die ironie, vasbyt en weet ons beurt sal nog kom.

[Spoiler alert] Amy Winehous gaan dood! Ander opmerklike persone wat die tydige met ewige gaan verwissel, is Osama bin Laden (dit was soos iets uit ‘n aksie film), Michael Jackson, Eugene Terreblanche en die Oprah Winfrey show. Jy gaan nog baie treur oor die laasgenoemde. Die grootste verbasing wat jou kant toe kom, is jou onverwagse beheptheid met Kurt Darren se musiek. Alhoewel jy nou bang en benoud voel, wees rustig, sy salige stem sal jou vinnig tot kalmte sis. Goeie nuus wat ek wel kan deel is dat Tata Mandela en Riaan Cruywagen steeds lewe.

Verder moet ek jou voorberei vir twee kreature wat op jou pad gaan kom. Een meer legendaries as wat Facebook vir jou nou is. Die ander waansin wat jou geduld meer gaan toets as die oor-charismatiese persone wat jou nog sporadies gaan voorkeer en hul geloof op jou probeer afdwing. Ek stel bekend aan jou, Lady Gaga en Julius Malema.

Verhoudings: Hulle gaan nog kom. Jy gaan nog harte breek en ook joune vanaf die vloer optel. Jy gaan ook gou genoeg leer verliefdheid en liefde het wêreldwye verskille. Wees net rustig, iemand spesiaal is op jou pad en hy is die wag werd.

Ten slotte wil ek jou aanraai om jou stresvrye lewe te geniet. Binnekort is dit gevul met finale-jaar opdragte, bekommernis oor jou finansies en lastige kar-wagte wat jou manipuleer om jou laaste R5 aan hulle te gee.

Ek sluit af deur jou sterkte toe te wens en te sê, jy gaan okay wees.

Skoonheid

Skoonheid

Drama

Met: Deon Lotz en Charlie Keegan
Regie: Oliver Hermanus

Met films soos Poena is Koning en Liefling op ons kerfstok het ek gesidder toe ek hoor ʼn Afrikaanse film word vir die eerste keer by die Cannes film fees in Frankryk gewys. Dit was nie totdat ek Skoonheid gaan kyk het wat ek ten volle verstaan het waarom hy soveel opslae regoor die wêreld maak nie.

Die film speel af tussen die Vrystaatse Afrikaner stadsdorpie, Bloemfontein en die metropolitaanse stad, Kaapstad. Jy as fliekganger voel sommer dadelik tuis in die teater wanneer plekke soos Mystic Boer en Clifton beach genoem word deur die karakters.

Die hoofkarakter Francois (gespeel deur Deon Lotz) leef ʼn dubbel-lewe as ʼn familieman met ʼn vrou en twee kinders terwyl hy gereeld in die geheim ander mans op ʼn plaashuis buite Bloemfontein ontmoet vir seksuele ervarings.

Francois besit al die karaktereienskappe wat verwag word van ʼn wit heteroseksuele Afrikaanse man; Hy is manlik, onemosioneel, rassisties en homofobies, almal eienskappe wat hom help om jare lange se gevoelens te onderdruk. Sy karakter kan ook beskryf word as hartseer en ook amper verbitterd, albei duidelike byprodukte van selfhaat.

By ‘n troue sien Francois ‘n ou vriend se seun vir die eerste keer in jare. Christian (gespeel deur Charlie Keegan) wat Francois nog onthou as ʼn jong kind is nou ʼn aantreklike jong man wat dadelik emosies van intrige en verwarring in hom na tevore bring.

Francois ontwikkel dus ʼn ongesonde obsessie met Christian en volg hom selfs agterna Kaapstad toe waar Christian studeer. Sy obsessie, selfhaat, geheimsinnige leefstyl en drang na ʼn lewe wat hy self nie verstaan nie lei daartoe dat Francois verkeerde keuses maak.

Skoonheid is ʼn Afrikaanse film met diepte, gevoel en boonop alles, ʼn akkurate verteenwoordiging van ons land en sy mense. Voor jy té opgewonde raak en in jou motor spring om ʼn kaartjie te gaan koop, wees gewaarsku, die film is nie vir die fyngevoelige fliekgangers nie. Dié film is ook kras, skokkend en ongelooflik waar. Oliver Hermanus, die regisseur beskryf sy film as té uitdagend en waar vir ʼn land wat nie gemaklik is om hulself in ʼn eerlike manier te sien nie.

Maar vir al diegene wat Skoonheid gaan braaf moet net die volgende weet: Dit is nie noodwendig ʼn verhaal oor alles wat verkeerd is met homoseksualiteit nie maar wel ʼn verhaal oor wat alles verkeerd kan gaan wanneer diskriminasie, onverdraagsaamheid en selfhaat oorneem.

One foot at a time

Close your eyes and imagine this setting: You are in the bush in the middle of nowhere. You can feel the warm sun embracing your skin. You feel slightly tired but just enough so that the cold soothing spring water welcomes your feet. The only sound you hear is the soft trickling of water from the spring that is now rushing over your feet. After a few minutes of rest, you and your walking buddy is off, ready again to philosophise about everything.

This description doesn't come close to the serenity you experience while enjoying hiking trails. This is how ChrisJan and I now spend our weekends. We venture out into nature one kilometre at a time forgetting all the stresses that the city provides. It is safe to say that is one of my favourite hobbies. Not only are we outside to enjoy the fresh air and nature but you are also burning tremendous amounts of unwanted kilojoules. Win-Win! The best part is your hiking partner. The two of you can either talk on-and-on while trying to make sense of life or you can just walk in silence while you file all your thoughts, preparing for what comes as soon as you reach your destination.

We also enjoy taking Eli, our Labrador puppy. At first I was sceptical that he would be able to keep up, but as soon as I’d look down, no matter how steep the last climb, sure enough there is Eli sitting right next to me looking rather bored by the challenge.

I advise all of you to go and find a nature reserve somewhere in your area and put on your walking shoes and get ready to enjoy your own thoughts.
Here are a few photos of our expeditions:

Honger

Die ander aand terwyl ek en ChrisJan angstig in die 'drive-thru' wag vir ons KFC maaltyd, haastig oppad na ons kunsklas, mor ek oor hoe haastig die lewe soms kan wees. Ek het meteens benoud en angsbevange geraak oor hoe ek al my hele lewe honger bly vir ʼn beter toekoms en nooit dié beloofde hede geniet nie.

Ek beskryf aan ChrisJan hoe ek destyds op Hoërskool as ʼn tingerige tiener met slegte aknee gehunker het na ʼn tyd waar ek gemaklik is met my seksualiteit. ʼn Tyd waar ek liefde kon vind, nie net vir myself nie maar ook vir ʼn ander persoon en dan ook nog dié liefde gemaklik en trots met my familie kan meedeel.

Alhoewel ek na Hoërskool my seksualiteit aanvaar het, het ek toe verder gesmag na ʼn studentelewe met groot drome, veelvoudige liefdesverhoudings, baie vriende en telkemale herinneringe. Voor ek my kan kry, het ek my studies aangepak met hartstogtelike liefdesverklarings en het gou genoeg meer avonture versamel om my ʼn leeftyd te hou. Maar die ontevredenheid het weereens kom krap en my aspirasies het weer verander. Dié keer wou ek my graad voltooi en ʼn gesonde verhouding aanpak.

Terwyl ek honger wag vir my KFC kitsmaaltyd is ek op die einde van my studies met my graad wat glimlag in die horison. Ek het ʼn kêrel, en ʼn verhouding wat my vervolmaak. Ek het ook familie en vriende wat vir my dié geluk gun. Maar steeds is ek besig om te beplan vir wat kom. Die werkende lewe. Salaris. Rekeninge. My senu-ineenstorting!

Waar hou die beplanning op? Waar is dit genoeg? Wanneer sit jy net terug en waardeer dit alles?

Dit was eers vanoggend voor klas met ‘n koppie groentee in die hand en my aandag verdeel tussen die oorweldigende sewende-vloer uitsig oor Hatfield Kampus en ʼn foto van ChrisJan met sy pragtige lagplooie wat ek snap dat waardering gebeur in klein oomblikke. Daagliks. Sonder jou aandag.

X marks the spot

Tomorrow is voting day! This is a marvellous day to all South Africans because we are given the chance to better our country’s future (70%) and also because we get the rest of the day off (30%). And to all those lazy morons who did not register because “the ANC will win anyway,” the score stands at 0% - 100%.

As you all may know, race is a sensitive subject in SA. And I hate it when people leave out certain racial-groups when addressing a large group. So to be PC I will now indirectly quote the most PC girl I know, Lady Gaga in order to address hopefully everyone: No matter black, white or beige, Chola (according to Wikipedia refers to people of Mexican descent) orient made, all South-Africans (well, the 23 million who has registered) will be braving the cold and long queues to make a cross next to who they think should represent their local government.

I just know that the largest part of the crowd I will be surrounded by (white bourgeoisie’s aka spoiled students) in the Hatfield area, is going to make use of the opportunity of waiting in line and complain about everything. Topics might include: Having to wait in the queue (somehow this is always the IEC’s fault); How they struggled to wake up early with a throbbing hang-over; How the ANC and its supporters (while they then subtly point to their arm while raising a stating eyebrow) are to blame for all our country’s problems.

Despite this discouragement I am still looking forward to knocking on my neighbour’s door (we planned on confronting this obstacle together), grabbing a Wimpy coffee (man, I hope they’re free again this year!) and heading to the voting station.

I have been following almost every article, comment piece and television report leading up towards elections day (tomorrow if you haven’t gathered yet). After being bombarded with all these messages of the different parties and their leaders I have finally made two personal conclusions about our country’s politics: First of all, man it is exciting! No other country (that I know of) has the amount of political parties taking place in an election as we do in SA. Also, no other country possesses the lack of civility, respect and maturity (I am of course referring here to Malema comparing Helen Zille to a monkey. How funny was that?) that our parties show when dealing with one and other. It sure makes for riveting television/reading.

The second conclusion I have made is that our country is crawling with personally motivated political or non-political leaders who, rather successfully, imposes their radical beliefs onto others. And to all you critics out there who are probably saying, ‘here comes some more Julius Malema disses,’ just hold on a minute. Even though I am about to roll-out the Malema card, I am also revering to other public figures who tends to misuse their influences to ‘[mis]lead’ the masses with their poorly thought through ideas. Yes, I am referring to the famous South African musician, Steve Hofmeyr.

Steve has recently taken it upon himself to act as political activist for the ‘Afrikaner’ people. Although I am an ‘Afrikaner’ myself, I would prefer not to be associated with any of Steve’s views. I personally think that he is a bit of a bombastic media-whore who thrives on attention (like Madonna during her ‘Erotica’ phase). Personal feelings aside, he has been quite verbal about Malema’s improper ‘Shoot the Boer’ song. Despite the fact that this song is demeaning and attacks a certain group in this country, it encourages violence. And Malema can try to defend the deeper meaning of the song as much as he’d like, but there are people who will take this song literally. Thus, he shouldn’t have uttered it in the first place. There is no grey area here. Now, in reaction to the ‘Shoot the Boer’ song, Hofmeyr has chosen (deliberately) to play some kind of ‘tit-for-tat’ game and responded to this song by writing a one himself that features the very controversial and racist ‘k’ word. I absolutely despise this word. No matter how you use it, there is no defending it. Whether it refers to a certain class or race it is derogative in nature and encourages separation. And more racial separation is the last thing our country needs right now. Anyway, even though Hofmeyr claims not to be racist and that he has plenty of black friends and has apologized for using this word, the damage has already been done.

If I could just send him a text saying the following: “Steve, Steeve Steeeeve Steeeeve! What were you thinking? It doesn’t matter if you have more black friends than Eminem himself, you still encouraged the use of a degrading word which indirectly will further cause racial tension. Capish?” The ‘capish’ is just for dramatic affect. So many people (more specifically whites) will listen to Steve’s music (a sad truth, I know) and also see it in a literal sense. They will interpret it only as a retaliation song against Malema and his flock, ‘the blacks.’ Steve’s attempt for justice will now go down in history as yet another celebrated Afrikaans song for its proud white extremist undertone. Just like that horrid ‘Delarey’ song by Bok van Blerk, which had the same hypnotic effect when played (people saluted and others even cried) in clubs not too long ago.

What I am trying to get to is that this is the future of our country that is being tampering with. If we will carry on being led by people with certain ideologies concerning race then we will never move from a good country to being a great country. Wow, I should become president with lines like that.

I just feel that when it comes to politics and the elections, no one (celebrity or political figure) should make a choice based on their skin colour and the ideologies behind that colour. And yes Malema, I am referring to you yelling out at the ANC rally in Soweto that the DA is a ‘white party’ and they shouldn’t vote for it. It automatically insinuates that the ANC doesn’t support white and coloured people who, if you may have not realized yet, is also living in South Africa.

The same goes to white extremist parties and their supporters who have feared the coming of a civil war ever since 1994 when Tata became president. Yes, residents and members of Orania, FF+, Ventersdorp and... my hometown of Stilfontein, I am talking to you! [He points angrily] Just face it: There isn’t going to be a war, the country doesn’t only belong to you, there are black people living here (even in your neighbourhood), they may choose to fall in love with a white (…or beige, Chola, oriental… you know the drill) person and they will sometimes earn more than you do. Deal with it!

I will close this scolding letter/blog by referring to a comment piece I discovered online by Faatimah Hendricks. In this piece Hendricks shared her wishes for a new party free of racial divide ruled by leaders with only good intentions for the country and all of its people (sounds idyllic). As this may not exist yet, we will have to be informed about what positive changes we can see when voting for the party of your choice. Hendricks closes her piece by lending advice to all of us who are voting tomorrow, “Vote with your head, not your heart.”

Now go forth and vote people!

Hou dit privaat...

Ek onthou in my tweedejaar het ek aangesluit by ʼn organisasie op kampus. Ek het aansoek gedoen vir die pos en was in ekstase oor ek ʼn plekkie gekry het. As nuweling was my eerste (en enigste) taak om elke vergadering by te woon, al die informasie te noteer en daarna minute te gaan tik en aanstuur vir almal wat die vergadering bygewoon het.

Die eerste vergadering het aangebreek en ek sit gereed met my notaboekie en potlood reg om alles pligsgetrou neer te skryf. Die vergadering begin en ek noteer alles mooi en netjies sodat ek later dit kan oortik. Aangesien ek nuut was in die span het ek geensins deel geneem in die vergadering nie.

So elke nou-en-dan kyk ek op om my oë ʼn ruskans te gee. Dit was toe wat my oë toevallig ʼn meisie oorkant my s’n vang. Sy staar met veroordelende oë terug en ek sit myne weer terug op my nota boekie. ʼn Paar minute later kyk ek weer op en my oë let op dat albei haar polse toegemaak is met verbande. Ek staar vir niks minder as ʼn sekonde nie en my oë val toevallig weer op hare.

Dit was toe wat die vreemdste ding gebeur. Niks in die wêreld kon my emosioneel voorberei vir wat gevolg het na my oë onskuldig hare gevind het nie. Sy spring dramaties op. Die spreker stop en staar met verbasing haar kant toe. Die meisie ruk met emosie albei die verbande af en ontbloot twee klein merkies op haar polse. Sy roep toe uit: “Daar het julle dit! Is julle nou bly?” Die lesingsaal eggo met haar skril stem: “Ja! Ek het probeer selfmoord pleeg. Dit is nou uit in die ope. Julle kan almal nou maar ophou skinder!” Almal om my is netso verslae soos ek oor hierdie skielike persoonlik belydenis. Die meisie kyk met vervloekte oë na my kant toe. Meteens voel ek my gesig word bloedbeloop. Ek dink vir myself dat ek nog nooit haar in my lewe tevore ontmoet het nie, nog minder skinder agter haar rug. Ek wonder of ek die oorsaak was oor sy skielik voel sy moet bieg voor almal. Vir ʼn oomblik wonder ek of ek dié uittering moet neerskryf vir die minute. ‘Ek is seker ons sal later weer hiervan wil lees’ dink ek. Die meisie gaan sit toe, nou met haar polse oop sonder verbande. Ons almal sit vir nog ʼn paar sekondes stil en gaan verder aan met die vergadering. Die meisie het net aangegaan asof sy nie pas ons almal geskel het oor ons vermoedelik van haar skinder nie.

Ek weet tot vandag toe nog nie of sy haar probleme opgelos het nie. Ook of dit nou al beter gaan met haar. Ek hoop regtig in my hart dat dit al beter gaan met haar. Maar, een ding wat ek wel weet is dat ek soms verstom is met die intieme informasie wat mense kies om met vreemdelinge te deel, net vir sommer. Ek weet nie of dit is vir aandag of simpatie nie, maar wat ek wel weet is dat sommige goed gehou moet word vir jouself, vriende, familie en jou sielkundige.

Soos dit die hof behaag

Die ander dag skrik ek wakker met ʼn kinderlike opgewondenheid binne my. Ek het niks klasse gehad nie en ʼn uitstappie was die perfekte manier om my studies te vermy. Mooi gedos met kraaghempie, regop hare en my gepunte swart skoene was ek oppad na Pretoria se Hooggeregshof met ChrisJan (My ‘lewensmaat,’ soos hy my voorheen aan iemand voorgestel het).

Toe ChrisJan my nooi vir ʼn dag in die hof het ek die kans gegryp. Net vir ingeval ek eendag as joernalis moet rapporteer vanuit die hofkamer.

Was dié toer nou vir jou ʼn ervaring…

Met die aankoms by die Pretoria se Advokate Kamers in die middestad het die oggend skitterend verloop. Ek het in ChrisJan se kantoor gesit en gewag op die dag met filterkoffie in die hand, die koel môrelug windjie wat my wange byt terwyl ek rustig vanuit die sewende vloer venster gluur oor die middestad met sy historiese geboue, haastige voetgangers en polisie serene.

Teen laatoggend dui ChrisJan aan dat dit tyd is om hof toe te gaan. Hy gryp ʼn hopie materiaal, sy rol-tassie en ons is weg. ʼn Blok vanaf die kantoor loop ons by ʼn gebou in met sterk sekuriteit maatreëls. Uiteindelik na ek van kop-tot-tone bestudeer was deur die sekuriteitsman, sien ek hoe gooi ChrisJan skielik die stuk materiaal oor sy skouers en praal met ʼn swart toga (nes dié wat ʼn trotse student dra met hul gradeplegtigheid) en ʼn wit beffie om sy nek. Toe ek om my kyk sien ek skielik hordes van hierdie pikkewyn-geklede advokate wat om ons skarrel, elkeen haastig oppad na hul volgende hofsaak toe. Agter elke advokaat foeter daar ʼn oor-angstige prokureur wat weer gevolg word deur ʼn triestige siel met ʼn bekommerde uitdrukking op sy/haar gesig. Elkeen met die hoop dat die regsisteem aan hulle kant is vandag.

Dit was duidelik dat daar ʼn rangstruktuur binne die hof is. Ek het aangeneem omdat die advokate die deftigste aangetrek is, is hulle heel bo aan die rangorde. Maar dit was nie die geval nie. Sodra enige advokaat die hof betree verloor hulle summier enige rang en is dadelik onderdanig aan ʼn regter met ʼn suur uitdrukking op hul gesig. Die advokate benader die regters met soveel respek en vrees (wat jy in hulle stem kan hoor). Elke sin word begin of geëindig met die woorde "U Edele" of “My Lord” en steeds praat die regters hulle dood. Ook as die advokaat ʼn fout begaan of selfs ʼn kuggie uiter word daar onmiddellik onverskoning gevra gevolg met "U Edele soos die hof behaag." Ek het later gewonder of die regters nie soms die advokate te-lyf gaan nie.

Ook die oggend voor my uitstappie maak ek ʼn grap en vra ChrisJan of ek voor die regter moet buig. Hy kyk my met erns aan en sê dat ek regtig moet. “Elke keer wat jy die hof binnegaan moet jy uit respek vir die regter buig,” sê hy. Ek lag hard en dink “hoe dom dink hy is ek." Ek het hom die volgende dag steeds nie geglo nie totdat ek sien hoe mense haastig buig voor hulle by die hof instap. Dit maak nou nie saak of die regter besig is met ʼn beslissing of uitskel-sessie nie, buig moet jy buig. Hierdie was vir my natuurlike ʼn vermaaklike aktiwiteit. Elke keer wat ek die hof binnegaan of verlaat het ek die regter gegroet met ʼn buig wat selfs die Britse monargie sal stomslaan. Ek het seker gemaak dat my een voet voor die ander is, en met my een hand agter my rug buig ek bekoorlik vooroor. Hierdie roetine was vir my so plesierig dat ek na elke buig-sessie aanhoudend bly giggel het.

My vreugde het later tot ʼn stilstand gekom toe ek ʼn paar egskeidings moes sien. Dit was vir my net bitter hartseer om te sien hoe ʼn huwelik sonder emosie tot ʼn einde kom. Dit is hartseer hoe iemand na ʼn klompie jare moet getuig dat hulle alles probeer het om hulle huwelik te red maar dat dit steeds nie gewerk het nie. Dan ook die glimlag wat hulle gee sodra die regter bevestig die huwelik is om, was net té veel vir my. Ek het drie egskeidings gewaar en het drie kere snot-en-trane gehuil. Die ander mense in die hof (wat nie één huil nie!) het my met verwarde oë bekyk. ChrisJan het my in die toekoms genooi om ʼn strafsaak te gewaar waar twee mense vermoor was. Ek gaan verseker ʼn hele paar snesies vir daardie saak moet inpak.

Maar altesaam was my eerste dag in die hof omtrent ʼn avontuur gewees!